Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Η Ευρώπη που… αγχώνεται να καταλήξει σε συμφωνία για τα αυτονόητα, είναι μια Ευρώπη που έχει προ πολλού χάσει τη μάχη με την κοινή λογική. Ίσως και με το μέλλον.
Με το νέο ραντεβού των ηγετών να παραπέμπεται στην 6η Μαϊου, και με την προσδοκία να έχει βρεθεί κοινός τόπος, αυτό που τα τελευταία χρόνια μάθαμε ως διπλωματία του συμβιβασμού στις Βρυξέλλες, κούρασε επικίνδυνα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ή μάλλον η πολιτική ηγεσία της και η γραφειοκρατία που την πλαισιώνει, αδυνατεί να κατανοήσει τις καινούριες προτεραιότητες που διαμορφώνει η πανδημία του κορονοϊού. Και δίνει μάχη με τον… χειρότερο εαυτό της, για να μην καταστεί αφόρητα αποκρουστική.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν το κατάλαβε νωρίς, και φωνάζει. Φυσικά, έχει και ο ίδιος μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Από αναμορφωτής της Ευρώπης δέχτηκε τον ρόλο του… παρακολουθήματος της Γερμανίας. Χωρίς να προσφέρει όραμα, έμπνευση και προοπτική στους ευρωπαϊκούς λαούς.
Φυσικά, οι λαοί έχουν πάντα την τελευταία λέξη. Παίρνουν τη ρεβάνς και από τις δικές τους άστοχες επιλογές. Ο Γάλλος Πρόεδρος λοιπόν έχει δίκιο να βλέπει τη… διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης να έρχεται. Και στα δικά του χέρια, μεταξύ άλλων.
