Γράφει ο Δημήτρης Καλογερόπουλος
Πηγή: pitsounicity.gr
Οι πολλαπλές εκλογές που έρχονται, για την Αυτοδιοίκηση, την ευρωπαϊκή κάλπη και το Εθνικό Κοινοβούλιο, προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία πολλαπλή διέξοδο
στο εθνικό δράμα που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Να τιμωρήσουμε την κυβέρνηση Τσίπρα σε κάθε κάλπη. Να ξαναπάρουμε στα χέρια μας το μέλλον της ζωής μας. Να διορθώσουμε τη ζημιά που έγινε τα τελευταία χρόνια. Να μην περιοριστούμε όμως σε ψήφο καταδίκης και τυφλής άρνησης. Η σημερινή Ελλάδα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, έχει ανάγκη από θετική ψήφο προοπτικής. Στη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και σε όσους ασπάζονται τον αξιακό και ιδεολογικό άξονά μας. Όχι σήμερα, συγκυριακά. Αλλά το έχουν αποδείξει με τη διαδρομή τους, είτε στα κοινά, είτε στους χώρους επαγγελματικής και κοινωνικής δραστηριοποίησής τους.
Η Δυτική Αθήνα είναι η πιο ανθρώπινη γωνιά της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, η πιο ανθρώπινη γωνιά της ευρωπαϊκής Ελλάδας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι διατηρούμε πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοινή ευρωπαϊκή πατρίδα μας, από τότε που ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΟΚ. Κόντρα στον λαϊκισμό της εποχής εκείνης. Βλέποντας πολύ πιο μακριά και μπροστά από την εποχή του. Προσωπικά, τη διαδρομή μου τη γνωρίζουν καλά οι συμπολίτες μου στη Δυτική Αθήνα. Επειδή πορευτήκαμε μαζί, για αρκετά χρόνια, και σε διαφορετικά μετερίζια. Πάντοτε όμως, διάφανα, κρυστάλλινα, καθαρά. Με προσωπικές θυσίες, ώστε να μπορώ να στέκομαι μπροστά από τον πολίτη της Δυτικής Αθήνας, και να τον κοιτάζω με ειλικρίνεια στα μάτια. Η Δυτική Αθήνα όμως, είναι ταυτόχρονα και μια ξεχασμένη περιοχή. Παραγκωνισμένη. Παρά τις προσπάθειες αρκετών από εμάς που κατά διαστήματα βρεθήκαμε σε θέσεις ευθύνης, κυρίως στην Αυτοδιοίκηση, ρωγμές στη τζαμαρία της αδιαφορίας και της απάθειας, καταφέραμε να κάνουμε. Ενώ αυτό που χρειάζεται, είναι να γκρεμίσουμε τη τζαμαρία και να περάσουμε απέναντι. Αυτή τη στόχευση υπηρετεί η έκθεσή μου στην κρίση της κοινωνίας της Δυτικής Αθήνας, ενόψει των βουλευτικών εκλογών.
Να σπάσουμε τη τζαμαρία. Γιατί δεν υπάρχουν πλέον τα περιθώρια για άλλον χαμένο χρόνο. Άλλες χαμένες ευκαιρίες. Και σίγουρα δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε την υπεράσπιση της ζωής μας, και τη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος σε περαστικούς και… περιστασιακά ανησυχούντες για την περιοχή μας. Στη Δυτική Αθήνα, δεν υπάρχει χώρος για τους «δήθεν». Αναφέρθηκα στην Αυτοδιοίκηση. Τον πιο ζωηρό, παρεμβατικό και αδιαμεσολάβητο τομέα στις σχέσεις των πολιτών με την κεντρική εξουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι, όσα βήματα προόδου έγιναν τα προηγούμενα χρόνια στη Δυτική Αθήνα, 2 είχαν ως πρωταγωνιστές δημάρχους με όραμα, όπως για παράδειγμα τον Ανδρέα Παχατουρίδη στο Περιστέρι. Όραμα για τον τόπο μας, ειλικρινής σχέση με την τοπική κοινωνία, διαρκής λογοδοσία έναντι των πολιτών, διόρθωση όσων δεν πάνε καλά, στην ώρα τους και με γενναιότητα, αντί να παριστάνουμε ότι… τα ξέρουμε όλα. Ή ότι όλα πηγαίνουν καλά. Έχουμε μπροστά μας βουνό από προβλήματα να λύσουμε. Η Δυτική Αθήνα, για παράδειγμα, χρειάζεται ένα Παιδιατρικό Νοσοκομείο. Και ένα Γυναικολογικό. Δεν μπορεί η Υγεία, από αυτονόητο δικαίωμα να έχει εξελιχθεί σε έναν από τους πιο προβληματικούς τομείς λειτουργίας του κράτους μας.
Η ασφάλεια. Μεγάλο και διαρκές πρόβλημα. Που φυσικά, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποσπασματικά, αλλά μονάχα σε συνεργασία με συναρμόδιους φορείς και την κεντρική εξουσία. Φτάνει φυσικά να κάνει κάποιος την αρχή. Να διεκδικήσει, να πιέσει να επιβάλλει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Εκφράζοντας την αγωνία των πολιτών της περιοχής μας, που έχουν απωλέσει προ πολλού το αίσθημα της ασφάλειας. Το δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης. Να μην ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι. Να κοιτάζουμε γύρω μας. Να βλέπουμε ποιοι συνάνθρωποί μας βρίσκονται σε μεγαλύτερη ανάγκη, λόγω της διαρκούς και μεγάλης κρίσης των τελευταίων ετών. Και να κάνουμε τα πάντα, για να διορθώσουμε ό, τι μπορούμε, από αυτά στα οποία τους αδίκησε η ζωή. Και φυσικά, η τοπική οικονομία, που πρέπει να παράγει θέσεις εργασίας. Λίγες στην αρχή, αλλά σταθερές. Και γεωμετρικά να πολλαπλασιάζονται. Ώστε να μπορεί κάθε οικογένεια να κάνει έναν στοιχειώδη προγραμματισμό. Ή να σκεφτεί κάποιος να δημιουργήσει οικογένεια, και να βελτιώσει τη δική του, προοπτικές που σήμερα έχουν χαθεί για τον μέσο Έλληνα, και κυρίως για τη Δυτική Αθήνα. Όλα αυτά, είναι στο χέρι μας. Είναι στο χέρι μας αλλάξουμε τη ζωή μας. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε το μέλλον μας. Είναι στο χέρι μας να βελτιώσουμε την ποιότητα του πολιτικού δυναμικού που μας εκπροσωπεί. Από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, μέχρι τις Βρυξέλλες. Και φυσικά, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
