Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Οι μεγαλύτεροι από εμάς, κοιτάζοντας με νοσταλγία τις διαδρομές της ζωής που τους οδήγησαν στο “τώρα”, συνηθίζουν να στέκονται σε μια παράμετρο αυτοπροσδιορισμού, που μάλλον υποτιμούμε, στη διαρκή απόπειρα απολογισμού. Τι πετύχαμε, πού δεν τα καταφέραμε.
Η προτροπή από το… προηγούμενο μέλλον, είναι ξεκάθαρη. Να σε μάθουν με το όνομά σου. Το μικρό, ακόμη καλύτερα. Έστω, το ονοματεπώνυμο. Γιατί, αυτό θα σημαίνει ότι δεν ετεροπροσδιορίζεσαι από την οποιαδήποτε συγκυριακή ιδιότητα αποκτάς στη ζωή σου.
Αυτό θα έπρεπε να είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Μια προσωπικότητα χωρίς συγκυριακή ιδιότητα. Κουβαλώντας μονάχα το όνομά του. Το κέρδισε άλλωστε, με μια διαδρομή αντοχής συνέπειας, συνήθως κόντρα στο ρεύμα.
Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, μια διαδρομή με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, δεν είναι απαραιτήτως… δημοφιλής. Γι’ αυτό και ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ανήκει στην πλευρά της Ιστορίας όπου συνωστίζονται οι δημοφιλείς και χαρισματικοί. Αλλά, στην άλλη. Εκεί όπου συναντάς τους πραγματικά χρήσιμους.
Με τους τελευταίους ωστόσο υπάρχει μια διαρκής, αόρατη απειλή, η αφετηρία της οποίας βρίσκεται μέσα τους. Στην καρδιά και το μυαλό τους. Να υποκύψουν στην αγανάκτηση. Στο… γαμώτο, που θα έλεγε και η Βούλα Πατουλίδου. Τότε, χάνουν το δίκιο τους. Γιατί βγαίνουν από το κάδρο προσωπικής υπεροχής, που είχαν φιλοτεχνήσει για τον εαυτό τους επί δεκαετίες.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, γνωρίζει καλά μέσα του, ότι πορεύτηκε διαχρονικά ως “άνθρωπος χωρίς κόμμα”. Ο ρόλος του ήταν πάντοτε συνθετικός και υπερβατικός, ανεξαρτήτως της στενά κομματικής ταυτότητάς του.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, προφανώς και τον αδικούν. Αυτό όμως δεν μειώνει το γεγονός ότι, αδικεί και ο ίδιος τον εαυτό του.
