Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Το περασμένο Σάββατο το υπουργείο Εξωτερικών -επ’ αφορμή της έκδοσης της νέας τουρκικής NAVTEX, η οποία ανήγγειλε έρευνες του «Oruc Reis» σε απόσταση έξι μιλίων από το Καστελόριζο- εξέδωσε την εξής ανακοίνωση:
«Η Τουρκία εξέδωσε σήμερα νέα παράνομη NAVTEX, με την οποία ανακοινώνει τη συνέχιση των παράνομων σεισμικών ερευνών της για την περίοδο 21-29 Νοεμβρίου σε περιοχή που επικαλύπτει την ελληνική υφαλοκρηπίδα στην ανατολική Μεσόγειο, παραβιάζοντας κατ’ εξακολούθησιν το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και υπονομεύοντας την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην περιοχή. Δυστυχώς, η Τουρκία για μία ακόμα φορά αγνοεί επιδεικτικά τις εκκλήσεις της Διεθνούς Κοινότητας και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την αποφυγή παράνομων ενεργειών και κινήσεων, που οδηγούν σε περαιτέρω κλιμάκωση και ένταση, καθώς και για τη συμμόρφωσή της στη διεθνή νομιμότητα».
Επειδή και οι τουρκικές NAVTEX και οι ελληνικές αντι-NAVTEX αλλά και οι ανακοινώσεις των υπουργείων των δύο χωρών πέφτουν σαν το χαλάζι από τον Αύγουστο έως σήμερα -ρουτίνα θεωρούνται-, δεν κατέστη αμέσως αντιληπτή η σημασία της ελληνικής θέσης. Ζαλισμένοι οι πολίτες από την καραντίνα, τα μέτρα, το εμβόλιο, τα πρόστιμα, την τρομολογαγνεία, τον «χαρτοπόλεμο» των κομμάτων, τα προσωπικά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδά τους, το τελευταίο σημείο που θα είχαν τον νου τους να κοιτάξουν είναι… ο χάρτης. Ή οι επίσημες ανακοινώσεις της ελληνικής διπλωματίας. Και όμως…
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά αυτή την ανακοίνωση, θα ανακαλύψει ότι όλα όσα μας διαβεβαίωναν από το καλοκαίρι ίσαμε σήμερα οι ταγοί μας ότι δεν έχουν συμβεί ή δεν θα συμβούν, και έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν. Και δημιουργούν τετελεσμένα. Σιωπηρώς. Τα οποία μη νομίζετε ότι δεν μας αφορούν επειδή είναι «μακριά», στο Καστελόριζο, και επειδή δεν «μιλάμε» γι’ αυτά, απορροφημένοι από τον κορονοϊό. Μας αφορούν. Η κερκόπορτα έχει ήδη ανοίξει. Αν επιτρέψεις σε κάποιον να εισβάλει και να στρογγυλοκαθίσει στην αυλή σου, αύριο θα μπει και στο σαλόνι και στην κουζίνα, και στην κρεβατοκάμαρα ακόμα.
Σήμερα αμφισβητούν την υφαλοκρηπίδα, αλλά με ένταση αμφισβητούν επίσης την κυριαρχία μας σε κατοικημένα νησιά και το δικαίωμά μας στην άμυνα των νησιών. Ιδού η αυλή, ιδού το σαλόνι, ιδού και η κρεβατοκάμαρα, λοιπόν. Η γη μας. Τι μας είπε, λοιπόν, το υπουργείο Εξωτερικών που δεν μας λένε τόσον καιρό άλλοι; Πρώτον, ότι η Τουρκία εμμένει στη «συνέχιση των παράνομων σεισμικών ερευνών της». Αρα ομολογείται με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι η Τουρκία πραγματοποιεί παράνομες έρευνες. Το «Oruc Reis» κατεβάζει καλώδια και, είτε με τεχνολογία 2D είτε με τεχνολογία 3D, συλλέγει δεδομένα από τον ελληνικό βυθό προς αξιοποίηση του γεωτρύπανου στο οποίο θα παραδώσει τη σκυτάλη. Το υπογραμμίζω αυτό, γιατί κάποιοι μας διαβεβαίωναν από τον Αύγουστο έως σήμερα ότι το «Oruc Reis» κάνει απλώς σόου. Κάποιοι άλλοι, υπερφίαλοι νεοσσοί, βουλευτές σε διατεταγμένη υπηρεσία μάς φλόμωναν επίσης στο ψέμα ότι τίποτε δεν γίνεται και ότι το τουρκικό σεισμογραφικό απλώς πλέει πάνω στο «ύδωρ», χωρίς να παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα. Το επισημαίνουμε, γιατί κάποιοι άλλοι καρατομήθηκαν επειδή είπαν την αλήθεια, ότι οι Τούρκοι κάνουν έρευνες – ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του πρωθυπουργού Αλέξανδρος Διακόπουλος.
Για να φτάσουμε σήμερα να μας αποκαλύπτει το υπουργείο Εξωτερικών, που ούτε ψέματα μας είπε ποτέ όλο αυτό το διάστημα ούτε άλλαξε την ελληνική θέση δεκαετιών, ότι «ναι, γίνονται έρευνες». Και πού έγιναν και γίνονται, παρακαλώ, αυτές οι έρευνες;
Και αυτό, δεύτερον, μας το λέει η ανακοίνωση: «Σε περιοχή που επικαλύπτει ελληνική υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο». Το ρήμα «επικαλύπτει» πρώτη φορά το διαβάζω, νομίζω. Και να μη μας το έλεγε το ΥΠΕΞ, θα έπρεπε, βεβαίως, να το είχαμε καταλάβει και μόνοι, παρακολουθώντας απαθείς και με τους ώμους σηκωμένους το «Oruc Reis» έξω από το Φαληράκι της Ρόδου, αλλά εν πάση περιπτώσει «τόσοι είμαστε», που θα έλεγε και ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Στην πατρίδα μας ο εξευτελισμός και το πτύειν ονομάζονται πλέον «ψυχραιμία». Σκουπίζεσαι, δένεις τον φιόγκο στη γραβάτα και πας παρακάτω. Αλλά μια στιγμή! Οταν μόνοι μας έχουμε αναδείξει ως νέο κυρίαρχο δόγμα ότι η κυριαρχία μας περιορίζεται στα έξι μίλια στη θάλασσα (τα 12 «πέταξαν», τα πήρε ο αέρας), όταν δεν εκδίδουμε επίσημη ανακοίνωση για να καταγγείλουμε τη φιλοτουρκική έκθεση του State Department, που ευλογεί σιωπηρώς τις τουρκικές υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά, και όταν διακηρύσσουμε -σε επίπεδο κορυφής- ότι οι Τούρκοι παρανομούν στο Καστελόριζο, επειδή κάνουν έρευνα «σε μη οριοθετημένη περιοχή» και όχι «σε περιοχή που επικαλύπτει ελληνική υφαλοκρηπίδα», πώς άραγε θα τους ζητήσουμε τον λόγο αύριο σε πιθανές διαπραγματεύσεις;
Με τι φόντα; Εκτός και αν έχει συμφωνηθεί κάπου ότι το Καστελόριζο είναι προς διανομή, ότι γι’ αυτό το αφήσαμε έξω από την οριοθέτηση με την Αίγυπτο και ότι το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η Κρήτη.
Εάν είναι έτσι, ας ειπωθεί. Το πρόβλημα που θα υπάρξει όμως, είτε ειπωθεί είτε δεν ειπωθεί, είτε αφήσουμε τον χρόνο να διολισθήσει, για να γίνουν ανεπαισθήτως οι υποχωρήσεις, είτε όχι, είναι το εξής: ο τυχόν εθνικός συμβιβασμός που θα επιχειρηθεί σε ύστερο χρόνο, μόλις βρουν τα πατήματά τους οι Αμερικανοί με τους Τούρκους (θα τα βρουν, γιατί δεν έχουν την πολυτέλεια να αφήνουν τους Ρώσους να διασπούν το ΝΑΤΟ), δεν θα είναι το τέλος. Θα είναι η αρχή. Ο συμβιβασμός ανοίγει την όρεξη, δεν την «καταστέλλει». Το δε μοντέλο που υιοθετείται, της σαλαμοποίησης της διαπραγμάτευσης σε δύο κομμάτια, ανατολική Μεσόγειος και Αιγαίο, όχι απλώς δεν θα λύσει το θέμα, αλλά θα το παροξύνει. Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι θεωρούν ότι θα γίνει εύπεπτος ο συμβιβασμός, αν ξεδιπλωθεί κατά στάδια σε βάθος χρόνου. Πάντα έρχεται για όλους η ημέρα της αληθείας. Η ad hoc λύση για τη Μεσόγειο θα έχει ολέθριες συνέπειες για το αρχιπέλαγος του Αιγαίου.
Το θέμα δεν είναι αμιγώς εθνικό, η κυριαρχία μας επί των νήσων μας και το δικαίωμα άμυνάς τους. Το θέμα είναι πρωτίστως γεωπολιτικό. Εάν η Ελλάς χάσει τον έλεγχο του Αιγαίου και το παραδώσει στην Τουρκία, τότε χάνει και τη σημασία της για τη Δύση, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χάνει το ειδικό βάρος της.
«Όποτε στην Ιστορία μας χάναμε το κοντρόλ στη θάλασσα, ακολουθούσαν μεγάλες τραγωδίες, παιδί μου» μου έλεγε προσφάτως ένας από τους πλέον ξακουστούς καπετάνιους της ελληνικής ναυτιλίας. Απλώς για την ιστορία να θυμίσω ότι ο Τσόρτσιλ έδωσε μάχη με τον Στάλιν στη Γιάλτα για να του αποδοθεί ως σφαίρα επιρροής η Ελλάδα, για έναν «άγνωστο λόγο»: η γεωγραφική θέση της χώρας μας του επέτρεπε να ελέγχει στρατηγικής σημασίας εμπορικούς δρόμους του πλανήτη (Γιβραλτάρ, Σουέζ, Δαρδανέλλια). Και έτσι, διά της Ελλάδος, ασφάλιζε η Μεγάλη Βρετανία την αποικία της στην Ινδία! Ξανασκεφτείτε το, παρακαλώ, ειδικώς οι ρεαλιστές: διά της Ελλάδος, Ινδία! Αν τώρα, στους καιρούς μας, αφήσουμε στις τουρκικές βάρκες τον έλεγχο του Αιγαίου και της Μεσογείου, οχυρωμένοι και φοβισμένοι μην κατηγορηθούμε για εθνικισμό στα έξι μίλια μας, δεν πετάμε μόνο τα νησιά μας και την κυριαρχία μας. Πετάμε και τη σημασία μας για τη Δύση! Η συγγραφέας Dambisa Moyo έγραψε πριν από χρόνια ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο «Πώς χάθηκε η Δύση». Ας μη γράψει η γενιά μας το βιβλίο «Πώς χάθηκε η Ελλάς για τη Δύση». Ή το ακόμα χειρότερο: «Πώς έχασε η Ελλάς τη Δύση».
