Ο Γιάννης Αντύπας εξηγεί ότι δεν είναι όλα… χαβαλές

Δε μπορεί να υπηρετείται από οργισμένους (μονίμως) τσαμπουκάδες, που θέλουν να τελειώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Δε μπορεί να υπηρετείται από φασίστες, που δεν αντέχουν την ύπαρξη του διαφορετικού, του άλλου, του απέναντι.

Δε μπορεί να υπηρετείται από «καθάρματα», που βλέπουν μόνο τα συμφέροντα της «συμμορίας» τους, της δικής τους «φαμίλιας».
Δε μπορεί να υπηρετείται από δημοσιογράφους- ηθοποιούς και δημοσιογράφους- ανιματέρ, που χτυπούν και κουνούν τα χέρια, φωνάζουν και εξαπολύουν αστήριχτες κατηγορίες.

Από πολιτικούς που λένε τα πάντα αρκεί να είναι αρεστά στον ηγέτη τους. Από «πληρωμένα πιστόλια», που μπορούν να πουν, να γράψουν και να ψηφίσουν τα πάντα.

Δεν είναι παιχνίδι θανάτου η πολιτική, είναι αγώνας δημιουργίας. Δε μπορεί και δεν πρέπει να είναι ο θάνατός σου η ζωή μου.
Δεν είναι πόλεμος για να δικαιολογούνται «μάνες δίχως γιους» και «γυναίκες δίχως άνδρες».
Δε μπορεί και δεν πρέπει η πολιτική μας ζωή και ο δημόσιος διάλογος/αντιπαράθεση να είναι από φθηνή επιθεώρηση έως hungergames.

Η πολιτική αφορά στην πραγματική ζωή και έχει να κάνει με το παρελθόν (γιατί βλέπουμε την αγωνία κάποιων να γράψουν όπως θέλουν την ιστορία), το παρόν και το μέλλον ανθρώπων και κοινωνιών.
Έχει να κάνει με συγκρουόμενα συμφέροντα, αλλά πρέπει πάνω από το προσωπικό και το κομματικό να μπαίνει το δημόσιο και το εθνικό.
Η πολιτική αντιπαράθεση εντός και εκτός Βουλής πρέπει να διεξάγεται με βάση τους κανόνες της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου.
Τη λογική και τον ορθό λόγο.
Του υποκειμενικού να υπερισχύει το αντικειμενικό.
Του καιροσκοπισμού να υπερισχύει η συνέπεια λόγων και έργων.

Δημαγωγίες, ψέματα και συκοφαντίες πρέπει να βρίσκουν απέναντί τους την αλήθεια, την τεκμηριωμένη κριτική και τον καλό λόγο, ακόμη και για τον αντίπαλο.
Με βάση τις καλές πρακτικές που διαπαιδαγωγούν σωστούς πολίτες. Άλλο πολιτικός στόχος, άλλο στοχοποίηση του αντιπάλου. Άλλο υπερασπίζομαι τη θέση μου και άλλο υπονομεύω τη θέση του άλλου.

Δε μπορεί να είναι αποδεκτή η τακτική της σουπιάς, της λάσπης στον ανεμιστήρα και της απαξίωσης/ισοπέδωσης των πάντων στη λογική των συμψηφισμών.

Για παράδειγμα:
Δε μπορώ να αντιληφθώ γιατί κάποιος όταν λέει καλά λόγια για τον «Α» πολιτικό φορέα είναι ανεξάρτητος, ενώ όταν λέει καλά λόγια για τον «Ω» πολιτικό φορέα είναι «ενσωματωμένος»;
Δε μπορώ να αντιληφθώ γιατί κάποιος έχει δίκιο όταν φωνάζει και οργίζεται για τα δικαιώματα των φτωχών, ενώ όταν όταν μιλά για τη μεσαία τάξη υπηρετεί την «πλουτοκρατία»;
Δε μπορώ να αντιληφθώ γιατί κάποιος όταν κάνει κριτική σε ένα στέλεχος του πολιτικού φορέα «Α» επιχειρεί character assassination, ενώ όταν λέει καλά λόγια για ένα στέλεχος του πολιτικού φορέα «Ω» «λιβανίζει»;
Δε μπορώ να αντιληφθώ γιατί δεν ήταν σκευωρία η αστήριχτη, όπως αποδείχθηκε για τα πολιτικά πρόσωπα, υπόθεση της Novartis και είναι πολιτική δίωξη η άρση της ασυλίας ενός πρώην υπουργού;
Δε μπορώ να αντιληφθώ γιατί ήταν όνειδος ο νόμος περί ευθύνης υπουργών όταν αφορούσε στους προηγούμενους και είναι νόμος που πρέπει να εφαρμοστεί τώρα που αφορά στους διαδόχους τους (οι οποίοι έγιναν και αυτοί με τη σειρά  τους προηγούμενοι);
Δε μπορώ να αντιληφθώ γιατί κάποιος μπορεί ελεύθερα να λέει κλέφτη ένα στέλεχος του πολιτικού φορέα «Ω», αλλά όταν κατηγορεί ένα στέλεχος του πολιτικού φορέα «Α» πως είναι golden boy ή golden girl είναι ενεργούμενο συμφερόντων;
Δε μπορώ να καταλάβω πως είναι απλά… Τετάρτη όταν ξεσκίζονται ζωές, καριέρες και οικογένειες στελέχους του πολιτικού φορέα «Ω», αλλά είναι παιχνίδι συμφερόντων, ρατσισμός, σεξισμός και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου όταν κάποιος βάζει έστω κάποια ερωτηματικά για τα βιογραφικά όσων έπιασαν την καλή επί πολιτικού φορέα «Α»;

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη κάποιων να είναι χρήσιμοι και αρεστοί. Αλλά πρέπει να προσέχουν όταν μπαίνουν στην ιδιωτική σφαίρα του απέναντι και καταστρέφουν τη ζωή του.
Έστω και τώρα κάποιοι δεν είναι αργά να το πάρουν αλλιώς. Όμως αύριο θα είναι. Γιατί δεν είναι όλα χαβαλές και business as usual…