Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στο Αρεταίειο Νοσοκομείο λίγους μήνες πριν από την εκδημία του. Τον ρώτησα, μεταξύ άλλων, τι του έκανε εντύπωση από το ενδιαφέρον του κόσμου μετά τη γνωστοποίηση της περιπέτειας με την υγεία του. «Με επισκέφθηκε ο Αλέκος Αλαβάνος μαζί με τον φίλο μου, βουλευτή του κόμματος, Θανάση Λεβέντη! Θυμάσαι τι διαμάχη είχαμε για τις ταυτότητες… Η Εκκλησία μας αμφισβητείται από την Αριστερά, αλλά στο τέλος δοξάζεται! Να το θυμάσαι».
Το θυμήθηκα χθες σε δύο στιγμές: Το πρωί, όταν είδα αναρτημένο σε διαδικτυακούς τόπους βίντεο συνέντευξής μου με τον Αλ. Τσίπρα, τον Απρίλιο του 2009, στην πατρίδα μου Αίγινα. Ζήτησα τότε από τον Αλέξη να ανάψουμε ένα κερί στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο λιμάνι. Αρνήθηκε ευγενικά. «Είμαι άθεος» μου είπε τότε, «αλλά και θρησκευόμενος να ήμουν, δεν θα το έκανα ποτέ μπροστά στην κάμερα». Το θυμήθηκα και το μεσημέρι, όταν τον είδα να ανάβει κερί μπροστά στην κάμερα, ως πρωθυπουργός πλέον, στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη.
Eχω κατά καιρούς ασκήσει κριτική στον πρωθυπουργό για τις μεταμορφώσεις του αυτές: τη μια φιλά τον Σταυρό στα Θεοφάνια στη Σαμοθράκη, την άλλη κυνηγά τους ιερείς, τη μια προσεύχεται μόνος του στο ιερό στο Αγιον Ορος, αλλά την άλλη εξοβελίζει τα Θρησκευτικά από τα βιβλία, τη μια προσκυνά στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα, αλλά την άλλη προωθεί τον διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας. Σήμερα, όμως, υιοθετώ τελικώς την άποψη Χριστοδούλου: στο τέλος, η Εκκλησία δοξάζεται. Και υποκριτικά να τα κάνει όλα αυτά ο κ. Τσίπρας -διόλου απίθανο-, είναι μεγάλη υπόθεση να συμβιβάζεται η Αριστερά με το Βυζάντιο και την Ορθοδοξία. Αν αλλάζει την άποψή του γνησίως, κατά μείζονα λόγο.
Πρόκειται για ιστορική ήττα μιας συγκεκριμένης ομάδας σκέψης εντός της Αριστεράς, που απαξίωνε κάποτε «την κυρα-Δέσποινα, επειδή πολυδάκρυζε». Ως τέτοια θεωρώ ότι πρέπει να διαβάζεται. Oχι ως ανακολουθία. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Ο Τσίπρας κατάλαβε, έστω αργά, ότι για να σταθεί ως πρωθυπουργός πρέπει να συμβιβαστεί και με το κλέος της ιστορίας της αρχαίας Μακεδονίας και με την αίγλη του Βυζαντίου και με τη δύναμη της ορθόδοξης σκέψης και με την ακτινοβολία των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως και Ιεροσολύμων. Αλλά, για να είναι… πλήρης η ήττα του ως επικεφαλής κόμματος της Αριστεράς, έχει μερικές υποχρεώσεις ακόμη!
Δεν είναι δυνατόν, Αλέξη, να μιλάς ενώπιον του Οικουμενικού Πατριάρχου, από στήθους μάλιστα και με τόσο θαυμασμό, για τη σταυροπηγιακή πηγή της Αγίας Τριάδος, αλλά να αφαιρείς την Αγία Τριάδα από το άρθρο 3 του Συντάγματος!
Δεν είναι δυνατόν, Αλέξη, να χαρακτηρίζεις, έστω στη Χάλκη (και όχι εντός του ναού), την Αγία Σοφία, που χτίστηκε επί Ιουστινιανού, «μνημείο του Ελληνισμού» και «βυζαντινό μνημείο», αλλά ο υπουργός Παιδείας σου (Φαναριώτης, μάλιστα) να αφαιρεί την περίοδο του Ιουστινιανού από τα σχολικά βιβλία Ιστορίας και να περιορίζει δραστικά την ιστορία του Βυζαντίου για να διδαχθεί ο Εμφύλιος!
Δεν είναι δυνατόν να θαυμάζεις τη Σχολή της Χάλκης, που «έβγαζε» Πατριάρχες (την έχω επισκεφθεί κι εγώ, με τον Καραμανλή, το 2003, μαζί με την Αγία-Σοφία), να εξαίρεις την προσφορά του Πατριάρχου Φωτίου, αλλά στην Ελλάδα να αφήνεις ατιμώρητες τις συριζαίες που πετούν την εικόνα της Παναγίας στα σκουπίδια!
Δόξα τω Θεώ, έχεις στην κυβέρνησή σου υπουργούς που γνωρίζουν το ιστορικό βάρος, ώστε να ολοκληρώσεις ταχέως τη συμφιλίωσή σου με την Ορθοδοξία και το Βυζάντιο επιτυχώς. Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, μάλιστα, γνωρίζει απέξω τους στίχους τού «Θα ‘ρθεις σαν αστραπή» του Σταμάτη Σπανουδάκη: «Βασιλεύς, Βασιλέων, Βασιλεί, βοήθει, έλεος, έλεος, Επουράνιε Θεέ, Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος, ελέω Θεού αυτοκράτωρ των Ρωμαίων. (…) Τέσσερα Βήτα, έλεος, έλεος, Μαρμαράς, Βόσπορος και Μαύρη Τρίτη. (…) Φρίξον, ήλιε, στέναξον γη, Εάλω η Πόλη, Εάλω η Πόλη»…
Καιρός να το μάθεις κι εσύ, κύριε πρωθυπουργέ. Η ήττα της παράταξής σου και η συμφιλίωσή της με προαιώνιους κώδικες θα είναι νίκη του Ελληνισμού. Μεγάλη προσφορά στον τόπο. Δεν αστειεύομαι – μιλάω σοβαρά.
