Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Δυπάμαι που δεν μπορώ να μετάσχω στο πάνδημο «πένθος» για το λουκέτο στον τηλεοπτικό σταθμό Mega. Φυσικά και η σκέψη μου είναι δίπλα στους συναδέλφους μου που έχασαν τις δουλειές τους και μέχρι σήμερα ζητούν τα δεδουλευμένα από τους ασυγκίνητους μιντιάρχες, αλλά το θέμα είναι πολύ ευρύτερο για να αντιμετωπίζεται με την απλοϊκή λογική «ακόμη ένα ΜΜΕ έκλεισε». Διότι το Mega δεν ήταν απλώς μέσο ενημερώσεως. Ηταν η τηλεοπτική έκφραση του αφανούς κατεστημένου που κυβερνούσε τη χώρα από τα παρασκήνια.
Μαζί με τον τέως ΔΟΛ και τον Πήγασο συγκροτούσε στην πραγματικότητα ένα μεγάλο εξωθεσμικό πολιτικό κόμμα, που ρύθμιζε τις εσωτερικές υποθέσεις μας.
Θα χώριζα τη δράση των μετόχων αυτής της οργάνωσης σε τρεις φάσεις. Η πρώτη, στα χρόνια της «ευημερίας». Εκείνη την εποχή το Mega με τα βαριά ονόματά του έδωσε ιδεολογική υπόσταση στο έγκλημα που συντελέστηκε κατά της χώρας. Επαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εποχή του Χρηματιστηρίου, στη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου που έγινε ποτέ στην χώρα εις βάρος των πολλών και προς όφελος των ολίγων. Η πολιτική κάλυψη που έδωσε στους κυρίους Σημίτη – Παπαντωνίου ήταν θηριώδης. Ιδεολογικοποίησε επίσης, μαζί με τη ναυαρχίδα του ΔΟΛ, το πάρτι των εξοπλισμών. Το σύνθημα «βούτυρο ή κανόνια» με το οποίο απέκτησε νομιμοποίηση το ρεσιτάλ της μίζας του Γιάννου και του Ακη εκεί ακούστηκε άπειρες φορές. Η δημιουργική λογιστική Σημίτη για την ένταξη στην ΟΝΕ εκεί διαφημίστηκε επί ποινή αποκλεισμού και εξαφάνισης από τον χάρτη για όποιον ήθελε να την αμφισβητήσει.
Στη δεύτερη φάση, μετά την άνοδο της Ν.Δ. στην εξουσία το 2004, το Mega πρωταγωνίστησε στην επιχείρηση πρόκλησης αστάθειας στη χώρα. Με έξυπνο τρόπο, ομολογουμένως. Πρώτα με τον πόλεμο που κήρυξε στον βασικό μέτοχο Καραμανλή. Κέρδισε νομικά, απέτυχε πολιτικά. Επειτα, με το τηλεοπτικό στασίδι που παραχώρησε σε χρήσιμες ακροδεξιές φιγούρες την περίοδο 2005-2007. Τους το χρωστούσε γιατί τινές εξ αυτών «βρήκαν» τη λύση στο θέμα του βασικού μετόχου (τα γνωρίζω από πρώτο χέρι). Το Mega έχτισε επιτυχώς το πρώτο μόρφωμα Ακροδεξιάς στην Ελλάδα της ΟΝΕ. Σε 152 έδρες περιορίστηκε η πλειοψηφία Καραμανλή το 2007. Και, βεβαίως, το κανάλι αυτό μετείχε προθύμως (αν και δεν άρχισε πρώτο) στον πόλεμο για το Βατοπαίδι. Διακεκριμένος συνάδελφος μας ομολόγησε την Κυριακή: «Δεν θα ξεχάσω τον πόλεμο του Mega κατά του Κώστα Καραμανλή, έναν πόλεμο στον οποίο συμμετείχα κι εγώ». Επίσης: «Η επίθεση κατά Καραμανλή είχε ξεπεράσει τα όρια του κανιβαλισμού». Η τρίτη φάση άρχισε μετά την απομάκρυνση Καραμανλή από την εξουσία. Αν και οι μέτοχοι δεν εμπιστεύονταν τον Γιώργο Παπανδρέου -γι’ αυτό και συνέπραξαν στην πτώση του, την οποία όμως προκάλεσε με τα λάθη του ο ίδιος-, εντούτοις ο σταθμός υπηρέτησε με φανατισμό το αντιλαϊκό σχέδιο της τρόικας. Συγκεκριμένοι συνάδελφοί μας -μόνο ένας έγραψε βιβλίο και έκανε προς τιμήν του αυτοκριτική μεταγενεστέρως- πυροβολούσαν κάθε βράδυ τον κόσμο με επιχειρήματα υπέρ της εφαρμογής του Μνημονίου. Υπέρ της μείωσης των συντάξεων. Υπέρ της κατάργησης των δώρων. «Για να σωθούμε».
Στην πραγματικότητα, για να «σωθούν» κάποιες τράπεζες της κλεπτοκρατίας και το κανάλι στις οποίες χρωστούσε. Πολλοί συνάδελφοι που αναγκάστηκαν να υπερασπιστούν αυτή την άρρωστη επιχειρηματολογία «κάηκαν» για πάντα στη συνείδηση του κόσμου. Σε όποια μετερίζια μετακόμισαν δέχτηκαν και δέχονται μέχρι σήμερα βροχή μηνυμάτων αγανάκτησης από ακροατές/τηλεθεατές για όσα είπαν. Και πριν από δέκα χρόνια αλλά και την περίοδο του δημοψηφίσματος. Τότε που δεν υπήρχε άλλη επιλογή εκτός από την προπαγάνδιση του «ναι». Δεν ξεχνιούνται αυτά! Είναι τόσο ισχυρά στη μνήμη του κόσμου όσο και το 1965. Ηταν τέτοια το μένος και η σφοδρότητα της επίθεσης που εξαπέλυσε τότε ο σταθμός κατά του λαού (στην πρώτη φάση της κρίσης), ώστε, όπως μου εξομολογήθηκε εκ των υστέρων κορυφαίο επιτελικό στέλεχος του Mega, ο Αλέξης Τσίπρας του είπε το 2012 ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το εξής: «Αν δεν ήταν το Mega, δεν θα περνούσε το Μνημόνιο!»
Ο Τηλέτυπος, λοιπόν, άγνωστα περιστατικά της γέννησης του οποίου μου έχει διηγηθεί off the record ο αείμνηστος δικηγόρος Τρύφων Κουταλίδης, δεν ήταν απλό μέσο ενημέρωσης, μα κάτι πολύ περισσότερο. Το ατύχημα γι’ αυτόν τον θεσμικό πυλώνα του συστήματος ήταν πως επιχείρησε να τα βρει με το νέο πολιτικό κατεστημένο μετερχόμενο τις παμπάλαιες μεθόδους της συναλλαγής με γάτες, Ιμαλάια και λοιπές ιστορίες. Τα νέα αφεντικά της εξουσίας όμως ναι μεν ήθελαν -όπως απεδείχθη- συναλλαγή, αλλά όχι με το Mega. Δεν ήθελαν συγκυβέρνηση με το «κόμμα». Προτίμησαν τον Καμμένο.
ΥΓ.: Κάποιοι τηλεοπτικοί σταθμοί θέλουν να αντιγράψουν το Mega για να… κληρονομήσουν το κοινό του. Αντιγράφεις ποτέ ένα… «φθαρμένο προϊόν»;
