Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Όποιος έχει μάτια είδε. Η πορεία για το Πολυτεχνείο ήταν αρκετά μαζική. Αν ληφθεί υπόψη η από-πολιτικοποίηση της συγκυρίας και ο εκφοβισμός για αναμενόμενα επεισόδια, που θα αντιμετώπιζαν τάχα 5.000 αστυνομικοί – που τους βρήκαν άραγε;- η πραγματικότητα έδειξε ότι η συλλογική μνήμη είναι ακόμη ισχυρή.
Ο κόσμος κατέβηκε στην επετειακή διαδήλωση. Αλλά δεν κατέβηκε για κανένα κόμμα. Κατέβηκε για το Πολυτεχνείο. Για να τιμήσει τους νεκρούς του, τους πρωταγωνιστές του και τον αγώνα τους.
Σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ – το μπλοκ του οποίου δεν ήταν το μαζικότερο στα διάταξη της πορείας- το πιο αξιοσημείωτο στοιχεία της συμμετοχής ήταν η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, που ορθώς είχε συμβολικό χαρακτήρα. Ήταν εγγύηση ομαλότητας και έτσι λειτούργησε.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αναγνωρισμένα πρόσωπα της γενιάς του Πολυτεχνείου, φυσικοί πρωταγωνιστές του 1973 – Στεφ. Τζουμάκας, Ν. Μπίστης, Στ. Παππάς, Ν. Βούτσης κ.α.- με την παρουσία τους δεν επέτρεψαν να λειτουργήσει η πρόκληση που καλλιεργούσε η κυβέρνηση.
Από εκεί και πέρα υπήρξαν -και σ’ αυτή την περίπτωση -στοιχεία που δείχνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να ξεμπερδεύει με τις μειοψηφικές στο κόμμα του και να δει τη μεγάλη εικόνα.
Με τον Φίλη που έσπευσε στην ΑΣΟΕΕ και τον Γαβρόγλου, που καλούσε τον κόσμο να… υπερασπιστεί τη Δημοκρατία, το Οργανωτικό της Κουμουνδούρου έβαλε αρνητικά τη σφραγίδα του στην πορεία -τουλάχιστον με τα συνθήματα του επέλεξε.
Μόνο κάποιοι που δεν έχουν ιδέα από πολιτική και Ιστορία θα έβαζαν τις ντουντούκες τους να φωνάζουν σε μια τέτοια πορεία: «Δεν θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά». Πιο μειοψηφικό σύνθημα δεν θα μπορούσε να υπάρχει από ένα κόμμα που μέχρι χθες είχε την πλειοψηφία και αύριο διεκδικεί να την ξαναπάρει.
Τι ακριβώς είναι αυτό το «ξεμπέρδεμα» στο οποίο αναφέρονται; Πού κολλάει το σύνθημα «Το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός» από ένα κόμμα εξουσίας;
Ακόμη πιο παράδοξη είναι η διαπίστωση ότι η πορεία ήταν η «πρώτη αντικυβερνητική διαδήλωση»- που υιοθέτησε και ο ίδιος ο Τσίπρας, μπαίνοντας σε μια φραστική αναμέτρηση με την κυβέρνηση χωρίς περιεχόμενο.
Οι διαδηλωτές δεν έκαναν άσκηση αντικυβερνητισμού. Υπήρχε ασφαλώς αντιδεξιά αύρα στην ατμόσφαιρα και τη συνθηματολογία. Αλλά δεν ήταν μια πορεία εναντίον της κυβέρνησης – όπως την «διάβασε» ο ΣΥΡΙΖΑ που ως κόμμα δεν ήταν η κυρίαρχη δύναμη στη σύνθεσή της. Προηγούνταν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι και το ΚΚΕ.
Το συμπέρασμα είναι ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δρουν ομάδες που δεν έχουν αίσθηση του συσχετισμού δυνάμεων, δεν έχουν επαφή με την κοινωνία και τα κινήματα που επικαλούνται, δεν έχουν στοιχειώδη πολιτικά κριτήρια. Απλώς για να αυτοεπιβεβαιωθούν, προτάσσουν περιθωριακές ιδιορρυθμίες και αριστερίστικες κορώνες.
Έτσι στενεύουν το στόχο και συμπαρασύρουν το κόμμα τους σε αντίθετη πορεία από εκείνη που του υπέδειξε το δημοκρατικό φρόνημα των πολιτών στην κάλπη της 7ης Ιουλίου, αν θέλει να παίξει ρόλο στην πορεία των πραγμάτων.
Ωστόσο ουδείς ενδιαφέρεται για τις αντιλήψεις αυτών των ομάδων. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν ότι «στο 3% οφείλονται οι εκλογικές νίκες του 2015» και άλλοι να πιστεύουν ότι έχουν να ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς με άλλους -και τους καλούν σε μονομαχία.
Αλλά η προσοχή της Δημοκρατικής Παράταξης είναι στραμμένη στον Αλέξη Τσίπρα. Αυτόν ψήφισε και έχρισε επικεφαλής της για να διαμορφώσει το νέο πολιτικό υποκείμενο, με το οποίο θα καταθέσει την πολιτική του στα μεγάλα προβλήματα της χώρας .
Δεν θέλουν να «ξεμπερδεύει» με κανέναν. Θέλουν να διαμορφώνει ένα κόμμα που με το πρόγραμμά του αναδειχθεί σε εναλλακτική λύση στις επόμενες εκλογές.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταποκριθεί δεν θα ζητήσουν λογαριασμό από κανέναν Σκουρλέτη, αλλά από τον ίδιον τον Τσίπρα. Τι δεν καταλαβαίνουν κάποιοι γύρω του;
