Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Κουΐζ μέτριας δυσκολίας: Τι ήταν το 31,5% που πήρε στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ; Α: το «κύκνειο άσμα» του. Β: μαζική προσχώρηση του λαού στην Αριστερά,. Γ: εντολή στον Τσίπρα για νέο φορέα της Δημοκρατικής Παράταξης. Δ: δεν γνωρίζω δεν απαντώ.
Μην το ψάχνετε: η σωστή απάντηση είναι το Γ. Ένα παράδειγμα είναι αρκετό.
Στην προηγούμενη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τέσσερις από τους πέντε βουλευτές του νομού Κοζάνης. Τον περασμένο Ιούλιο στον ίδιο νομό το κόμμα πήρε το εθνικό του ποσοστό. Αλλά τη μια έδρα -που του αναλογεί λόγω στρεβλώσεων του εκλογικού νόμου, δεν την πήρε κανείς από τους τέσσερις.
Τι συνέβη; Απλούστατα, οι δημοκρατικοί πολίτες πήγαν στην κάλπη και ψήφισαν τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά την πρώτη θέση δεν την έδωσαν σε κανέναν από τους τοπικούς Συριζαίους. Προτίμησαν τη σπουδαία Καλλιόπη Βέττα.
Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα σε όλη την επικράτεια. Και όχι μόνο στις βουλευτικές εκλογές, αλλά και στις δημοτικές. Σε πολλούς νομούς ο Τσίπρας κράτησε υψηλά ποσοστά. Αλλά ο τοπικός Συριζαίος υποψήφιος δήμαρχος έμεινε ακόμη και σε μονοψήφια νούμερα.
Τι σημαίνουν αυτά μόνο τυφλοί και αγκυλωμένοι δεν βλέπουν. Οι πολίτες ψηφίζουν Τσίπρα, αλλά δεν ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα πολλά από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του δεν αρέσουν. Όταν δεν προκαλούν απέχθεια, όπως συμβαίνει με 3-4 περιπτώσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι κόμμα που παίρνει στην κάλπη σταθερά πάνω από 30%, τα τελευταία χρόνια έχει στα χαρτιά 20.000 μέλη . Ενεργά κάπου 3.000, ενώ πουθενά δεν έχουν φως τα βραδιά τα κομματικά γραφεία. Όσοι πλησίασαν κάποια στιγμή σε τοπική οργάνωση έφυγαν τρέχοντας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι προσωποπαγές κόμμα, το αντίθετο μάλιστα. Αλλά μόνο ο Αλέξης Τσίπρας εμπνέει. Όχι ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερού κόμματος. Δεν έγιναν ξαφνικά αριστεροί το ένα τρίτο των πολίτων.
Εμπνέει γιατί είναι εδώ και μερικά χρόνια το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο της πολιτικής ζωής.
Αυτός προσωπικά πήρε την εμπιστοσύνη -και την αντιδεξιά ψήφο- του 31,5% των ψηφοφόρων, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς τα καμώματα κάποιων από τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ποσοστό θα ήταν ίσως μεγαλύτερο.
Το πήρε όχι για να το μετατρέψει σε…ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για να πάει στη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Να ανασυγκροτήσει τη Δημοκρατική παράταξη, απέναντι στη Δεξιά που ήδη έχει ανασυγκροτηθεί .
Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ επικράτησε καρπούμενος το έντονο αντιμνημονιακό κλίμα της εποχής και επειδή ο Τσίπρας είχε την πρόνοια να παραμείνει αντισυστημική δύναμη μετά το 2012.
Σήμερα όμως τα αντιμνημονιακά αντανακλαστικά εξασθένησαν πάλι …χάρη στον Τσίπρα, που έκλεισε τη μνημονιακή φάση της χώρας.
Το έκανε ως μνημονιακός. Αν επιχειρήσει να εμφανισθεί σαν κάτι άλλο, μετά από την -επιτυχή- εφαρμογή ενός Μνημονίου-θα πάθει ότι έπαθε το Δεκέμβριο του 2008.
Κάποιοι τότε νόμιζαν ότι ξεκινάει η επανάσταση. Κι ενώ ο Τσίπρας από τις αρχές εκείνου του έτους είχε αρχίσει να κερδίζει έδαφος απέναντι στον παραπαίοντα Γ. Παπανδρέου, υιοθέτησαν τα επεισόδια, τρόμαξαν τον κόσμο και ξανακύλησαν στο 4%.
Χωρίς τη δημοσιονομική εκτροπή επί Καραμανλή και την αποτυχία Παπανδρέου και τον διεθνή οικονομικό έλεγχο εκεί θα έμεναν.
Το 31,5% έδωσε εντολή στον Τσίπρα πρώτα να ξεκαθαρίσει το κόμμα του, με όποιον τρόπο νομίζει αυτός. Και στη συνέχεια να ανασυντάξει την κυβερνώσα Δημοκρατική Παράταξη.
Όχι ως «αριστερά» και άλλα διηγήματα. Αλλά ως σύγχρονη προοδευτική δύναμη, με ριζοσπαστισμό, σοσιαλιστικό προσανατολισμό, οικολογικές ευαισθησίες και κεντροαριστερή ταυτότητα. Πώς θα το κάνει είναι δικό του θέμα- και θα κριθεί από αυτό.
Το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου επέλεξε την μέθοδο της αυτοοργάνωσης. Η βούληση του Τσίπρα θα φανεί από την πρώτη τροχιοδεικτική βολή.
Π.χ. θα είναι αντιφατικό ευρωβουλευτές του -με κόμμα 31,5% πίσω τους και έναν πρώην Πρωθυπουργό επικεφαλής -να μην ενταχθούν στην Ομάδα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και να παραμείνουν στην «Κομμουνιστική Αριστερά». Κοντά στο νου κι η γνώση.
Πρώτα λοιπόν πρέπει ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός να ξεκαθαρίσει ποια ερμηνεία δίνει στο εκλογικό αποτέλεσμα και να το σηματοδοτήσει ίδιος, κανόνας χρήση των προνομίων του ως επικεφαλής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός φορέας δεν είναι αυτοσκοπός. Ίσα, ίσα όλα δείχνουν ότι έκλεισε τον κύκλο του. Βρισκόμαστε στη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή ήδη.
Πρέπει να δώσει τη θέση του σε ένα λειτουργικό και μαχόμενο προοδευτικό σχήμα με σύγχρονες ιδεολογικές και πολιτικές προδιαγραφές. Με ανοιχτές διαδικασίες και επαφή με την κοινωνία. Με ακτινοβολία στο σύνολο της δημοκρατικής παράταξης και μαζικές οργανώσεις.
Με νέο λόγο και νέα εργαλεία επικοινωνίας. Χωρίς αντικομφορμισμό της οκάς και τάχα «αριστερές» συμπεριφορές περιθωριακής κουλτούρας.
Αυτό το κόμμα δεν έχει σημασία πώς θα ονομάζεται στο εξής, αλλά τι θα πρεσβεύει. Άσπρη ή μαύρη η γάτα πρέπει να πιάνει ποντίκια, όπως έλεγε ο Ντένγκ Χσιάο Πινγκ. Και η Συριζαία γάτα δεν τα πήγε καλά: ο Τσίπρας έπιανε τα ποντίκια και κάποιοι τον έριχναν στις κατσαρίδες.
Κάποιοι απειλούν ότι αν πάψει ΣΥΡΙΖΑ θα δηλώνει αμιγές κόμμα της Αριστεράς- που απλώς θα συνεργάζεται με άλλους- «θα το κάνουν Κούγκι». Είναι ένας καλός λόγος για το κάνει ο ίδιος Κούγκι.
