Του Γιώργου Λακόπουλου
“ Ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών”
Από τον Δαβίδ- αρ. 136, O ψαλμός της εξορίας
“΄Άραγε μεταφέρει κανείς στον Αλέξη Τσίπρα την απογοήτευση των δημοκρατικών ψηφοφόρων
που σηκώνουν εξ αιτίας του τον σταυρό του μαρτυρίου τους;”
Από το Διαδίκτυο
Η ανακοίνωση των ψηφοδελτίων Επικρατείας των δυο μεγάλων κομμάτων δικαιώνει στη συνείδησή μου την επιλογή να μην επιβαρύνω το Ανοιχτό Παράθυρο με τις ψευδαισθήσεις μου -που οδηγούσαν σε αποτυχημένες αναλύσεις για τις πολιτικές εξελίξεις.
Αυτό το σημείωμα δεν αποτελεί επιστροφή. Δεν θα συνεχίσω. Απλώς ως πολίτης δεν μπορώ να μην προσχωρήσω στη συλλογική απογοήτευση, αν όχι την απελπισία, γι’ αυτό που συμβαίνει και γι’ αυτό που έρχεται.
Για τη ΝΔ αρκεί να παρατηρήσει κανείς δυο στοιχεία: Την τροχιοδεικτική τοποθέτηση του… οικογενειακού δικαστή στην κορυφή του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Και την ταπεινωτική προσχώρηση του Καραμανλισμού στον επελαύνοντα- και πολύ οργανωμένο τελικά -Νεομητσοτακισμό και την συμπράττουσα Ολιγαρχία.
Η Κληρονομική Δημοκρατία της Ελλάδας επιστρέφει εν τω μέσω της- επικοινωνιακής- νυκτός. Σα να μην έφταναν τα έργα και οι ημέρες της ως τώρα. Αλλά, τουλάχιστον του Κυριάκου, του βγαίνει. Ό,τι θέλει ο λαός. Μετά απομάκρυνση εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Πάμε για κράτος ΙΧ και εκποίησης του σύμπαντος μασκαρεμένη σε ιδιωτικοποίηση που θα φέρει ανάπτυξη. Πωλείται οπως είναι επιπλωμένο. Η χαρά του αρπακτικού…
Ο Κυριάκος θα έχει το προνόμιο του προκατόχου του: δεν θα συναντήσει ενδιάμεσες εκλογές. Επιπλέον θα πάρει και προίκα: τη χώρα εκτός Μνημονίου, με λυμένο το Μακεδονικό, με νομοθετημένα όλα τα δύσκολα και με πρώτη θέση στα διεθνή σαλόνια. Στην Ιστορία δεν έλειψαν ποτέ οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» -κατά τον Λένιν.
Ηδη δείχνει να καταλαβαίνει τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου που δεν κατάλαβε ποτέ ο Τσίπρας: «Η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός». Από την ώρα που θα καταστεί φορέας της λαϊκής εντολής και τα σκυλιά δεμένα.
Ο πόνος έρχεται από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα που απογοητεύει δραματικά τη Δημοκρατική Παράταξη. Οχι το κόμμα του. Την υπόλοιπη παράταξη. Τι δεν καταλαβαίνει πλέον ; Σε ποιους απευθύνεται με αυτές τις επιλογές;
-Διορίζει βουλευτές τους δυο υπουργούς που τον χαντάκωσαν εκείνο το δραματικό βράδυ στο Κέντρο Επιχειρήσεων για το Μάτι: Τον κομματικό γραμματέα -που θα έπρεπε να έχει ήδη απομακρυνθεί μετά το φιάσκο στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Και τον υπερ-ογδονταετή «μέντορά» του, με μηδέν κοινοβουλευτικό και υπουργικό έργο- για την ασφάλεια του οποίου διατίθενται ενενήντα πέντε (αριθμός 95) αστυνομικοί.
-Συμβολίζει το μέλλον τοποθετώντας έναν -αξιοσέβαστο κατά τα λοιπά- 85άρη ως επικεφαλής… υπηρεσίας, δεδομένου ότι μετά τις εκλογές θα παραιτηθεί.
-Καμιά διεύρυνση, καμία ανανέωση, καμία πλειοψηφική πολιτική. Καμία πρωτοβουλία μεγάλου πολιτικού. Χτίζει μια Κιβωτό του Νώε με όσα είδη κρίνει ότι πρέπει να διασωθούν και αφήνει τους άλλους στον Κατακλυσμό.
Κρατάει καιρό αυτή κολόνια. Η Δημοκρατική Παράταξη του προσφέρθηκε στο πιάτο και τον πήγε στο 36%, αλλά το «σύνδρομο του Αννίβα» τον έκανε να οπισθοχωρήσει στην «Αριστερά» του 4%. Λάθη επί λαθών. Στη δεύτερη κυβέρνηση- για την πρώτη καλύτερα να μην μιλάμε. Παραδείγματα;
– Ο τραγέλαφος με τον Καμμένο: υπουργός διαφωνούσε με τον Πρωθυπουργό δημόσια για μείζονα πολιτική επιλογή και παρέμενε υπουργός, εξοβελίζοντας τον Κοτζιά -που την διαμόρφωσε.
-Η άρνηση απόσυρσης του έντιμου -πλην πολιτικά ηλιθίου και κοινωνικά ανάγωγου -Πολάκη, που δεν κατάλαβε ότι οι υπουργοί δεν είναι σχολιαστές στο Ίντερνετ, ούτε μαγκίτες του Ψυρρή. Και όσο για την κάθαρση που υποσχέθηκε, όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτε.
-Οι τραγικές υποψηφιότητες στην Αυτοδιοίκηση: από την άτυχη και «καμένη» Δούρου, μέχρι τους ακατάλληλους των τριών μεγάλων δήμων και τους ανυπόληπτους των τοπικών κοινωνιών- αντί για συνεργασίες με κεντροαριστερούς αυτοδιοικητικούς και πρόσωπα όπως ο Σγουρός ή ο Γερουλάνος που θα σάρωναν.
-Η ιδεοληπτική επιμονή «Είμαστε Αριστερά και δεν θέλουμε να γίνουμε Κεντροαριστερά», όδήγησε στη «Γέφυρα των Ερειπίων». Με τους αμοραλιστές «κηπουρούς» του Γιώργου, τους παρηκμασμένους του Σημιτισμού και τα υπολείμματα του μετά το 1981 ΠΑΣΟΚ -που δεν υπήρξαν ποτέ ηγετικά στελέχη του, αλλά παρατρεχάμενοι. Ο μόνος από το ιστορικό ΠΑΣΟΚ που συμπράττει με τον Τσίπρα είναι ο ακέραιος Στεφ. Τζουμάκας.
-Οι ολέθριοι -και ύποπτοι- χειρισμοί στη «Νοβάρτις» και άλλες υποθέσεις ιδίως από τον ανεκδιήγητο υπουργό, πρώην εισαγγελέα των αρχειοθετήσεων, που ωφέλησαν μόνο τους εμπλεκόμενους. Και ο Τσίπρας δεν πήρε ποτέ το μαστίγιο, γιατί ποτέ δεν διόρισε πρωθυπουργό τον εαυτό του.
-Τα νταραβέρια ορισμένων υπέρ Καλογρίτσα, που τους κατέστησε ομήρους ολιγαρχών, άνοιξαν τρύπες στα ύφαλα του ηθικού πλεονεκτήματος και, χωρίς να βαρύνεται η κυβέρνηση με κανένα σκάνδαλο, εξομοιώθηκε με τους άλλους.
– Η αγοραία διανομή ζεστού χρήματος, α λα Θανάση Κανελλόπουλο το 1981 και τα «πακέτα» α λα Σημίτη το 2003 σε μια κοινωνία που δεν ζητάει κατοστάρικα αλλά ευθύνη, ειλικρίνεια και καθαρή πολιτική. Πολιτική παροχών σε λάθος εκλογές που μετέτρεψαν μια ενδιάμεση και μάλλον φυσιολογική ήττα σε οριστική συντριβή.
– Το απόλυτο επικοινωνιακό κενό, που επέτρεπε στη ΝΔ και τα τυχοδιωκτικά στοιχεία που την συνεπικουρούν στα μίντια να αλωνίζουν προβάλλοντας τα δικά τους αμαρτήματα στους Συριζαίους. Ο Τσίπρας νικούσε τα λιοντάρια και τον έτρωγαν οι κοριοί. Περπατούσε επί των κυμάτων και του έλεγαν ότι δεν ξέρει κολύμπι. Ανυπεράσπιστος και αιθεροβάμων.
– Η βλακώδης αναγόρευση των ευρωεκλογών σε «δημοψήφισμα» και η βλακοδέστερη ανατροπή του σχεδιασμού για εκλογές στο τέλος της τετραετίας, χωρίς να υπάρχει καμία προετοιμασία, όπως αποδείχθηκε. Ευγενική προσφορά στον Κυριάκο Μητσοτάκη που είδε ξαφνικά να του γεννούν και τα κοκόρια.
-Το χειρότερο: μηδέν αυτοκριτική, όπως είναι το χαρακτηριστικό των ηγετών. Κάτι ανώδυνοι ψιλο-υπαινιγμοί, χωρίς καμία διόρθωση. Χωρίς συναίσθηση της κατάστασης που δημιουργεί η εκλογική ήττα. Ο Ζαχαριάδης είναι εδώ: οδήγησε στη συντριβή το αριστερό κίνημα και μετά διευκόλυνε τους διώκτες του με το σύνθημα «το όπλο παρά πόδα».
Υπήρχε ανομολόγητη- στρατηγική δευτέρου κόμματος και σκληρή συσπείρωση προς τα κάτω, με την επιδίωξη της δεξιάς παρένθεσης; Με αυτό το πλευρό να κοιμούνται.
Αυτά έκαναν μάγκα τον Μητσοτάκη και επιτρέπουν στη Φώφη να υπάρχει. Χρειάζεται προσπάθεια για να δει ο Τσίπρας τη σκόνη του Μητσοτάκη, που πάει φουνταριστός για αυτοδυναμία, με σπόνσορα τον αντίπαλό του. Ο σταρ του πολιτικού συστήματος είδε την αίθουσα να αδειάζει, γιατί το έργο άρχισε να γίνεται ανυπόφορο. Δεν κερδίζει ο Μητσοτακης. Χάνει ο Τσίπρας.
Σε τρεις διαφορετικές εκλογές με τρεις διαφορετικούς αρχηγούς η ΝΔ παίρνει τον ίδιο αριθμό ψήφων. Η αδυναμία του Τσίπρα να συγκινήσει τους δημοκρατικούς πολίτες κάνει τη διαφορά. Από τον Ιανουάριο του 2015 ως τον Μάιο του 2019 η ΝΔ έχει σχεδόν τον ίδιο αριθμό ψήφων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 900.000 ψηφοφόρους. Ποια ΝΔ ; Με τον εαυτό του παλεύει. Δεν τους πήρε ο Μητσοτάκης. Κουράσθηκαν με τον Τσίπρα και έμειναν στο σπίτι.
Από 35% αποχή, πήγε στο 42%. Πού θα πάει άραγε στις 7 Ιουλίου; Και από ποια κάλπη θα λείψουν κι άλλοι ψηφοφόροι;
Τώρα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ αντί να ξυπνήσει τον κοιμισμένο γίγαντα της Δημοκρατικής Παράταξης κορυφώνει την απογοήτευση με τη σύνθεση του ψηφοδελτίου Επικράτειας. Εμείς κι εμείς. Όλοι δικοί μας είμαστε. Ήταν η τελευταία ευκαιρία να κινητοποιήσει τους -απεγνωσμένους -δημοκρατικούς πολίτες και την κλώτσησε.
Σε ότι με αφορά, λυπάμαι πολύ, αλλά ο εκβιασμός «ψηφίστε μας πακέτο, για να μην έλθει ο Μητσοτάκης» δεν πιάνει. Αυτό το ψηφοδέλτιο δεν θα το πάρω.
ΥΓ: Κάποιοι απορούν. Μα τι έπαθε ο Τσίπρας; Τον εγκατέλειψε ο Θεός της Πολιτικής; Όχι. Ο ίδιος εγκατέλειψε τον Θεό της Πολιτικής.
