Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
H αναδρομική μελέτη των αναλύσεων που γράφτηκαν παραμονές Πρωτοχρονιάς για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί απόλαυση. Χάρμα οφθαλμών. Ειδικώς αν συνδέσει κανείς τα επιχειρήματα απόρριψης της υποψηφιότητας Παυλόπουλου από πρώην στενούς συνεργάτες του Χρήστου Λαμπράκη και του Γεωργίου Μπόμπολα, της παλαιάς διαπλοκής δηλαδή, με τα επιχειρήματα του πολιτικού βραχίονα εκείνης της διαπλοκής, του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτά διατυπώθηκαν από την πρόεδρό του Φώφη Γεννηματά παραμονές Πρωτοχρονιάς.
Η κυρία Γεννηματά, με αλαζονεία παρελθόντος και συμπεριφορά καθεστώτος, έστειλε… υπερήφανο μήνυμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη: «Δεν ψηφίζουμε κανέναν νεοδημοκράτη – μόνο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και της Κεντροαριστεράς». Προφανώς, για το κόμμα των καταδίκων και των υποδίκων, οι νεοδημοκράτες είναι «λεπροί», δεν κάνουν για ύπατα αξιώματα – μόνο η Χαριλάου Τρικούπη έχει το ISO! Αχ, Φώφη, που είσαι όμηρος σημιτικών, βενιζελικών και παπανδρεϊκών! Αυτή η καρέκλα…
Λοιπόν, ας αποσαφηνίσουμε μερικά πράγματα, με την απαραίτητη διευκρίνιση πως εμείς από εδώ σεβόμαστε τον πρωθυπουργό της κεντροδεξιάς παράταξης και δεν θέλουμε να επιβάλουμε με μηνύματα, όπως ορισμένα «πράσινα» τσόγλαν boys, τι να κάνει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει το 40% της εμπιστοσύνης των πολιτών, η επιλογή του Προέδρου που θα προτείνει προς έγκριση ή απόρριψη από το Κοινοβούλιο είναι συνταγματική προνομία του και εμείς διατυπώνουμε θέσεις αρχών. Όποιος ήταν παρατηρητικός, άλλωστε, θα αντελήφθη πως στο τελευταίο σημείωμά μου, στην κατακλείδα μου, δεν ανέφερα πρόσωπο – απλώς εξέφρασα την άποψη πως πρέπει η εκλογή, λόγω εξελίξεων, να γίνει «εξπρές», με συναίνεση κυβέρνησης – αντιπολίτευσης, για να σταλεί μήνυμα ενότητας και αποφασιστικότητας προς τον Ερντογάν, που ετοιμάζεται να στείλει ερευνητικό στην ΑΟΖ μας. Το σημείωμά μου ήταν επί της ουσιαστικότατης διαδικασίας και όχι επί της πολιτικής ουσίας. Αλλά, αφού, όπως φαίνεται, αυτή τη συζήτηση δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, ας την κάνουμε. Γιατί πράγματι υπάρχουν λόγοι για τους οποίους πρέπει να επανεκλεγεί ο Παυλόπουλος και λόγοι για τους οποίους δεν μπορεί και η υποψηφιότητα ίσως πρέπει να απορριφθεί. Ας τους δούμε.
Οι πρώην υπάλληλοι του Γεωργίου Μπόμπολα και του Χρήστου Λαμπράκη χρησιμοποίησαν τρία επιχειρήματα «καρμπόν» -υπάρχει κέντρο καθοδήγησης;- για να απορρίψουν την υποψηφιότητα «Προκόπη» (έπαιζαν, φαίνεται, σφαλιάρες μαζί μικροί, εξ ου και οι οικειότητες…), συν τα επιχειρήματα Κυριάκου το 2015.
Πρώτον, τη στάση Παυλόπουλου το θέρος του 2015. Δεύτερον, τη στάση του κατά την επίσκεψη Ερντογάν, το 2017. Τρίτον, τη θεωρία ότι ήταν επικεφαλής εξωθεσμικού φιλοσυριζαϊκού άξονα το 2015-2020. Για… πασπάλισμα θύμισαν τη στάση του το 2008, το πελατειακό κράτος της εποχής του κ.λπ. Είναι βεβαίως αστείο να μιλούν για πελατειακό κράτος όσοι επί ΠΑΣΟΚ με τα σημειώματά τους έδωσαν κάλυψη στο σύστημα της διαπλοκής των αφεντικών τους, που είχε έναν και μοναδικό πελάτη: το κράτος. Αυτό το κράτος, που έκλεψε τους πολίτες στο Χρηματιστήριο και τους φόρτωσε με τα χρέη των εξοπλισμών, δεν διόριζε ολίγους ανήμπορους. Διέπραξε κακουργήματα και πήγε φυλακή. Δεν έχει λευκό ποινικό μητρώο. Οπως δεν έχουν λευκό ιδεολογικό μητρώο όσοι το κάλυψαν γραπτώς, με επιχειρήματα του τύπου «και βούτυρο και κανόνια». Τι να πουν, λοιπόν, στον Πρόεδρο για πελατειακό κράτος οι ρουσφετολόγοι των εμπόρων όπλων που φόρτωσαν με χρέη δύο γενιές;
Όσο για τη στάση Παυλόπουλου το 2008, όταν εκτελούσε οδηγίες Καραμανλή και για να μην αιματοκυλιστεί η χώρα, όπως επεδίωξαν στο παρασκήνιο οι εμπνευστές της Αραβικής και Ουκρανικής Ανοιξης, γιατί δεν ρωτούν τι λέει το ΚΚΕ; Από αυτό προέρχονται τινές. Θα εκπλαγούν. Οσον αφορά τα λοιπά: Ο Ερντογάν στο Λονδίνο διαμαρτυρήθηκε στον Μητσοτάκη για την αποφασιστική στάση του Προέδρου στα ελληνοτουρκικά με τη φράση «να μη χτυπάμε τα χέρια μας στο τραπέζι». Λησμονούμε πως, πλην εξαιρέσεων, λίγο μετά το πραξικόπημα, η Τουρκία δεν έβγαλε βάρκα και δεν προκάλεσε θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο την τελευταία πενταετία; Αν δεν ήταν δέκτης μηνυμάτων από Προεδρία, ΑΓΕΕΘΑ, ΥΠΕΞ, θα έκανε τα ίδια;
Όσον αφορά το 2015, δεν ρωτούν οι σοσιαλδημοκράτες της συμφοράς ποιος, με τη βοήθεια του πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας Αμάτο, παρενέβη στον φίλο τους τον Ντράγκι εκείνες τις δραματικές ώρες για να του αλλάξει γνώμη; Ποιος έπεισε τον Τσίπρα να αλλάξει ρότα; Ο Πρόεδρος ήταν! Τα γράφει ο ξένος ανταποκριτής Περιέ στο βιβλίο του για τον Τσίπρα, ο οποίος φοβήθηκε αγχόνη στο Σύνταγμα. Δυστυχώς, οι πολέμιοι Παυλόπουλου θεωρούν φιλοσυριζαϊσμό την επιβεβλημένη από το Σύνταγμα θεσμική συνεργασία Προέδρου της Δημοκρατίας και κυβερνήσεως.
Ο Παυλόπουλος έπαιξε πολλές φορές στα όρια και -αποκαλύπτω- συγκρούστηκε υπογείως με υπουργούς. Με τον Νίκο Κοτζιά, στον οποίο επέβαλε να διεκδικήσει -και το πέτυχε- αναθεώρηση στο Σύνταγμα των Σκοπίων. Με τον Νίκο Παππά, ο οποίος, όταν τον ενημέρωσε για τον νόμο περί τηλεοπτικών αδειών, του επεσήμανε ότι είναι αντισυνταγματικός και θα «πέσει» στο ΣτΕ. Με τον Μιχάλη Καλογήρου και τον Δημήτρη Τζανακόπουλο, στους οποίους επεσήμανε γιατί δεν θα υπογράψει το παράνομο διάταγμα για τις προαγωγές δικαστών. Επειδή δεν έκανε προεδρικό συνδικαλισμό δεν σημαίνει πως δεν είπε τα «όχι» του. Αλλά, στο φως της ημέρας, ο Πρόεδρος συνεργάζεται με την κυβέρνηση – δεν πετροβολά. Αλλιώς παραιτείται. Το πιο ενδιαφέρον επιχείρημα που διάβασα, όμως, είναι πως, αν εκλεγεί εκ νέου, ο Κυριάκος θα καταστεί όμηρος ενός εσωκομματικού κέντρου και ότι θα… μεταλλαχθεί. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας του ζητήματος. Κάποιοι, που έμειναν χωρίς κόμμα (γιατί ο λαός έστειλε το ΠΑΣΟΚ στα αζήτητα της Ιστορίας) και θέλουν να αλώσουν τη Ν.Δ. (για να αποκτήσουν κόμμα και να κάνουν τα διαπλεκόμενα παιχνίδια τους), προειδοποιούν τον πρωθυπουργό πως, αν συμμαχήσει με τον ιστορικό ιδεολογικό πυρήνα της παράταξής του, θα χάσει την εξουσία του. Ενώ αν συμμαχήσει μαζί τους… θα τη διατηρήσει! Η εξουσία είναι το θέμα τους, λοιπόν. Η άλωση της Ν.Δ. Οχι ο Παυλόπουλος.
Οι κήρυκες του σημιτισμού απαιτούν την αποβολή του καραμανλισμού από τη Ν.Δ., λες και αυτή είναι το σπίτι τους. Ποια χώρα, ποιος Πρόεδρος; Το βίτσιο της εξουσίας είναι το θέμα τους. Οσον αφορά την αγαπητή μου Φώφη Γεννηματά, τι να πω; Επί πέντε χρόνια επαινεί τον Πρόεδρο στα τηλέφωνα, και τώρα, με ύφος αρχηγού που νομίζεις ότι έχει πάρει 88% και όχι 8% στις εκλογές, απορρίπτει συλλήβδην τους νεοδημοκράτες, προσβάλλοντας μια ολόκληρη παράταξη. Κι άλλοι αρχηγοί μικρών κομμάτων έπαιξαν ρόλο στην προεδρική εκλογή στο παρελθόν, αλλά δημοσίως δεν μίλησαν ποτέ έτσι για αντίπαλη παράταξη. Ούτε ο Γιώργος Γεννηματάς της συναίνεσης θα μιλούσε ποτέ έτσι. Αυτοί, λοιπόν, δεν είναι λόγοι απόρριψης της υποψηφιότητας Παυλόπουλου. Ας είμαστε σοβαροί.
Υπάρχουν, όμως, λόγοι απόρριψης. Θα τους βρείτε στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του Προέδρου. Σε αυτό, αφού επαναλαμβάνει την προσήλωσή του στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ, τάσσεται υπέρ μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, χωρίς «έπαρση και αλαζονεία». Τάσσεται υπέρ της ανακήρυξης ΑΟΖ και ταύτισης των ελληνικών συνόρων με τα ευρωπαϊκά σύνορα. Τάσσεται κατά της συνομοσπονδίας που προωθεί υπογείως ο Αναστασιάδης στην Κύπρο. Αν η κυβέρνηση διαφωνεί με αυτές τις θέσεις ή αν ο Πρόεδρος διαφωνεί με την κυβέρνηση και δεν θέλει να γίνει τροχονόμος συμβιβασμού, προφανώς δεν είναι η κατάλληλη υποψηφιότητα.
Από τους αγγελιοφόρους που πήγαν στην Ηρώδου Αττικού παραμονές Πρωτοχρονιάς έχω λόγους να πιστεύω πως δεν υπάρχουν επί της ουσίας διαφωνίες. Και πως αυτή η σχολή σκέψης -η σχολή, όχι τα πρόσωπα- θα είναι πιο χρήσιμη στον πρωθυπουργό, όταν αποπειραθεί τον μεγάλο συμβιβασμό με την Τουρκία το 2020. Τους εξωνημένους της διαπλοκής τι να τους κάνει; Αν είναι μέσα, θα τους πάρει με τις λεμονόκουπες ο λαός. Αν είναι έξω, θα προσπαθήσουν να τις πετάξουν αυτοί! Ναι, αυτοί που πωλούν αγάπες στον Μητσοτάκη σήμερα. Ναι, αυτοί. Οι καταγέλαστοι κλώνοι της σποράς της Μαδρίτης, του Ελσίνκι. Οι θεωρητικοί της υποστολής της σημαίας των Ιμίων.
Ας μη φτάσουμε ως εκεί.
