Γράφει ο Μανώλης Καψής
Πηγή: capital.gr
Είναι ένα από τα παράδοξα των ημερών… Και δεν αναφέρομαι στον Τέρενς Κουίκ ή την Έλενα Κουντουρά, που όψιμα ανακάλυψαν την γοητεία της Realpolitik και τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας των Πρεσπών… Αν πάντως κάποιος έχει το κουράγιο να παρακολουθήσει τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, με τους “φιλιππικούς” των πρώην ΑΝΕΛ και τις βαριές κουβέντες για τους “πουλημένους” της ΝΔ που παραδίδουν το όνομα της Μακεδονίας και την Θράκη και την Κύπρο και την Πελοπόννησο και τα ιερά και τα όσια της φυλής στους εχθρούς του γένους, θα διαπιστώσει ότι, αν μη τι άλλο, η εξουσία ωριμάζει τους ανθρώπους. Αλλά αυτό φυσικά δεν είναι παράδοξο. Το παράδοξο είναι ότι βρέθηκαν Έλληνες πολίτες που ψήφισαν στην κάλπη, εκείνους που εκστόμιζαν παρόμοιες μπούρδες.
Το πραγματικά παράδοξο είναι η σιωπή του Πάνου Καμμένου. Η σιωπή του λαλίστατου “αρχηγού”, που παρακολουθεί τον Αλέξη Τσίπρα, με τρόπο κυνικό, να του υφαρπάζει τους βουλευτές, χωρίς να αντιδρά. Ούτε κουβέντα… Τέτοια μετάλλαξη; Πού είναι ο παλιός, καλός Καμμένος, που με την παραμικρή αφορμή, εξαπέλυε ευφάνταστα tweets, άλλοτε ασύντακτα, άλλοτε ασυνάρτητα, πάντα ανορθόγραφα, αλλά πάντως αιχμηρά εναντίον των “διαπλεκόμενων νεοφιλελέδων”, που είχαν τρομάξει από την δύναμη των ιδεών του; Πολλές φορές διανθισμένα μάλιστα με πολύχρωμες γραβάτες, σεξιστικά σχόλια, σκοτεινά υπονοούμενα και θεωρίες συνωμοσίας.
Τώρα σιωπή. Ούτε γραβάτες, ούτε τίποτα. Ένα αξιοθρήνητο “θα τον προδώσουν και αυτόν” και ένα υποτονικό “είχε υποχρέωση να μην δώσει καρέκλα σε αυτούς που φεύγουν από εμένα” ψέλλισε στο Star και τέλος. Ακόμα και οι διαγραφές είναι τυπικές ανακοινώσεις. Ούτε κουβέντα, ούτε μια αιχμή για τον Αλέξη Τσίπρα που ξεδιάντροπα τού διαλύει το κόμμα μπροστά στα μάτια του. Τα βέλη του περιορίζονται στον Νίκο Βούτση, τον Νίκο Φίλη και τους βουλευτές του που τον πρόδωσαν. Για τον Τσίπρα τσιμουδιά. Εντυπωσιακό. Τι συμβαίνει; Τι κρύβεται;
Η σιωπή και η αυτοσυγκράτηση του Πάνου Καμμένου είναι διπλά εντυπωσιακή, γιατί, ας μην κρυβόμαστε, η μετακίνηση των άλλοτε μακεδονομάχων στον Σύριζα, συνοδεύεται και από προίκα. Την πολιτική επιβίωση των “νέοσυριζαίων”…
Άλλος πήρε δωράκι ένα δωρεάν ταξίδι στην Κίνα, άλλος κράτησε την υπουργική Μερσεντές, άλλος βρήκε θέση στα ψηφοδέλτια του Σύριζα, άλλος υπόσχεση για υπουργείο, η άλλη την ρύθμιση του δανείου της από την Εθνική. Δεν είναι λίγο…
Η “προίκα” στους όψιμους Συριζαίους, πραγματική αυτήν την φορά, θύμισε σε πολλούς τις βαρύτατες και ανυπόστατες όμως, όπως απεδείχθη, κατηγορίες, που εκτόξευαν τα στελέχη του Σύριζα, εναντίον όλων εκείνων που το 2014, προβληματίζονταν για την εκλογή του Σταύρου Δήμα στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ώστε να αποφευχθούν οι μοιραίες εκλογές του 2015. Τότε ακόμα και ο προβληματισμός ήταν απόδειξη χρηματισμού. Το έχει ομολογήσει ο Πέτρος Τατσόπουλος. Αν και εκτός Σύριζα ήδη τότε, δίστασε και δεν ψήφισε τελικά Σταυρό Δήμα, για να μην τον πουν πουλημένο… Πού να είναι τώρα ο Παύλος Χαϊκάλης και η κάμερα του Λάκη Λαζόπουλου, να μας αποκαλύψουν το σκοτεινό παρασκήνιο της ψήφου εμπιστοσύνης; Ή τώρα όλοι ακούν την συνείδησή τους, όπως ισχυρίζεται ο Σπύρος Δανέλλης;
Τις προάλλες βρέθηκα στο ίδιο τηλεοπτικό πάνελ με τον βουλευτή του Σύριζα Δημήτρη Σεβαστάκη. Όταν του θύμισα το όργιο της βρώμικη προπαγάνδας των ανθρώπων και των ΜΜΕ του Σύριζα, για δήθεν χρηματισμό βουλευτών, αλλά και την σιωπή έκτοτε του Σύριζα για τα όσα αναπόδεικτα, συκοφαντικά και βορβορώδη εκστόμισαν τα στελέχη του εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων, περιορίστηκε να μου πει ένα: “Αυτά έγιναν σε άλλη εποχή”. Προφανώς.
Μου φάνηκε παράδοξη αυτή η άρνηση ενός μετριοπαθούς και αξιοπρεπούς κατά τα λοιπά βουλευτή του Σύριζα, να διατυπώσει το αυτονόητο. Ένα συγνώμη, λάθος…
Αλλά φυσικά δεν είναι καθόλου παράδοξο. Γιατί η ομολογία του λάθους, η συγγνώμη, η αυτοκριτική όπως θα έλεγαν οι παλαιοί αριστεροί, οδηγεί στην αυτογνωσία. Και αυτό πολλές φορές είναι οδυνηρό. Αλλά απαραίτητο. Γιατί η αυτογνωσία οδηγεί στην κατανόηση και η κατανόηση με την σειρά της στην συνεννόηση. Μόνο έτσι οδηγούμαστε στις συγκλίσεις και στις συναινέσεις.
Αν όμως είχε διατυπωθεί η συγγνώμη, αν είχε γίνει το αποφασιστικό βήμα για την αυτογνωσία, αν ο κόσμος του Σύριζα είχε αποδεχθεί την ευθύνη για την θλιβερή τότε παράσταση που θύμιζε πολιτικό Αλ Τσαντίρι – με κόστος όμως για την εμπιστοσύνη των πολιτών στους δημοκρατικούς θεσμούς – τότε το σημερινό θέαμα της “κλοπής” των βουλευτών από τον Αλέξη Τσίπρα έναντι ανταλλαγμάτων, θα είχε ίσως αποφευχθεί.
Αλλά φυσικά αυτό κάνει τόσους πολλούς, τόσο δύσπιστους με τις θεωρίες περί “στροφής του Σύριζα στην λογική” και περί κανονικότητας του νέου Σύριζα. Η άρνηση του να αποδεχθεί και να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν. Γεγονός που μάλλον μας προδιαθέτει και για το τι θα πράξει στο μέλλον. Μια από τα ίδια…
