Του Νίκου Νικολαϊδη
Δημοσιογράφος
Σήμερα ,μιας κι είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας ,θέλω να σας διηγηθώ μια ιστορία παρμένη από το πιο όμορφο παραμύθι που έχει γραφεί ποτέ για τη γένεση του κόσμου μας , τη Θεογονία του Ησιόδου.
Όταν λοιπόν πρωτοφτιάχτηκε ο κόσμος οι άνθρωποι ζούσαν σ΄αυτόν ευτυχισμένοι . μηδέ αρρώστιες , μηδέ λύπες , μηδέ γηρατειά. Ο Δίας βλέποντας τους ,ψηλά από τον Ολυμπο, φοβήθηκε μη φτάσουν κάποια στιγμή τη δύναμη των θεών κι αποφάσισε να σπάσει μια για πάντα τη δύναμη τους.
Φώναξε τον τεχνίτη Ηφαιστο και του ζήτησε να πλάσει από χαλκό το άγαλμα μιας πανέμορφης κοπέλας .
Οταν ο Ηφαιστος το τέλειωσε , στο εργαστήριο του στα έγκατα της Λήμνου, το πήγε στον Ολυμπο , όπου Δίας και λοιποί θεοί έμειναν έκθαμβοι από την αρμονική τελειότητα του αγάλματος .Και τότε κάθε θεός «προίκισε» την χάλκινη κόρη με τα χαρίσματα του . Αλλά το μεγαλύτερο δώρο της το έδωσε ο Δίας ,τη ζωή.
Και το σχέδιο του προχώρησε .Φώναξε τον Ερμή και του είπε να πάει να δώσει την κόρη στον Προμηθέα, τον προστάτη των ανθρώπων. Πονηρεμένος αυτός αρνήθηκε. Τότε ο Ερμής την έδωσε στον Επιμηθέα ,τον αδελφό του Προμηθέα , και μαζί ένα μεγάλο ξύλινο κουτί ,που όπως είπε ήταν το δώρο του πατέρα των θεών .Και μαζί με το κουτί την εντολή να μη το ανοίξουν έως ότου το επιτρέψει ο Δίας.
Ζούσαν αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι .Αλλά μια μέρα η Πανδώρα μόνη στο σπίτι, νικημένη από την γυναικεία περιέργεια , το άνοιξε κι ένα μαύρο σύννεφο, με όλα τα δεινά που ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα τους ανθρώπους, την τύλιξε .Αρρώστιες ,λύπες , κακίες ,πόλεμοι.
Τρομαγμένη άφησε το καπάκι να πέσει…Τότε από το κλειστό «κουτί της Πανδώρας» ακούστηκε ένας σιγανός κτύπος. Ηταν ένα μικρό πνεύμα που απόμεινε μέσα ,η Ελπίδα , το μοναδικό αντίδοτο σε όλες τις συμφορές .Τό μεγάλο όπλο του ανθρώπου.
Η Ελπίδα είναι αυτή που τρέφει τη ζωή μας , που μας δίνει βαθιές ανάσες για να αντιπαρερχόμαστε ακόμη και τις συμφορές .Να μη μας καταλαμβάνει ο φόβος και ο πανικός για τον κορονοιό ,θα περάσει κι αυτό.
Με όπλο την Ελπίδα οι κοινωνίες θα τα πάνε καλύτερα ,γιατί όταν αντιμετωπίζουν μάστιγες ο ένας απλώνει το χέρι στον άλλο κι έτσι καταφέρνουν να βγουν από τον εφιάλτη.
