Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Το διαδίκτυο «λατρεύει» να μεταδίδει ένα απόσπασμα συνέντευξης που μου είχε παραχωρήσει τον Μάιο του 2009, παραμονές ευρωεκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας, στο οποίο εμφανίζεται να μου αρνείται να μπούμε σε ένα εκκλησάκι και να ανάψουμε ένα κεράκι. Εγώ, επειδή αντιπολιτεύομαι τον Τσίπρα και επειδή επίσης τον θεωρώ (παρά τη μεγάλη φθορά) εξαιρετικά επικίνδυνο αντίπαλο, κάθε φορά που ανασύρεται το βίντεο αυτό βλέπω ολόκληρη εκείνη τη συνέντευξη. Και δεν παύω να προβληματίζομαι με το γεγονός ότι το 2009 ο Τσίπρας στα χειρότερά του (4%) έκανε την καλύτερη πρόβλεψη για τον Τσίπρα στα καλύτερά του. Είδε πρόωρα την κατάρρευση του σκηνικού και τοποθέτησε το κόμμα του σωστά στη σκακιέρα. Οπως, επίσης, δεν παύω να στέκομαι στο γεγονός ότι, απαντώντας σε κάθε ερώτησή μου, μιλούσε σε δύο κοινά ταυτόχρονα: και στο δικό του και σε εκείνο στο οποίο ήθελε να ανοιχτεί.
Τον είχα ρωτήσει τότε αν φοβάται μήπως έγινε πρόωρα αρχηγός στα 35 και καεί. «Αν φοβάσαι μην καείς, δεν θα μπεις ποτέ στη φωτιά. Ο καθένας κινδυνεύει ό,τι και να κάνει. Αν δεν πάρει ρίσκο, η μόνη βεβαιότητα είναι ότι δεν θα κάνει τίποτα». Πράγματι, όλη η πορεία μετά το 2012 ήταν ένα ρίσκο, ασχέτως αν το πλήρωσε πανάκριβα ο ελληνικός λαός. Είχε στιγματίσει την «καθωσπρέπει Αριστερά», που τη μία έπρεπε το 1981 να συνεργάζεται υποχρεωτικά με το ΠΑΣΟΚ, το 1989 με τη Ν.Δ. για να φύγει το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, το 1996 που έπρεπε να γίνει συμπλήρωμα του Σημίτη. Επέμενε στην «αυτόνομη πορεία» και σήμερα ηγείται αυτός της Κεντροαριστεράς, όχι το ΠΑΣΟΚ.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, όταν παρατήρησα πως τα ποσοστά του λαβώθηκαν τον Δεκέμβριο του 2008, προέβλεψε ότι η ηγεσία του «θα κριθεί στα επόμενα τρία χρόνια, όταν θα οξυνθεί η κρίση». Και, πράγματι, κρίθηκε το 2012. Υποστήριζε τότε -εποχή προέλασης του Παπανδρέου με 45%!- ότι πλησιάζει το τέλος του δικομματισμού. «Το παλαιό σύστημα έφαγε τα ψωμιά του, δες πώς η Siemens χρηματοδοτεί τα ταμεία των κομμάτων, κοίτα τις απαράδεκτες παραγραφές» μου είχε πει και έκανε λόγο για «τη μεγάλη πολιτική αλλαγή». Τα ταμεία των κομμάτων είναι σήμερα αντικείμενο δικαστικής διερεύνησης και οι παραγραφές θέμα της αναθεώρησης.
Σήμερα βλέπω ότι ο Τσίπρας είναι στρατηγικός παίκτης από τα μικράτα του. Είδε από το 2009 το 2019. Η ανάλυσή του είναι σήμερα ολόσωστη. Μπορεί να μην είναι τόσο εγγράμματος και να πήρε το πτυχίο του ΕΜΠ με χαριστικά πεντάρια, μπορεί να μην εργάστηκε ποτέ στη ζωή του, μπορεί να έπαιζε νέος πολλή πόκα, μπορεί να είναι τόσο αμόρφωτος όσο ο μέσος Ελληνας, αλλά έχει το ένστικτο του αμφιθεάτρου. Τα υποφερτά αγγλικούλια του τα έμαθε ως πρωθυπουργός κάνοντας μάθημα κάθε βράδυ 12-2 στο σπίτι του. Και γι’ αυτό η κεντροδεξιά παράταξη στο σύνολό της -ο Κυριάκος το κάνει προς τιμήν του και γι’ αυτό θα κερδίσει- πρέπει να τον ζυγίζει καλά. Οχι γιατί κινδυνεύει να χάσει από αυτόν.
Αλλά γιατί ο Τσίπρας ως στρατηγικός παίκτης που είναι θα επιλέξει τον χρόνο και τον τόπο της αναμέτρησης για να οργανώσει την ήττα του. Θέλει να χάσει με τρόπο που θα δυσκολέψει τη διακυβέρνηση της Ν.Δ. και με σκορ που θα του επιτρέψει να διεκδικήσει στο μέλλον την επιστροφή του ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Κεντροαριστεράς. Θα «πουλήσει» ακριβά το τομάρι του…
