Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Το αντιμνημονιακό προσωπείο του ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε προ πολλού, μόνο λίγους μήνες μετά την κατάληψη της εξουσίας. Πλέον καταρρέει και το προφίλ που προσπάθησαν να χτίσουν εσχάτως, ως το πετυχημένο κόμμα που μας έβγαλε από τα Μνημόνια. Οι παλινωδίες και η παταγώδης αποτυχία να προστατευτεί η λαϊκή κατοικία αφαίρεσαν και το τελευταίο φύλλο συκής. Η εξέλιξη της διαπραγμάτευσης για το διάδοχο σχήμα του «νόμου Κατσέλη» επιβεβαίωσε ότι η χώρα παραμένει δεμένη χειροπόδαρα.
Ενα «μπου!» έκαναν οι Ευρωπαίοι στους συριζαίους και τρόμαξαν. Ετρεχαν άρον άρον να πάρουν πίσω μία μία τις ρυθμίσεις που θα προστάτευαν νοικοκυριά και επιχειρήσεις από τα νύχια των τραπεζών για να μην υπάρξει εμπλοκή στο επόμενο Eurogroup. Τι φοβήθηκαν τόσο και έβαλαν την ουρά στα σκέλια; Μια συντονισμένη επίθεση κατά της οικονομίας μας, που θα τίναζε στον αέρα -και μάλιστα, λίγο πριν από τις εκλογές- την προσπάθειά τους να πείσουν ότι επανέφεραν την οικονομία στον σωστό δρόμο.
Οι υποχωρήσεις που έκανε η κυβέρνηση τις τελευταίες ημέρες ήταν ταπεινωτικές και επικοινωνιακά καταστροφικές. Οι άνθρωποι δεν έχουν την τόλμη να πουν ούτε ένα «όχι» σε αυτούς τους οποίους προσκυνούν συνεχώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Οι… αντιστασιακοί των Μνημονίων δεν έχουν τη δύναμη ούτε να υψώσουν φωνή πια και απλώς συνεχίζουν να κάνουν ό,τι τους ζητείται, με τη φρούδα ελπίδα ότι έτσι μπορεί να διασωθούν.
Αρχικά μιλούσαν για πλήρη προστασία της πρώτης κατοικίας, μετά απειλούσαν με μονομερή ενέργεια (λόγω των ενστάσεων των δανειστών) και τελικά άλλαξαν προς το χειρότερο ακόμα και τον νόμο που αρχικά κατέθεσαν στη Βουλή. Πανωλεθρία κανονική! Ποια άλλη απόδειξη θέλουμε ότι αυτή, η λεγόμενη «μεταμνημονιακή περίοδος», έχει περίπου τα ίδια χαρακτηριστικά με την προηγούμενη; Πώς να πειστούμε ότι ανακτήσαμε την εθνική κυριαρχία μας, όταν βλέπουμε την κυβέρνηση να χορεύει ακόμα στον ρυθμό της Γερμανίας;
Οι μάσκες, λοιπόν, έπεσαν. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε ακόμα μόνοι μας. Βρισκόμαστε σε διαρκή ομηρία, και είναι άγνωστο πότε θα βγούμε από αυτήν.
Ασφαλώς, το ζητούμενο δεν είναι η δόση του 1 δισ., που θα κριθεί στο επόμενο Eurogroup, την οποία προσδοκούμε να λάβουμε. Αυτά τα χρήματα είναι χρήσιμα, αλλά και χωρίς αυτά μια χαρά μπορούμε να τα βολέψουμε. Δεν είμαστε στην εποχή του μαρτυρίου της σταγόνας, τότε που τα ταμεία του κράτους δεν είχαν ούτε ευρώ και περίμεναν αγωνιωδώς την επόμενη δόση των δανειστών για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Τώρα, διαθέσιμα υπάρχουν – το λεγόμενο «μαξιλαράκι» αρκετών δισ. ευρώ, που φτιάχτηκε για την περίπτωση που θα μας κλείσουν ξανά την πόρτα οι αγορές.
Αυτά τα λεφτά φτάνουν για αρκετό καιρό, ίσως για κάνα δυο χρόνια. Αρα, το 1 δισ. του Eurogroup δεν αποτελεί αυτή τη στιγμή ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα. Αλλού είναι το πρόβλημα… Αν οι δανειστές δουν ότι οι εντολές τους αγνοούνται και θυμώσουν, θα αρχίσουν τα γνωστά εκδικητικά κόλπα.
Με δηλώσεις, δημοσιεύματα σε ξένες εφημερίδες και εκθέσεις οίκων αξιολόγησης (τα όπλα της οικονομικής δικτατορίας της νέας εποχής, δηλαδή) θα φτιάξουν εκ νέου κλίμα αμφισβήτησης της οικονομίας.
Λίγο μετά, θα έρθουν οι πιέσεις από ξένους επενδυτές, τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, η πτώση του Χρηματιστηρίου, και ο φαύλος κύκλος θα ανοίξει και πάλι. Θα στηθεί, δηλαδή, ξανά το σκηνικό που ζήσαμε στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010, που όλοι θυμόμαστε πού οδήγησε.
Αυτό φοβάται ο Τσίπρας – μην του τη στήσουν οι δανειστές «φίλοι» του. Αυτός, όμως, θα είναι ο φόβος και κάθε επόμενου πρωθυπουργού. Να γιατί είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα… Επειδή όποιος δεν θα είναι «καλό παιδί» στο μέλλον θα έχει να αντιμετωπίσει τον «στρατό» των δανειστών, που ξέρει πολύ καλά πλέον πώς να οδηγεί τους απείθαρχους στις δαγκάνες των Μνημονίων και στην πολιτική εξάρτηση.
