Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Στη Βουλή τα τελευταία χρόνια δεν πολυπάω. Αγαπώ πολύ τον ναό της δημοκρατίας, στο παρελθόν δεν έχανα αναμέτρηση για αναμέτρηση σε επίπεδο αρχηγών τις παρακολουθούσα πάντα από το θεωρείο. Οποιος το κάνει δεν χρειάζεται να διαβάζει δημοσκοπήσεις. Βλέπει το αποτέλεσμα να διαγράφεται μπροστά του καρέ καρέ. Ωστόσο, σήμερα (χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν) κάτι μου λείπει. Ρήτορες, πλην Τσίπρα, Κυριάκου, Βορίδη, Βενιζέλου, δεν υπάρχουν. Τα ελληνικά που ακούς, μέτρια και φτωχά. Για επιχειρήματα, ας μη συζητάμε. Μόνο στις αντιπαραθέσεις Τσίπρα – Μητσοτάκη αναπτύσσονται. Παρακολούθησα εκ του σύνεγγυς τρεις εξ αυτών το 2017, εξήγαγα τα συμπεράσματά μου, ίσως πάω ξανά στην ιστορική συνεδρίαση για την κύρωση ή μη της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ο πήχης θα είναι ψηλά.
Οσο για τους βουλευτές; Το επίπεδο μιας συγκεκριμένης κατηγορίας, αυτών που ανήκουν σε όλες τις πτέρυγες, των λεγόμενων γυρολόγων, είναι χαμηλό, πολύ χαμηλό. Εχουν αποφασίσει πού θα μετεγγραφούν, μεταπηδούν από κόμμα σε κόμμα για να σώσουν το πολιτικό σαρκίο τους, δεν διαθέτουν σπονδυλική στήλη και παρά ταύτα αναζητούν συνεχώς άλλοθι για να ιδεολογικοποιήσουν τις αποστασίες τους. Υπάρχει, επίσης, ακόμη κάτι που με απωθεί: Η Βουλή έχει πάψει πλέον να αποτελεί κέντρο αποφάσεων. Είναι απλώς θέατρο επιχειρήσεων. Ο βασικότερος, όμως, λόγος που δεν πάω στη Βουλή τόσο τακτικά όσο στο παρελθόν είναι άλλος: η αποστροφή. Για να καταφέρεις να παρακολουθήσεις σήμερα Βουλή, πρέπει να σκίσεις τη διάταξη των κομμάτων και τον κάθετο διαχωρισμό των Κοινοβουλευτικών Ομάδων, όπως είναι διατεταγμένες στην Ολομέλεια. Για να καταλάβεις τη Βουλή, πρέπει να παρατηρείς τα κανάλια επικοινωνίας που διατρέχουν το σώμα από το ένα άκρο στο άλλο τις οριζόντιες Κοινοβουλευτικές Ομάδες που έχουν συσταθεί ατύπως από έξωθεν δυνάμεις και απλώνονται διαβρωτικά σε όλα τα κόμματα.
Θεωρώ ότι στη σημερινή Βουλή υπάρχουν σχηματικά δύο μεγάλες παρατάξεις βουλευτών που κινούνται οριζόντια στα έδρανα της Ολομέλειας και συνεργάζονται σιωπηρώς. Η πρώτη βάζει πάνω από όλα την πατρίδα, το κόμμα της, τους εντολείς ψηφοφόρους της και στο τέλος της αξιολόγησής της λαμβάνει υπ’ όψιν κατά τη διαμόρφωση στάσεων τις συμμαχίες της χώρας και τις δυνάμεις της αγοράς. Η δεύτερη παράταξη λειτουργεί με την ίδια πυραμίδα αντεστραμμένη. Πρώτα οι διεθνείς συμμαχίες, μετά οι δυνάμεις της αγοράς, έπειτα οι ψηφοφόροι μας, το κόμμα μας και στο τέλος της αξιολόγησής της η πατρίδα. Μην απορούμε, λοιπόν, γιατί κάποιοι λένε, για παράδειγμα, «θα ψηφίσουμε τις Πρέσπες, αλλά και θα καταψηφίσουμε την κυβέρνηση». Ισως «ψηφίζω τις Πρέσπες» να σημαίνει ότι ικανοποιώ τους συμμάχους. Και ίσως «καταψηφίζω την κυβέρνηση» να σημαίνει ότι ικανοποιώ τις δυνάμεις της αγοράς με τις οποίες είμαι σε ευθεία γραμμή. Με έναν σμπάρο… Μην απορούμε, επίσης, γιατί ίσως ένα κόμμα ζητεί ονομαστική ψηφοφορία για εξοπλισμούς που αφορούν εταιρίες των συμμάχων και όταν έρχεται η ώρα να την πραγματοποιήσει, αποχωρεί αίφνης, επικαλούμενο μια πρόχειρη δικαιολογία. Να είστε σίγουροι. Επικράτησαν δεύτερες σκέψεις.
Μην απορούμε, επίσης, γιατί σε ύψιστο θέμα εθνικού συμφέροντος, για το οποίο αρχηγός κόμματος έθετε ζήτημα κομματικής πειθαρχίας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του, τώρα μελετά την ψήφο κατά συνείδηση. Αν οι μισοί βουλευτές πατριωτικού κόμματος επισκέπτονται τακτικότερα πρεσβείες από τα γραφεία του κόμματός του, τι να κάνει και αυτός!
Είμαι βέβαιος πως ο κόσμος δεν τα πολυκαταλαβαίνει όλα αυτά, αν και βλέπει το Κανάλι της Βουλής περισσότερο από όσο νομίζουμε. Το διαπίστωσα όταν έλαβα αναρίθμητα τηλεφωνήματα (ειδικά από την περιφέρεια) μετά τη μετάδοση μιας ομιλίας μου για τη διαπλοκή. Ο κόσμος δεν πολυκαταλαβαίνει τις οριζόντιες διαπλοκές, αλλά έχει αλάνθαστο ένστικτο. Το βουητό που επικρατεί στους διαδρόμους της Βουλής εσχάτως μεταφέρεται εν ριπή και στην κοινωνία. Τώρα, τι μπορεί να βγει από αυτό ειλικρινά δεν ξέρω. Αλλά οι πολίτες είναι περισσότερο υποψιασμένοι για όλους από όσο νομίζουμε. Μόνο τι νούμερο παπούτσι φοράμε δεν γνωρίζει, αν και γι’ αυτό ακόμη έχω αμφιβολίες. Ισως να το ξέρει. Για να δώσει… πόδι σε αυτούς που πρέπει!
