Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
«Το Ελληνικό είναι σύμβολο για τις επενδύσεις». «Ο Πρωθυπουργός κάλεσε τους Γάλλους επενδυτές να έλθουν στην Ελλάδα και θα εκπλαγούν». «Ο Άδωνις δήλωσε ότι η επένδυση στη Ρόδο θα γίνει».
Φράσεις των ημερών, κυρίως στα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης για να δείξουν ότι ζούμε … ιστορικές επενδυτικές στιγμές. Στην πραγματικότητα είναι κολοκυθοκορφάδες.
Δεν έχουν καμιά σχέση με επενδυτές. Γιατί απλούστατα όσοι επενδύουν -αληθινά κεφάλαια και δεν ενδιαφέρονται για αρπαχτές- σε μια χώρα, δεν το κάνουν επειδή κάποιος τους «κάλεσε». Ούτε να το ξανα-πούμε στους Γάλλους ότι μας ενδιαφέρουν οι φρεγάτες τους, είναι επένδυση.
Υπάρχουν κάποιες αλήθειες που ειδικά η σημερινή κυβέρνηση παραβλέπει ή διαστρεβλώνει μικροκομματικά.
Πριν από όλα το επενδυτικό φορτίο της χώρας γι’ αυτή την περίοδο, αν δεν έχει εξαντληθεί από την προηγουμένη κυβέρνηση, πάντως έχει πλησιάσει τα όριά του. Όποιες επενδύσεις σήκωνε η χώρα έγιναν ή βρίσκονται σε εξέλιξη. Δεν υπάρχουν επενδυτές σε αναμονή που θα σπεύσουν γιατί άλλαξε η κυβέρνηση. Αυτά είναι αερολογίες.
Επίσης η υγιής επενδυτική διαδικασία δεν αρχίζει ποτέ από μια επίσκεψη κεφαλαιούχου στο… γραφείο του Πρωθυπουργού. Αυτά τα έκανε ο Σαμαράς και ξέρουμε καλά το αποτέλεσμα. Από κάθε άποψη.
Θα είναι λάθος αν αυτή την πρακτική επαναλάβει ο Μητσοτάκης, όπως διαφαίνεται. Κανείς δεν επενδύει επειδή ήπιε καφεδάκι στο Μαξίμου. Οι υγιείς επενδύσεις δεν αρχίζουν από τους πολιτικούς. Αρχίζουν από τις υπηρεσίες.
Από αυτή την άποψη αν θα υπάρχουν νέες επενδύσεις ή όχι, εξαρτάται μεν από την κυβέρνηση, αλλά με άλλη έννοια: θα υπάρξουν αν βρει τρόπο να πείσει τους επενδυτές ότι στην Ελλάδα υπάρχουν οι προϋποθέσεις που αναζητούν.
Είναι συγκεκριμένες και γι’αυτό άλλωστε και τις αναζητούν οι μελέτες και οι έρευνες ειδικευμένων φορέων, που προηγούνται της εκδήλωσης επενδυτικού ενδιαφέροντος.
Πρώτη προϋπόθεση είναι η φορολογία. Αλλά όχι απαραιτήτως με την έννοια της πληρωμής χαμηλών φόρων που λανσάρει η κυβέρνηση. Με την έννοια του πάγιου και λιτού φορολογικού συστήματος. Ο επενδυτής ενδιαφέρεται κυρίως για τη σταθερότητα των κανόνων και τη λειτουργικότητα στην εφαρμογή τους- γιατί η γραφειοκρατικοποίηση του κοστίζει.
Δεύτερη προϋπόθεση, η διοίκηση. Ο επενδυτής ελκύεται αν είναι βέβαιος ότι οι διαδικασίες που περνούν από το κράτος μπορούν να κινηθούν άμεσα, χωρίς επιβαρύνσεις για τον ίδιο και ατέλειωτες αναμονές.
Τρίτη προϋπόθεση, η Δικαιοσύνη. Η επιχειρηματικότητα από τη φύση της παράγει εκκρεμότητες και αντιδικίες για τις οποίες οι ενδιαφερόμενοι προσφεύγουν στα αστικά δικαστήρια. Πρέπει να είναι σίγουροι ότι η υπόθεσή τους θα τελεσιδικήσει άμεσα και δεν θα περιμένουν για χρόνια.
Τέταρτη προϋπόθεση, οι υποδομές. Κάθε επένδυση έχει ανάγκη από εύχρηστες και λειτουργικές υποδομές. Ωστόσο δεν αρκεί να έχει σήμερα μια χώρα- και η Ελλάδα τις έχει- αλλά να εγγυάται και για το μέλλον τους. Με την συντήρηση και την πρόβλεψη για αναβαθμίσεις και προσαρμογές στις εξελίξεις.
Πέμπτη προϋπόθεση, το εσωτερικό επενδυτικό ενδιαφέρον. Επενδυτής δεν είναι μόνο ο ξένος μεγαλοκεφαλαιούχος, αλλά και ο Έλληνας επιχειρηματίας, που έχει λεφτά, αλλά δεν τα επενδύει. Όπως είναι και ο απλός πολίτης που μπορεί να διαθέσει τα χρήματά του για ένα ακίνητο, αλλά και για μια δουλειά, και δεν το κάνει, γιατί δεν υπάρχουν τα προηγούμενα.
Έκτη προϋπόθεση, το τραπεζικό σύστημα. Η επάρκεια, η ευελιξία και η σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος εξ ορισμού εμπλέκεται στους επενδυτικούς σχεδιασμούς οποιουδήποτε. Η Ελλάδα -παρά τις διαχρονικές κυβερνητικές παρεμβάσεις- εξελίχθηκε στον τομέα των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών. Αλλά με το μνημόνιο και τους κεφαλαιουχικούς ελέγχους υστερεί.
Ιδίως με την ατυχή, και εν πολλοίς αποτυχημένη, λειτουργία της σημερινής διοίκησης της Τράπεζας της Ελλάδας, που -για …πολιτικούς λόγους- κλόνισε την εμπιστοσύνη στο σύστημα.
Εβδόμη προϋπόθεση, η πολιτική σταθερότητα. Η Ελλάδα είναι από τις πιο σταθερές χώρες του πλανήτη από πλευράς εσωτερικής πολιτικής, με βιώσιμες κυβερνήσεις. Αλλά αυτό καταστρατηγείται από τις ίδιες τις κυβερνήσεις της . Όταν διαδέχονται η μια την άλλη κρίνουν σκόπιμο να αλλάξουν οτιδήποτε παρέλαβαν και να μετατρέψουν τους κανόνες κατά την κρίση τους. Συχνά αυτό γίνεται όχι μόνο με την αλλαγή κυβέρνησης, αλλά με την αλλαγή υπουργού στην ίδια κυβέρνηση.
Όγδοη και πιο κρίσιμη προϋπόθεση, η διαφάνεια. Ο ξένος επενδυτής έχει πλέον πολλές εναλλακτικές επιλογές στην ευρύτερη και δεν θα επενδύσει ποτέ σε μια χώρα στην οποία πρέπει να βάλει… συνέταιρο τον υπουργό. Ή να κυκλοφορεί με ένα φακελάκι στην τσέπη από τη μία υπηρεσία την άλλη για να κινηθεί η υπόθεσή του.
Συμπέρασμα: Αντί η κυβέρνηση να καταστροφολογεί για τους προκάτοχους της -που δεν τα πήγαν άσχημα σ’ αυτόν τον τομέα, αν ληφθεί υπόψη ότι παρέλαβαν μια χρεοκοπημένη χώρα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο- θα ήταν καλύτερα να εστιάσει στη διαμόρφωση αυτών τον προϋποθέσεων.
Ο Πρωθυπουργός, αντί να επαίρεται ότι «ξέρει να φέρνει επενδύσεις» και ότι «τον εμπιστεύονται» -ή να συγκεντρώνει στο γραφείο του τα επενδυτικά ενδιαφέροντα-, θα εξασφάλιζε καλύτερο απολογισμό σ’ αυτόν τον τομέα αν προσγείωνε τους σχεδιασμούς τους από τα έπεα πτερόεντα στην επίλυση όσων αποτελούν κριτήρια για τους επενδυτές.
Ήδη θα κατάλαβε ότι στην αντιπολίτευση «ο Μανόλης με τα λόγια κτίζει ανώγια και κατώγια» – ακόμη και τις μπουλντόζες στο Ελληνικό βάζει σε μια εβδομάδα. Αλλά η διακυβέρνηση έχει μια ιδιοτυπία: αρχή άνδρα δείκνυσι…
