Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Δυστυχώς, όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο Κοινοβούλιο λειτουργούν απαξιωτικά για το κοινοβουλευτικό σύστημά μας. Βουλευτές, αντί να γίνονται γνωστοί για τις υπηρεσίες που προσφέρουν με το νομοθετικό έργο τους στους πολίτες και στην πατρίδα, γίνονται γνωστοί από τις μετεγγραφές τους, τις κραυγές τους και τα πισωγυρίσματά τους.
Με τον τρόπο αυτόν ευτελίζουν τόσο το Κοινοβούλιο όσο και τη δημοκρατία μας. Με τις συμπεριφορές τους δίνουν πάτημα σε όλους αυτούς που θεωρούν ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι «σάπιο», υποσχόμενοι την αναγέννησή του με την ταμπέλα του αντισυστημικού παίκτη.
Κάθε φορά λέγαμε ότι δεν υπάρχει χειρότερη από την προηγούμενη Βουλή και με θλίψη διαπιστώνουμε ότι η επόμενη Βουλή που προκύπτει είναι πιο χαμηλά από πλευράς ποιότητας και τοποθετήσεων. Το κοινοβουλευτικό επίπεδο καταρρέει για να κάνουν κάποιοι το σόου τους λίγα λεπτά σε κάποια κανάλια ή σε κάποιο από τα δεκάδες διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης.
Το ερώτημα είναι για ποιον θεωρούν ότι δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι. Για τον λαό, για τον εαυτό τους ή για κάτι άλλο; Φοβούμαι ότι η κατρακύλα θα συνεχιστεί και πως θα δούμε και άλλα θλιβερά επεισόδια μέχρι να κλείσει ο κύκλος αυτής της κοινοβουλευτικής περιόδου, που θα μείνει στην Ιστορία όχι για όποια καλά συνέβησαν, αλλά για τα παρατράγουδα της πολιτικής…
Οι ευθύνες είναι διάσπαρτες. Μεγάλο μερίδιο έχουν, εκτός από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους, και οι ίδιοι οι πολίτες. Οι πρώτοι στην προσπάθειά τους να μαζέψουν ψήφους υιοθέτησαν τη λογική των «επωνύμων» που μπήκαν (και θα ξαναμπούν) στα ψηφοδέλτια με γνώμονα τις εμφανίσεις τους είτε στα κανάλια είτε στις πασαρέλες και τις πίστες ή στα γήπεδα.
Από τη μεριά τους, οι πολίτες επέλεξαν να κάνουν… πλάκα στο σύστημα, μια και ήταν απογοητευμένοι και θυμωμένοι από όσα έζησαν και ζουν. Θεώρησαν σωστή επιλογή να τιμωρήσουν το σύστημα ψηφίζοντας και εκλέγοντας κάθε γραφική ή ακραία περίπτωση. Το αποτέλεσμα αυτής της τιμωρητικής λογικής το βιώνουν πρώτα από όλα οι ίδιοι. Η χώρα έπειτα από εννέα χρόνια κρίσης δείχνει να μην μπορεί να αλλάξει τίποτε από όσα την οδήγησαν στην κρίση. Ακόμη και μια βόλτα στους δρόμους κάνει καθέναν μας να συνειδητοποιεί ότι τίποτα δεν λειτουργεί με γνώμονα τον σεβασμό του άλλου.
Από το παρκάρισμα και τον τρόπο οδήγησης μέχρι τη συμπεριφορά των δημόσιων λειτουργών σε κάθε τομέα τον οποίο οφείλουν να υπηρετούν, από τον νταλκαδιασμένο υπουργό που χορεύει με το τσιγάρο στο στόμα, καταπατώντας τον νόμο του, μέχρι τον αοιδό που έχει χρηματοδοτηθεί από τον δημόσιο κορβανά, αλλά τον κατακεραυνώνει ταυτοχρόνως, μια και έχει το άλλοθι της μουσικής μεγαλοσύνης του, όλα δείχνουν την Πομπηία μέσα στην οποία βρισκόμαστε. Μοιάζουμε με χώρα, όπου, αντί να λειτουργεί το κράτος δικαίου, λειτουργεί το κράτος του ισχυρού και αυτού που μπορεί να κάνει αυτό που θέλει.
Γι’ αυτό επαναφέρω το αρχικό ερώτημα. Για ποιον δουλεύουν αυτοί που πρέπει να αποτελούν παράδειγμα για τους πολίτες τους; Ποιος πράγματι πιστεύουν ότι θα είναι κερδισμένος από την απαξίωση της πολιτικής και των ίδιων των πολιτικών; Εάν δεν καταλαβαίνουν για ποιον πράγματι δουλεύουν τα… παρατράγουδα της πολιτικής, τότε φοβάμαι ότι στις κάλπες θα βρεθούν άπαντες προ εκπλήξεως.
