Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Mάλιστα! Επρεπε να απειληθούν με υποβάθμιση των εργασιακών τους σχέσεων επί τα χείρω οι συνάδελφοι εργαζόμενοι των τηλεοπτικών σταθμών για να ξυπνήσει το κοιμώμενο ηφαίστειο της ένωσής μας, της ΕΣΗΕΑ, και να προκηρύξει απεργιακή κινητοποίηση, βομβαρδίζοντάς μας διαρκώς με ηλεκτρονικά μηνύματα (sms) για τις πρωτοβουλίες του: για τις διαδικτυακές της τηλεδιασκέψεις με τους πολιτικούς αρχηγούς, για την ανάλυση του περίφημου άρθρου του νομοσχεδίου, για τον όρο «προσμετρημένοι εργαζόμενοι».
Επρεπε να έρθει το άρθρο 41 ενός τυχαίου νόμου για να αντιληφθεί το διοικητικό μας συμβούλιο ότι ταύτιση των συμφερόντων Πολιτείας – μιντιαρχών – δημοσιογράφων (όπως ορισμένοι αφελώς πίστευαν) δεν νοείται και ούτε μπορεί ποτέ να νοηθεί.
Οι δρόμοι κάποτε χωρίζουν. Επρεπε να κινδυνέψουν οι εργαζόμενοι στις τηλεοράσεις, που αποτελούν τον κορμό του εκλογικού σώματος του σωματείου μας, για να υψωθούν τα φλάμπουρα. Ας είναι! Αριστα πράττει η ένωσή μας και μάχεται για τις εργασιακές σχέσεις των συναδέλφων, που στο μέλλον, με τον νέο νόμο, ως φαίνεται, θα αμείβονται με μπλοκάκια. Εδώ δεν χωρούν ισορροπίες! Ή πας με τον εργαζόμενο ή πας με τον καναλάρχη και την Πολιτεία. Και σωστά επιλέγεται -αλίμονο- η πλευρά του εργαζομένου.
Θα ήθελα, όμως, η ένωσή μας να τηρούσε την ίδια στάση και απέναντι στον Τύπο. Ας αφήσουμε στην άκρη τα προσωπικά, ότι, ενώ καταδικάζει τις παρεμβάσεις των κυβερνήσεων στη Βρετανία, στη Γαλλία και τη Λευκορωσία (αναρτήσεις στο site της για θέματα ελευθεροτυπίας), δεν βρήκε μία λέξη να πει για τους Ελληνες δημοσιογράφους μέλη της που μηνύθηκαν από αυταρχικούς ηγέτες, όπως ο Ερντογάν (αντιθέτως, είχε αλληλογραφία με τον Τούρκο πρεσβευτή και ταλαντεύτηκε μέχρι και να εκδώσει ανακοίνωση καταδίκης μας!)
Αυτά ας τα πάρει ο αέρας, ας τα προσπεράσουμε, ξέρουμε γιατί έγιναν. Αλλά για τον Τύπο; Γιατί δεν βομβαρδιστήκαμε ποτέ με τόσα μηνύματα συνδικαλιστικής δράσης και αγωνιστικής κινητοποίησης για τον Τύπο; Γιατί δεν έγιναν διαβήματα όπου δει για την απαράδεκτη καθυστέρηση έκδοσης της απόφασης στήριξης του Τύπου από την Πολιτεία, όταν το αυτό ακριβώς γίνεται από όλες τις σοβαρές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις; (Ο Τύπος μπαίνει στα σχολεία.)
Γιατί δεν υπήρξε δυναμική παρέμβαση για τις καταφανείς αδικίες που συντελέστηκαν στη διανομή των χρημάτων της περίφημης «λίστας Πέτσα» (ο άνθρωπος δεν φέρει ευθύνη – αλλού λαμβάνονται οι αποφάσεις); Γιατί δεν έγινε η ίδια φασαρία για το γεγονός ότι σε πολλά σημεία της χώρας ο Τύπος πλέον δεν φθάνει ή, αν φθάνει, φθάνει αργά, για λόγους που ξέρουμε όλοι; Γιατί δεν σηκώθηκε η ίδια σκόνη για το προβληματικό σύστημα διανομής του, που ακυρώνει την εργασία δεκάδων δημοσιογράφων και έχει ως αποτέλεσμα την εξόντωση υγιών φωνών, όπως οι εφημερίδες του ομίλου μας; Γνωρίζουμε καλά γιατί! Δεν είναι της στιγμής. Θα ειπωθούν όλα πριν από τις κάλπες του σωματείου μας. Οταν όμως διά της σιωπής ή της έκδοσης χλιαρών ανακοινώσεων στην ουσία ανέχεται κάποιος τον πόλεμο που δέχεται ο Τύπος εκ των ένδον (αν δεν συμμετέχει ακουσίως σε αυτόν), αυτά είναι τα αποτελέσματα.
Η άψογος στάσις δεν εκτιμάται. Ερχεται μια ωραία πρωία που η Πολιτεία, η οποία έχει τις προτεραιότητές της ασφαλώς, σε «αδειάζει» μεγαλοπρεπώς, σου κατεβάζει τα τηλέφωνα και σε βάζει να τρέχεις για βοήθεια και τηλεδιάσκεψη στον Τσίπρα, στον Κουτσούμπα, στη Φώφη και στον Βελόπουλο.
Και σε αναγκάζει να κάνεις για τους εργαζομένους στις τηλεοράσεις αυτό που δεν έκανες στον βαθμό που έπρεπε με τους συναδέλφους σου στον Τύπο.
Προσωπικά -αν και αισθάνομαι ισχυρότατη ενόχληση για το γεγονός ότι η ένωσή μας δεν βγήκε να πει λέξη όταν πολιτικό κόμμα έκανε το πρωτοφανές, να εκδώσει ανακοίνωση και να προτρέπει πολίτες να μην αγοράζουν μία εφημερίδα γιατί του ασκούσε κριτική, αν και αισθάνομαι ισχυρότατη ενόχληση για το γεγονός ότι η ένωσή μας δεν πιέζει την Πολιτεία να στηρίξει τον Τύπο (κατά τα άλλα, η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης…), αν και αισθάνομαι ισχυρή ενόχληση επειδή είναι επιλεκτική σε ορισμένες δράσεις της στον Τύπο-, δεν αρνήθηκα χθες να βγω και να υπερασπιστώ τους συναδέλφους μου στις τηλεοράσεις. Το έπραξα στην εκπομπή του Νίκου Μπουρσινού στο Κανάλι 1 του αγαπημένου μου Πειραιά. Το έπραξα γιατί επιβάλλεται. Κάθε μέρα υπερασπιζόμαστε στις εφημερίδες, στα κανάλια και τα ραδιόφωνα κάθε δοκιμάζομενο κλάδο εργαζομένων που πλήττεται από την πανδημία, αλλά όχι τους εαυτούς μας.
Ώρα να το κάνουμε. Συστρατεύτηκα στην πρωτοβουλία της ένωσής μας, που, κατά τα λοιπά, τόσο μας απογοητεύει. Θέλω όμως με αγάπη να πω σε ανθρώπους που εκτιμώ και αποτελούν το διοικητικό συμβούλιό της ότι το καζάνι βράζει και στον Τύπο. Και κάποια στιγμή θα «σκάσει» και αυτό.
Είναι καιρός να τελειώσουν οι ισορροπίες στον Τύπο, επειδή κάποιοι ηρόστρατοι, που έχουν επενδύσει προσκαίρως σε αυτόν, θέλουν να επιβάλουν τις απαιτήσεις τους νοθεύοντας τον ανταγωνισμό. Εύχομαι το μεγαλοπρεπές «άδειασμα» που επεφύλαξε η Πολιτεία στο συνδικαλιστικό μας όργανο για τις τηλεοράσεις να του γίνει μάθημα. Έτσι ώστε να μην τρέφει αυταπάτες για το μέλλον. Οι όμορφες συμμαχίες όμορφα καίγονται.
