Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Βρε μπας και ο Κυριάκος βρήκε το μυστικό; Γιατί, αν μπορεί να μειώσει τους φόρους με το «καλημέρα» και οι προηγούμενοι δεν το έκαναν, κάτι πολύ ύποπτο συμβαίνει με δαύτου
Aπό όλα τα ουσιώδη αλλά και τα παραλειπόμενα των πρώτων ημερών διακυβέρνησης Κυριάκου το πιο εντυπωσιακό ήταν για μένα οι εξαγγελίες, μέσω διαρροών, για επικείμενες τολμηρές μειώσεις φόρων. Με νομοθέτημα εξπρές, το οποίο θα έρθει στη μέση του καλοκαιριού.
Μέσα σε έναν ορυμαγδό προειδοποιητικών δηλώσεων και τροχιοδεικτικών βολών από τους δανειστές, σε όλα τα επίπεδα, περί ανάγκης τήρησης των δημοσιονομικών δεσμεύσεων από τη νέα κυβέρνηση, τέτοιες εξαγγελίες για εκτεταμένες φοροαπαλλαγές μού έβαλαν ψύλλους στ’ αυτιά. Βρε μπας κι ο Κυριάκος βρήκε το μυστικό;
Γιατί, αν μπορεί να δρομολογήσει μειώσεις φόρων με το καλημέρα» και οι προηγούμενοι δεν το έκαναν, κάτι πολύ ύποπτο συμβαίνει με δαύτους…
Ενα δεύτερο στοιχείο που με κατέπληξε είναι ότι οι θρυλούμενες περικοπές φόρων δεν αφορούν την «αστική τάξη» ή, τουλάχιστον, μόνον αυτή.
Θα ταίριαζαν γάντι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πρωτίστως είναι φιλολαϊκές! Τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα ανακουφίζουν και εδώ θα προκύψει το μεγάλο… ντέρμπι με τη θεία Μέρκελ. Εξ ου και η αυγουστιάτικη πρόσκληση στο Βερολίνο.
Ειδικότερα, τη μείωση του συντελεστή όσων δηλώνουν έως 10.000 ευρώ από 22% στο 9% ούτε ο Τσακαλώτος δεν θα τολμούσε να τη σκεφτεί. Γιατί αυτή είναι που… πατάει τον κάλο των δανειστών και ειλικρινά διερωτώμαι πώς θα καταφέρει ο Κυριάκος να την περάσει.
Να εξηγήσω τι εννοώ. Οι Γερμανοί αλλά και οι περισσότεροι από τους πιστωτές έχουν την πεποίθηση (βάσιμη ως έναν βαθμό) ότι το ποσοστό των φορολογουμένων που δηλώνουν ελάχιστα εισοδήματα στην Ελλάδα δεν είναι πολύ… νορμάλ.
Είναι, για την ακρίβεια, ασυνήθιστα μεγάλο, δημιουργώντας υπόνοιες ότι, εκτός από τους πραγματικά φτωχούς, υπάρχει και μία δυσανάλογη ομάδα «επαγγελματιών αναξιοπαθούντων», που καταφέρνουν με μαεστρία να φοροδιαφεύγουν δηλώνοντας σχεδόν… άποροι, αλλά διατηρώντας επίπεδο ζωής εντελώς ασύμμετρο με την υποτιθέμενη ανέχεια.
Γι’ αυτό και αντιδρούν λυσσαλέα σε οποιαδήποτε σκέψη φορολογικής διευκόλυνσης των κατώτατων εισοδηματικών στρωμάτων, εκτιμώντας ότι έτσι επιβραβεύονται και οι φοροφυγάδες (σ.σ.: για τους πραγματικά φτωχούς ούτως ή άλλως δεν δίνουν δεκάρα).
Από την άλλη πλευρά, θα περίμενε κανείς από ένα φιλελεύθερο αστικό κόμμα όπως η Ν.Δ. να αναδείξει σε προτεραιότητα την ανακούφιση των συνεπών φορολογουμένων, αυτών δηλαδή που αιμοδοτούν την οικονομία δηλώνοντας υψηλά εισοδήματα και αποτελώντας στην πράξη τα «συνήθη υποζύγια» του κρατικού κορβανά.
Μόνο που αυτοί οι τελευταίοι είναι πολύ λίγοι σε αυτή τη χώρα, μόλις το 5%-10% των φορολογουμένων, και δυστυχώς για τους ίδιους εκπροσωπούν ένα ελάχιστο τμήμα του εκλογικού σώματος. Επομένως δεν συγκινούν τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τους πολιτικούς.
Οι φορολογικές εξαγγελίες του Κυριάκου, βεβαίως, περιέχουν και μέτρα που ανακουφίζουν συνολικά όλους τους Ελληνες.
Και μειώσεις στον ΕΝΦΙΑ και μειώσεις στον ΦΠΑ και καταργήσεις διάφορων άλλων χαρατσιών, όπως το τέλος επιτηδεύματος και η ειδική εισφορά αλληλεγγύης.
Ακόμη γενναίες μειώσεις στη φορολογία των επιχειρήσεων. Μόνο που στις σχετικές διαρροές δεν διευκρινίζεται ακριβώς πότε θα αρχίσουν να εφαρμόζονται τα περισσότερα από αυτά τα μέτρα. Οπως επίσης και από τι είδους «ισοδύναμα αντισταθμιστικά» χαράτσια ενδεχομένως θα συνοδεύονται για να καλυφθεί η τρύπα των 6 δισ.
Αν πρόκειται για απλή εξαγγελία προθέσεων και τα περισσότερα μέτρα έχουν αφετηρία εφαρμογής από το 2021, όταν εικάζεται ότι μπορεί οι δανειστές να έχουν επιτρέψει χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα, φοβούμαι ότι γίνεται πολύς θόρυβος για το τίποτα. Ακόμη ένα πολιτικό παπατζηλίκι πρόσκαιρων εντυπώσεων.
Αν όμως ο Κυριάκος έχει αποφασίσει να προχωρήσει σε φοροελαφρύνσεις μέσα στον Αύγουστο, αγνοώντας τους ξένους, το πράγμα αρχίζει και αποκτά ενδιαφέρον.
Ενθαρρυντικό είναι ασφαλώς ότι της προσπάθειας ηγείται ένας άνθρωπος που έχει αποδείξει ότι χωρίς να διεκδικεί το Νόμπελ για τη συμβολή του στην επιστήμη των Οικονομικών είναι επιμελής, χαμηλών τόνων και διέπεται από υψηλή αίσθηση πολιτικού πολιτισμού, όπως φάνηκε και από την παραδοχή ότι «δεν παραλαμβάνει καμένη γη».
Ο Χρήστος Σταϊκούρας έχει όλες τις προδιαγραφές για να αναδειχτεί σε έναν κατά πολύ συμπαθέστερο στα λαϊκά στρώματα Χάρη Γεωργιάδη της Ελλάδας.
Εναν υπουργό Οικονομικών δηλαδή που θα καταφέρει να νοικοκυρέψει την ξεχαρβαλωμένη οικονομία, χωρίς πρόσθετο πόνο και αίμα, χωρίς αχρείαστες επικύψεις στους πιστωτές, αλλά με συγκράτηση των δημόσιων δαπανών υπό την άμεση εποπτεία του πρωθυπουργού.
Οι αμέσως επόμενες εβδομάδες θα δείξουν αν ο Μητσοτάκης εννοεί στην πράξη την μείωση φόρων ή απλά προσπαθεί να κερδίσει χρόνο δημιουργώντας μια πρόσκαιρη εικονική πραγματικότητα με παλιομοδίτικα επικοινωνιακά τεχνάσματα όπως αυτά των προκατόχων του.
