Γράφει ο Μανώλης Καψής
Πηγή: capital.gr
Ο τίτλος δεν είναι “πιασάρικος” για να τραβήξει τα βλέμματα και την προσοχή του αναγνώστη. Πιστέψτε με. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικός, έως και ακραία αφελής, μπορεί να θυμίζει λίγο Ρένα Δούρου, αλλά όχι. Είναι το “επιχείρημα” του καθηγητή της Νομικής, Νίκου Παρασκευόπουλου, στην επιτροπή της Βουλής για την αναθεώρηση του Συντάγματος και ειδικά του άρθρου 16. Και όμως…
Αφού λοιπόν έσβησαν οι φωτιές πέριξ του ασύλου και οι κουκουλοφόροι επέτρεψαν ξανά την κυκλοφορία στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο, ας ακολουθήσουμε κι εμείς -με προσοχή, μη φάμε καμιά αδέσποτη μολότοφ- το νήμα της σκέψης του κυρίου καθηγητή. Ιδού…
“Σήμερα το να έχουμε την ανώτατη εκπαίδευση δημόσια, δεν είναι μόνο για τη χώρα μας, αλλά για όλη τη Γη, όχι απλώς αναγκαίο, αλλά ζωτικό. Γιατί; Διότι εδώ και μερικά χρόνια η οικουμένη συνειδητοποιεί την πιθανότητα να καταστραφεί ή, αν θέλετε, να αυτοκαταστραφεί. Γιατί; Γιατί έχουμε ενδεχομένως την υπερθέρμανση, μπορεί να έχουμε ένα πυρηνικό ατύχημα. Και αυτός ο οποίος μπορεί να συμβάλει στην αποτροπή, είναι αυτός ο οποίος θα έχει τα εργαλεία γνώσης, να δει πού πηγαίνει μια δραστηριότητα. Αν είναι βλαπτική ή αν δεν είναι. Το θέμα είναι, ποιος μπορεί να παράσχει αυτές τις γνώσεις; Μόνο αυτός που εγγυάται ανιδιοτέλεια. Ο ιδιώτης είναι προτιμότερος ή το Δημόσιο; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ιδιωτική επιχείρηση, αυτή η κερδοσκοπική επιχείρηση, δεν μπορεί να υπερβεί τα συμφέροντα των χρηματοδοτών της”.
Τι να πρωτοθαυμάσεις; Το ότι η παραγωγή της γνώσης, της ανιδιοτελούς γνώσης, μόνο τώρα είναι ζωτική ανάγκη, λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη ή του κίνδυνου ενός πυρηνικού ατυχήματος; Έως τώρα δεν ήταν; Πάντως, όπως ίσως αγνοεί ο Νίκος Παρασκευόπουλος, η μεγάλη καμπάνια για την υπερθέρμανση του πλανήτη, που ευαισθητοποίησε εκατομμύρια πολίτες, ήταν ιδιωτική πρωτοβουλία και ήταν το ντοκιμαντέρ “Μια άβολη αλήθεια”. Παραγωγός της ταινίας ήταν ο πρώην Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Αλ Γκόρ, και οι χρηματοδότες του. Όχι το Δημόσιο…
Θα παρατηρήσατε επίσης ότι ο Νίκος Παρασκευόπουλος, όπως και οι συνάδελφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ, κρύβουν φυσικά την αλήθεια. Μιλούν για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια σαν να είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις και αποκρύπτουν την ύπαρξη ιδιωτικών, μη κερδοσκοπικών, πανεπιστημίων. Αυτά γιατί τα απορρίπτουν;
Φυσικά όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Αυτό που πάσχει είναι ο πυρήνας της σκέψης του. Το πρόβλημα (για παράδειγμα) της υπερθέρμανσης δεν είναι η απουσία γνώσης. Η γνώση, που έχει παραχθεί σε δημόσια και σε ιδιωτικά πανεπιστήμια και σε ερευνητικά ινστιτούτα χρηματοδοτούμενα και από ιδιωτικούς και από δημόσιους πόρους, υπάρχει. Αυτό που εμποδίζει τη λήψη των αναγκαίων, τολμηρών αποφάσεων, είναι τα οικονομικά συμφέροντα. Και αυτό που κάνει τον παγκόσμιο συντονισμό τόσο δύσκολο είναι οι διαφορετικές πολιτικές και τα διαφορετικά συμφέροντα των χωρών, τόσο του εύπορου κόσμου όσο και των αναπτυσσόμενων χωρών. Η γνώση υπάρχει. Βούληση δεν υπάρχει λόγω διαφορετικών συμφερόντων. Exit λοιπόν για το βασικό “επιχείρημα”.
Αλλά και πέραν της υποκριτικής επιμονής στα ιδιωτικά, σώνει και καλά κερδοσκοπικά πανεπιστήμια, η διατύπωση του Νίκου Παρασκευόπουλου και των υπολοίπων Συριζαίων δείχνει και την άγνοια για το πώς λειτουργούν οι δωρεές και οι επιχορηγήσεις στα πανεπιστήμια, είτε ιδιωτικά είτε δημόσια. Οι επιχορηγήσεις από τα ιδιωτικά συμφέροντα δεν αφορούν συνήθως συγκεκριμένες έρευνες. Αλλά γενικά την ακαδημαϊκή έρευνα, που την αποφασίζει ελεύθερα το πανεπιστήμιο. Πολύ συχνά, δε, οι δωρεές και οι επιχορηγήσεις δίνονται για να μπορούν ταλαντούχοι φοιτητές, χωρίς τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους, να μπορούν να θητεύσουν στα καλά πανεπιστήμια, που φυσικά έχουν δίδακτρα. Όπως έκανε πρόσφατα ο Μπλούμπεργκ. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα. Ας όψεται η ΟΛΜΕ και το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα.
Αλλά ακόμη κι αν πιστέψουμε ότι η επιχορήγηση από ιδιωτικά συμφέροντα μιας συγκεκριμένης έρευνας γίνεται προς ίδιον όφελος, ενώ η έρευνα σε άλλη κατεύθυνση κρίνεται αντίθετα με τα συμφέροντα του ιδιώτη-χρηματοδότη, η αγορά συνήθως βρίσκει τη λύση. Μήπως οι έρευνες που χρηματοδοτούν οι φαρμακοβιομηχανίες δεν είναι συχνά αντίθετες με τα συμφέροντα άλλων φαρμακοβιομηχανιών, που θα δουν τα δικά τους προϊόντα να τίθενται εκτός αγοράς, από άλλα πιο αποτελεσματικά και πιο σύγχρονα προϊόντα; Exit και αυτό το επιχείρημα.
Αλλά και αυτά είναι λεπτομέρειες. Η ουσία είναι ο “ασπρόμαυρος κόσμος” του Νίκου Παρασκευοπούλου και της νομενκλατούρας του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μία τα ύπουλα, σκοτεινά ιδιωτικά συμφέροντα που επιδιώκουν το άνομο κέρδος -λες και η επιδίωξη του κέρδους δεν μπορεί να παραγάγει γνώση και μάλιστα προς όφελος όλων- και από την άλλη το φιλάνθρωπο Δημόσιο. Τώρα γιατί το φιλάνθρωπο Δημόσιο δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει πανεπιστήμια της προκοπής στην Ελλάδα και η γνώση που παρέχεται είναι μόνο για να προσληφθείς στο Δημόσιο, παραμένει ένα ερώτημα.
Αλλά κι αυτό είναι μέρος της αλήθειας. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ υποκρίνεται. Ουδόλως ενδιαφέρεται για τα πανεπιστήμια ή τη γνώση. Στην πραγματικότητα, συνθήματα υπέρ του Δημοσίου πλασάρει, για να πουλήσει αλληλεγγύη και ταξική συνείδηση. Και να μπορεί να κατηγορεί μετά τον Μητσοτάκη ότι στηρίζει τους λίγους και τους πλούσιους. Και στο μεταξύ, χιλιάδες ελληνόπουλα πηγαίνουν στην Κύπρο και τις άλλες χώρες της Ευρώπης για να μπορέσουν να πάρουν τη γνώση που τους στερεί η ελληνική κυβέρνηση. Εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά. Και των ιδεοληψιών του.
