Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Στη χώρα που τα λιμάνια ανήκουν σε Κινέζους, τα αεροδρόμια σε Γερμανούς, τα τρένα σε Ιταλούς και τα υπόλοιπα στους Λάτσηδες, οι βάσεις οι στρατιωτικές ανήκουν – φυσικά – στους Αμερικάνους.
Τώρα μάλιστα οι βάσεις των ΗΠΑ επεκτείνονται και αναβαθμίζονται και επισήμως από την κυβέρνηση του κ.Μητσοτάκη, η οποία κινείται – και σε αυτό το θέμα – πάνω στο έδαφος που της έστρωσε η ψευτοαριστερή κυβέρνηση του κ.Τσίπρα, γνωστού και ως λάτρη του «αγγελικού Τραμπ».
Άλλωστε οι Αμερικάνοι, πρακτικοί άνθρωποι καθώς είναι, ποτέ δεν είχαν πρόβλημα αν οι αμερικανοτσολιάδες τους δηλώνουν «δεξιοί», αριστεροί» ή «κεντρώοι».
Ας έρθουμε τώρα στη χυδαιότητα με την οποία οι κλακαδόροι άρχισαν ήδη να γλύφουν την αμερικανική μπότα, αλλά και να ξεσκονίζουν την νυν και πρώην κυβέρνηση για την αμερικανοφροσύνη τους, λέγοντας σε εμάς τους… δογματικούς ότι πρέπει να βλέπουμε το θέμα των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ όχι «στενά» και «ιδεοληπτικά», αλλά «ρεαλιστικά» και υπό το πρίσμα των… «ανταλλαγμάτων» που κερδίζει η Ελλάδα.
Παρακάπτουμε την αηδία που νιώθουμε για κάτι τέτοιους «πατριώτες» και για τον «ρεαλισμό» τους, και απευθυνόμενοι στους ανθρώπους με τσίπα, φιλότιμο και στοιχειώδη λογική, σημειώνουμε τα εξής:
Έχουμε στη γειτονιά μας μια διαρκή και όλο αναζωπυρούμενη ένταση. Έχουμε τους Αμερικάνους να απειλούν τους Ρώσους, τους Ρώσους να απειλούν τους Αμερικάνους, τους Αμερικάνους να απειλούν τη Βόρεια Κορέα, τη Βόρεια Κορέα τους Αμερικάνους, το Ιράν τους Αμερικάνους και όλοι μαζί ολόκληρο τον κόσμο.
Πολιτικά και ιστορικά, αλλά και από τα πραγματολογικά δεδομένα της φρίκης που συντελείται στη γειτονιά μας, η πατρίδα μας δεν έχει κανένα λόγο να εμπλέκεται σε όλο αυτό το κουβάρι της έντασης και της φωτιάς.
Σε ό,τι αφορά, δε, ειδικά στην θεωρία των «ανταλλαγμάτων» που δήθεν παίρνει η χώρα μας από την συμμετοχή – συνενοχή των κυβερνήσεων της σε πολέμους και εντάσεις, μια θεωρία που οι φορείς της την μηρυκάζουν με το ίδιο πάντα συφοριασμένο ύφος του τύπου «μα τι να κάνουμε», «η Ελλάδα είναι μικρή χώρα», «ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων είναι συγκεκριμένος», «τουλάχιστον κάτι να κερδίσουμε» κι άλλα τέτοια… λεβέντικα, η πραγματικότητα είναι η εξής:
- Τη δεκαετία του 1990 η Ελλάδα συμμετείχε στο σφαγιασμό του Ιράκ ώστε, όπως έλεγε ο πατέρας Μητσοτάκης, μετά το τέλος του πολέμου «να καθίσει στο τραπέζι των νικητών»… Το «αντάλλαγμα» εκείνου του… «νενικήκαμεν» που πήρε αμέσως μετά η Ελλάδα ήταν τα Ίμια και η NATOικά υπαγορευμένη συμφωνία της Μαδρίτης για τα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο.
- Το 1999 η χώρα έγινε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τα «ανταλλάγματα» ήταν η ντροπή της υπόθεσης Οτσαλάν, οι σύμμαχοι να αποκαλούν από τότε «Μακεδονία» τα Σκόπια και παράλληλα να ενισχύουν τον αλβανικό εθνικισμό.
- Το 2001 η Ελλάδα συμμετείχε (και συμμετέχει ακόμα) στην υπόθεση που λέγεται Αφγανιστάν και το 2003 η χώρα ενεπλάκη ξανά στο δεύτερο βομβαρδισμό και στη δεύτερη επιχείρηση του Κόλπου. Αυτό που πήρε σαν «αντάλλαγμα» ήταν το σχέδιο Ανάν, τα ΝΑΤΟϊκά Γκουαντανάμο να περνάνε πάνω από το ελληνικό έδαφος, ένα Αιγαίο σουρωτήρι από «συμμαχικά» αεροσκάφη της Τουρκίας και ένα σκάνδαλο υποκλοπών το οποίο είχε στηθεί πέριξ της Αμερικάνικής πρεσβείας.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο τώρα, που «τα πράγματα» – όπως μας λένε οι «αμερικανοτσολιάδες» – «έχουν αλλάξει». Και γιατί έχουν αλλάξει; Διότι τώρα έχει τσακωθεί η Αμερική με την Τουρκία. Συνεπώς – λένε – η Ελλάδα πρέπει να καλύψει αυτό το κενό, να… «τρουπώσει», να γίνει ακόμα πιο «πολύτιμη» στους Αμερικάνους, κι έτσι «πολύτιμη» ούσα, θα πάρει κι «ανταλλάγματα»…
Παρακάμπτουμε την άγνοια (;) των αμερικανοτσολιάδων για το πώς διαμορφώνονται, αναδιαμορφώνονται, μεταλλάσσονται κοκ οι σχέσεις στο πλαίσιο των γεωπολιτικών παιχνιδιών, παρακάμπτουμε ακόμα και το ξεφτιλίκι της προθυμίας τους να είναι «πιο πολύτιμοι» στους Αμερικάνους, και περιοριζόμαστε στα εξής:
- Σήμερα, που τους γίναμε «πιο πολύτιμοι» κι ενώ ο Αμερικανός πρέσβης έφτασε να το πανηγυρίζει πέρσι ότι «το 2018 είναι το έτος της Αμερικής στην Ελλάδα» (!), όταν η τουρκική ακταιωρός εμβόλιζε το ελληνικό πλοίο στα Ιμια, οι ΗΠΑ μας κάλεσαν να λύσουμε με την Τουρκία τις… διμερείς διαφορές μας.
- Σήμερα, που τους γίναμε «πιο πολύτιμοι» – τώρα συμβαίνει αυτό – το ΝΑΤΟ παριστάνει τον «ναυαγοσώστη» προσφύγων στις θάλασσές μας και παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς πλέον τα «συμμαχικά» κόλπα της αστικής τάξης της Τουρκίας στο Αιγαίο.
- Σήμερα, που τους γίναμε «πιο πολύτιμοι» – τώρα συμβαίνει αυτό – ενώ οι άθλιοι αμερικανοΝΑΤΟφρονες μιλούν για «ανταλλάγματα» και για «ασφάλεια της Ελλάδας», την ίδια στιγμή τα τουρκικά πλοία αλωνίζουν στην ΑΟΖ της Κύπρου, αμφισβητούν από συνθήκη Λωζάνης μέχρι Καστελόριζο, με το «συμμαχικό» ΝΑΤΟ και τη «σύμμαχο» ΗΠΑ να παρίστανται και να… χαιρετίζουν.
Αυτά ήταν και είναι τα «ανταλλάγματα» της αμερικανοφροσύνης. Ανάλογα «ανταλλάγματα» πήρε η Ελλάδα και ακόμα παλιότερα:
- Τη δεκαετία του 1950 η Ελλάδα έφτασε μέχρι την Κορέα. Τι πήρε για «ανταλλάγματα»; Σωρούς νεκρών Ελλήνων στρατιωτών και Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη.
- Τη δεκαετία του ’60, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου στεκόταν «προσοχή» στον Τζόνσον όταν εκείνος του έλεγε «έχω γραμμένο στα @@@ μου το Σύνταγμά σας» η Ελλάδα εισέπραττε σαν «αντάλλαγμα» τις Χούντες και τους Αττίλες με τις ΝΑΤΟϊκές πλάτες.
- Το 1919 η Ελλάδα των Βαλκανικών Πολέμων και του εσωτερικού διχασμού έφτασε μέχρι την Ουκρανία για να πολεμάει Μπολσεβίκους. Τι «ανταλλάγματα» πήρε; Μικρασιατική Καταστροφή, Χούντες και Μεταξάδες.
Επομένως, ακόμα κι αν παραβλέπαμε τη γλίτσα που κουβαλάει η θεωρία των «ανταλλαγμάτων», βλέπουμε ότι το αντίκρισμα που κρύβεται πίσω από την… «πατριωτική» ιδιοτέλεια των «ρεαλιστών» μας, όταν δεν είναι νέα δεινά για την Ελλάδα, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Τους αφήνουμε, λοιπόν, στη γλίτσα τους που είναι τέτοια ώστε να γίνονται σημαιοφόροι της συμμετοχής – συνενοχής στα εγκλήματα με κριτήριο εάν είναι καλό το… αντάλλαγμα. Και επιμένουμε: Η προστασία των συμφερόντων της πατρίδας και του ελληνικού λαού περνάει μέσα από το «Καμία συμμετοχή – Καμία εμπλοκή», από το «ούτε γη – ούτε νερό στους φονιάδες των λαών» .
Και κάτι ακόμα: Η συμμετοχή, η εμπλοκή και η – αναβαθμισμένη μάλιστα – συνενοχή στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που διαπράττονται, η αμερικανοφροσύνη και η ΝΑΤΟσύνη τους από Σούδα μέχρι λιμάνι Αλεξανδρούπολης κι από Στεφανοβίκειο μέχρι Αραξο, δεν συντελούνται την παρούσα περίοδο, όπως διατείνεται το επίσης γνώριμο επιχείρημα ορισμένων, διότι τάχα μου αυτό το διάστημα, επί κρίσης, «είμαστε γονατισμένοι» και πως εξαιτίας αυτής της αδυναμίας κυβερνώντες και αντιπολίτευση είναι τόσο «δεκτικοί» απέναντι στον «θείο Τραμπ».
Τη δεκαετία του 1990 στο Ιράκ, το 1999 στη Γιουγκοσλαβία, το 2001 στο Αφγανιστάν, το 2003 στο Ιράκ ό,τι έγινε συνέβη επί «ισχυρής Ελλάδας». Δεν είναι, συνεπώς, το οικονομικό γονάτισμα. Είναι πως στο πλαίσιο αυτών των συμμαχιών (που φέρνουν και το οικονομικό γονάτισμα), στο πλαίσιο αυτής της εξουσίας, στο εσωτερικό της χώρας έχουμε την άρχουσα τάξη του «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας», που λειτουργεί με όρους αμερικανονατοικού κατσαπλιαδισμού, και το διαπράττει σε όλες τις εποχές και σε όλους τους χρόνους. Μόνο που αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
