Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Σύντομη περίληψη των προηγουμένων: Η Φώφη Γεννηματά απέτυχε ως επικεφαλής κόμματος. Ανέλαβε- κληρονομικώ δικαίω- το ΠΑΣΟΚ καθημαγμένο και αντί να το ανασυντάξει το διέλυσε, εξαφάνισε το τίτλο, τα σύμβολα και την ιδεολογία του, προσδέθηκε στο άρμα του Κυριάκου.
Πήγε να στήσει ένα δικό της κόμμα και της διαλύθηκε στα χέρια. Έχασε -ή έδιωξε- τον Βαγγέλη Βενιζέλο από τις γραμμές του και τελικά έμεινε με το δικό της καταδικό της Κινάλ- ένα κόμμα παρέας και προσωπικού μηχανισμού- το οποίο της μοιάζει: δεν τραβάει.
Έχασε το παιχνίδι από τον Αλέξη Τσίπρα και τώρα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με στελέχη που είτε είναι ανεπαρκή, είτε αλληθωρίζουν ήδη προς τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα. Κυκλοφορούν και τα ονόματα.
Είναι δηλαδή ένα αχρείαστο κόμμα, χωρίς ρόλο μετά την αυτοδυναμία της ΝΔ, χωρίς ταυτότητα, χωρίς ικανή ηγεσία και χωρίς προοπτική.
Το ποσοστό και η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του Κινάλ δεν προέκυψαν από την πολιτική ακτινοβολία της Φώφης, αλλά από την άρνηση παλαιών οπαδών του ΠΑΣΟΚ να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό το κόμμα δεν έχει σχέση με το κόμμα τους και δεν είναι συνέχειά του, ενώ κάποιοι το ψηφίσαν επηρεασμένοι από την αντι-Τσίπρα προπαγάνδα κάποιων ΜΜΕ.
Αυτή η περιορισμένη, αλλά υπαρκτή, βάση δεν μπορεί να περιμένει κάτι καλύτερο από τη σημερινή επικεφαλής στη Κοινοβουλευτικής Ομάδας, στην οποία, αν εξαιρεθεί ο πολύπειρος -αλλά αδιάφορος πλέον- Κώστας Σκανδαλίδης που προέρχεται από το ιδρυτικό ΠΑΣΟΚ, τα πολιτικά μεγέθη είναι περιορισμένα.
Στο χώρο κινείται με τον δικό του τρόπο και ο Κ. Λαλιώτης, αλλά είναι μια κατηγορία από μόνος του και σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να διεκδικήσει τίποτε παραπάνω από αυτό που κάνει σήμερα, συχνά μεταξύ Κινάλ και… ΣΥΡΙΖΑ.
Το ενδεχόμενο να πάρει τη θέση της Γεννηματά ο Νίκος Ανδρουλάκης κάηκε από τον ίδιο με τους δισταγμούς του και το σενάριο που οδηγεί στον Παύλο Γερουλάνο στην ηγεσία είναι χλωμό: παρά το «μανατζίριαλ» προφίλ του, δεν είναι βουλευτής και δεν έχει οργανική σχέση με το χώρο.
Τελικά δεν υπάρχει τίποτε σ’ αυτό το κόμμα που να του δίνει την ευχέρεια να κινείται στη μεγάλη εικόνα της πολιτικής και στο διεθνή χώρο. Εκτός από μια περίπτωση: του Γ. Παπανδρέου.
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρώην Πρωθυπουργός δεν θα έπρεπε να βρίσκεται σήμερα στην πολιτική, καθώς βαρύνεται με την ανεξήγητη επιλογή του να πάρει αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε εξουσιοδότηση με αποτέλεσμα να οδηγήσει τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο χωρίς εμφανή λόγο.
Μια χώρα με τα οικονομικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας του 2009 δεν είναι νοητό προσφεύγει στο ΔΝΤ, πέραν ιδεολογικών απαγορεύσεων που είχε ειδικά το ΠΑΣΟΚ- για όσους παρακολουθούσαν τον ιδρυτή του.
Ο Γ. Παπανδρέου δεν θα έπρεπε να βρίσκεται ούτε καν στο Κιναλ γιατί διέσπασε το κόμμα που τον έκανε αρχηγό και πρωθυπουργό για να… περιορίσει τον Βενιζέλο που τον είχε διαδεχθεί.
Ότι επέστρεψε με τη «συμφωνία των κληρονόμων» χωρίς καν να διαλύσει το δικό του αποτυχόν κόμμα είναι ένα από τα πιο σκοτεινά σημεία της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ – το οποίο επιπλέον ίδιος για όσο διοικούσε δεν το αλλοίωσε απλώς, αλλά και το χρεοκόπησε.
Η μοίρα στην πολιτική όμως παίζει τα δικά της παιχνίδια. Παρόλα αυτά ο Γ. Παπανδρέου δεν βρίσκεται απλώς στη Βουλή με το κόμμα που υποκατέστησε το ΠΑΣΟΚ, είναι είναι και το πιο «βαρύ» όνομα στις γραμμές του.
Έχει τη μεγαλύτερη εμπειρία από κάθε άλλο πρόσωπο, διατηρεί επαφές εκτός Ελλάδας, έχει ευχέρεια κυκλοφορίας στο διεθνή χώρο, μπορεί να υιοθετήσει πρωτοποριακές ιδέες και θέσεις και τον ξέρουν παντού.
Είναι δηλαδή ο καλύτερος σ’ αυτό το κόμμα. Κι εδώ υπάρχει ένα απλό ερώτημα: ένα κόμμα που βρίσκεται μάλιστα σε κρίσιμη καμπή γιατί να μην έχει επικεφαλής του τον καλύτερο;
Γιατί να ταλαιπωρείται με τους μικρομεγαλισμούς της Φώφης, την προφανή πολιτική της ανεπάρκεια, την πλήρη διεθνή απουσία της όταν με τον Παπανδρέου όλα αυτά θα ήταν λυμένα;
Με άλλα λόγια, αν έχει μια πιθανότητα το Κινάλ να επιβιώσει ως πολιτικό υποκείμενο, αυτή είναι να το αναλάβει ο Παπανδρέου.
Να του δώσει ξανά το όνομά του και το ιδεολογικό του πλαίσιο που το καθιστά ευθέως αντιδεξιά δύναμη και να το απομακρύνει από τη μιζέρια στην οποία το καταδικάζει η Γεννηματά και ο κύκλος των υποτακτικών της.
Είναι άλλο να εκπροσωπείται από τον Παπανδρέου και άλλο από τη Φώφη. Όσα και αν έκανε ο Γιώργος παραμένει ισχυρότερο πολιτικό μέγεθος και πιο ηγετικός από την ίδια. Και, αν μη τι άλλο, οι βουλευτές του τουλάχιστον, οφείλουν να το εξετάσουν.
