Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Το τέλος μπορεί να καθορίσει την αρχή. Είναι το αποτύπωμα που αφήνεις, η γεύση που μένει στο μυαλό. Ισχύει για τα πάντα. Οσο καλός επαγγελματίας κι αν είσαι, αν στο τέλος του εργασιακού βίου σου ξεφτιλιστείς ή κάνεις υποτιμητικούς συμβιβασμούς, αυτή η ρετσινιά θα σβήσει τον πρότερο έντιμο βίο σου.
Οι ποδοσφαιριστές, για παράδειγμα, αν δεν αντιληφθούν εγκαίρως τη στιγμή που πρέπει να αποχωρήσουν με το κεφάλι ψηλά, κινδυνεύουν να απαξιωθούν από τους φιλάθλους που μέχρι πριν από λίγο καιρό τούς αποθέωναν. Το τάιμινγκ της αποχώρησης και ο τρόπος της «εξόδου» καθορίζουν την υστεροφημία, άρα «υπογράφουν» τον τρόπο με τον οποίο θα σε θυμούνται.
Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για τις κυβερνήσεις. Σχεδόν όλες αλλιώς ξεκίνησαν και αλλιώς κατέληξαν. Στην αρχή, τις ημέρες της μεγάλης δόξας, όλα μοιάζουν ιδανικά. Υποσχέσεις, τήρηση ηθικών κανόνων, μεγάλα όνειρα, μετρημένες συμπεριφορές. Στο τέλος όμως; Οι περισσότερες φεύγουν σαν κυνηγημένες, έχοντας απαξιωθεί πλήρως. Αυτή η τελευταία εικόνα, όμως, μένει για πάντα στην ιστορία και τις ακολουθεί.
Ο αντιμνημονιακός Σαμαράς, που ξεκίνησε με τόσες υποσχέσεις, έμεινε στην ιστορία ως συμβιβασμένος και αποτυχημένος. Ο Γιώργος Παπανδρέου, που έλαβε θηριώδη εκλογικά ποσοστά, έφυγε νύχτα, αφού είχε προδώσει τους Ελληνες, αφήνοντάς τους στα νύχια των δανειστών.
Ο Κώστας Καραμανλής τού «σεμνά και ταπεινά» κατέληξε να απολογείται για αλαζονικές συμπεριφορές συνεργατών του, αλλά και για τη δική του αδράνεια. Ο Κώστας Σημίτης της ισχυρής Ελλάδας έμεινε στην ιστορία ως αρχιερέας της διαπλοκής και «πατέρας» των μεγαλύτερων σκανδάλων, τα οποία, όμως, δεν είδε… Κανένας από όλους αυτούς δεν φανταζόταν μέσα στη μέθη της εκλογικής νίκης πόσο ταπεινωτικό θα ήταν το τέλος.
Στον ίδιο δρόμο βαδίζει αυτές τις ημέρες και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα, που ήρθε στην εξουσία ως άφθαρτο, διατυμπανίζοντας το ηθικό πλεονέκτημά του, πνίγηκε σε μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα και φεύγει χωρίς να κρατά τα προσχήματα. Οπως οι καταζητούμενοι που ετοιμάζουν όπως όπως μια βαλίτσα, βάζοντας μέσα ό,τι χωράει και στη συνέχεια τρέχουν να γλιτώσουν, έτσι κι αυτοί προσπαθούν σε λίγες ημέρες να βολέψουν όσο περισσότερους μπορούν. Ο,τι προλάβουν, τώρα που γυρίζει… Παιδιά, συγγενείς, συντρόφους, κομματόσκυλα, όλους τους στριμώχνουν στο Δημόσιο την τελευταία στιγμή με απροκάλυπτο τρόπο.
Οι κήρυκες της ηθικής συμπεριφέρονται πλέον ως λιγούρηδες της εξουσίας που δεν πρόλαβαν να χορτάσουν. Εξάλλου, και οι προηγούμενοι τα ίδια έκαναν, θα σκέφτονται. Ελα, όμως, που η «πρώτη φορά Αριστερά» μάς έλεγε ότι θα έχει άλλες αρχές και αξίες. Αποδείχθηκε, όμως, ίδια και χειρότερη από όλους τους προηγουμένους. Οσοι είχαν αμφιβολίες το διαπίστωσαν τούτες τις ημέρες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε στις ευρωεκλογές ένα σημαντικό ποσοστό 24%, αλλά μες στον πανικό και στη λαιμαργία του κινδυνεύει να πέσει κάτω από το 20%. Καθημερινά, με τη συμπεριφορά των στελεχών του, προκαλεί όλο και μεγαλύτερη οργή. Το Μαξίμου μοιάζει αδύναμο να ελέγξει την κατάσταση και η μπάλα έχει χαθεί για τα καλά. Η κυβέρνηση θυμίζει όλο και περισσότερο καθεστώς που καταρρέει και τρέχει να σώσει όσους και ό,τι μπορεί για την επόμενη ημέρα.
Ομως με αυτόν τον τρόπο υποσκάπτει το όποιο μέλλον της. Φεύγει, δείχνοντας τον χειρότερο εαυτό της και χάνει το δικαίωμα (με τα αίσχη της τελευταίας στιγμής) να διεκδικήσει την επάνοδό της στα πολιτικά πράγματα. Κάθε μέρα που περνά, με τις αλχημείες, τις ίντριγκες και τις κουτοπονηριές των συριζαίων, δεν πέφτει απλώς το εκλογικό ποσοστό τους. Γκρεμίζεται το αφήγημα που θα έχουν ως αξιωματική αντιπολίτευση. Με τι μούτρα θα κατηγορήσουν τον Μητσοτάκη αύριο μεθαύριο, ως αξιωματική αντιπολίτευση, αυτοί που προσπάθησαν να αλώσουν το κράτος και να παρακάμψουν νόμους και διαδικασίες για το βόλεμα και το χρήμα;
Η κυβέρνηση Τσίπρα θυμίζει έντονα το τέλος της κυβέρνησης Σαμαρά. Οπως κι εκείνος δεν μπόρεσε να σηκώσει κεφάλι και ακόμα κουβαλάει το βάρος των επιλογών που έκανε, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας θα πληρώνει για καιρό το όργιο των τελευταίων ημερών της δικής του Πομπηίας.
