Γράφει ο Μανώλης Καψής
Πηγή: capital.gr
Μου αρέσουν πολύ αυτές οι prêt à porter ατάκες των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πάνος Σκουρλέτης για παράδειγμα ειδικεύεται στο σπορ. Μιλώντας στην Κ.Ε. του κυβερνώντος κόμματος, χαρακτήρισε ξεπερασμένη τη “λογική των χρισμάτων” για τους υποψήφιους δημάρχους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακούει την κοινωνία δηλαδή. Τώρα γιατί στο κυριακάτικο φύλλο της η Αυγή, μας ενημερώνει ότι για τον Δήμο της Αθήνας-που αναζητείται υποψήφιος με άγνοια κινδύνου- την υπόθεση έχουν αναλάβει ο πρόεδρος και ο γραμματέας του κόμματος, είναι ένα μικρό παράδοξο. Ίσως όμως αυτοί να αφουγκράζονται καλύτερα την κοινωνία. Ειδικά ο πρωθυπουργός. Τώρα που έφυγαν και τα ΜΑΤ από την Ηρώδου Αττικού… Έχει γίνει ένα με το πλήθος.
Με εκείνα και με τ’ άλλα, φθάσαμε έτσι και στην Κατερίνα Νοτοπούλου, υποψήφια για την Θεσσαλονίκη. Δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο οπισθοδρομικό παράδειγμα. (Με εξαίρεση το Μπελαβίλα στον Πειραιά, που ξεκίνησε ήδη τη μάχη με τα φαντάσματα). Από την υποψηφιότητα Γιάννη Μπουτάρη, ενός επιτυχημένου επιχειρηματία με σχέδιο και άποψη για την πόλη, (άσχετα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις απόψεις του), περάσαμε, γυρίσαμε καλύτερα, στους υποψηφίους-παιδιά του κομματικού σωλήνα. Χωρίς ούτε ένα ένσημο από την παραγωγή, και με μοναδική άποψη, την κομματική κασέτα. Επιστροφή στο παρελθόν λοιπόν.
Τον τόνο έδωσε άλλωστε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας επίσης στην κεντρική επιτροπή. Ποιο είναι το δίλημμα των εκλογών; ΣΥΡΙΖΑ ή 4ο μνημόνιο, με ΔΝΤ και Κυριάκο Μητσοτάκη. Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν. Το κόμμα της “ριζοσπαστικής αριστεράς” επιστρέφει κουτρουβαλώντας στα νάματα της εφηβικής του αυταπάτης.
Φοράει ξανά τον κουρελιασμένο μανδύα της αντιμνημονιακής πάλης και ετοιμάζεται να ξαναπλασάρει τα ξεχασμένα και πολυκαιρισμένα του συνθήματα.
Η επανεφεύρεση του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν για πολλά γέλια, αν δεν μας φώτιζε και για το πως θα πορευθεί προσεχώς ως αντιπολίτευση. Κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη θα χαρακτηρίζεται- μην έχετε καμία αμφιβολία- μνημονιακό μέτρο, ακροδεξιάς μάλιστα απόχρωσης, και θα αντιμετωπίζεται αναλόγως. Ας ετοιμαστούμε λοιπόν για σκληρό ροκ.
Η παλινόρθωση του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ έχει φυσικά και τους ανάλογους υποψήφιους. Ξανά λοιπόν στην Κατερίνα Νοτοπούλου. Προσελήφθη από το παράθυρο στον δήμο της Θεσσαλονίκης, υποτίθεται για να δουλέψει ως καθαρίστρια, εξαπάτησε τους εργοδότες της, (εκτός και αν συμμετείχαν και αυτοί στην απάτη), και τοποθετήθηκε στο γραφείο του κύριου Μηταφίδη. Αφού έγραψε μερικά χιλιόμετρα (και μερικές ανακοινώσεις υποθέτω) στο κομματικό πόστο, τοποθετήθηκε στο γραφείο του πρωθυπουργού. Από τη γραμματειακή υποστήριξη του Αλέξη Τσίπρα, αν και ποτέ δεν μάθαμε σε τι χρησιμεύει το γραφείο, χρίστηκε υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης, και από κει, χάρη στο χαμόγελό της και τα κονέ της, έγινε και υποψήφια δήμαρχος. (Και η κριτική δεν έχει ίχνος ίχνος σεξισμού ε! Προλαμβάνω τους οπαδούς των αφορισμών…).
Κανείς δεν γνωρίζει τι προσέφερε στο γραφείο του πρωθυπουργού, όσο καιρό ήταν υπεύθυνη της αλληλογραφίας του ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και στο Μακεδονίας-Θράκης, το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι υπέγραψε για την ανακαίνιση και το βάψιμο του κτιρίου. Την Κατερίνα Νοτοπούλου όμως επέλεξαν για υποψήφια οι κύριοι Τσίπρας και Σκουρλέτης, που ακούνε την κοινωνία προφανώς.
Ποια είναι η άποψή της για τα σκουπίδια; Για τα οικονομικά του δήμου; Για το κυκλοφοριακό; Για τα σχολεία; Κανείς δεν ξέρει, γιατί κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ την άποψή της. Αρκεί το χαμόγελό της και η κομματική της ταυτότητα…
Από μιαν άλλη άποψη φυσικά, είναι η ιδανική υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ. Κόντρα στους αρίστους και στους ειδικούς, η Κατερίνα (και η όποια Κατερίνα) αρκεί να έχει τις σωστές απόψεις και να συμμετέχει στα βάσανα του λαού. Αυτό που υπόσχονται οι λαϊκιστές στους ψηφοφόρους τους δεν είναι επάρκεια, αλλά οικειότητα. Και η Κατερίνα αν μη τι άλλο ξέρει να χαμογελά.
Σε σχέση με τους κηπουρούς του ΓΑΠ υπάρχει πάντως πρόοδος. Οι κηπουροί του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν φωτογένεια και ανοιχτωσιά. Τι; Δεν είναι αυτά αρκετά προσόντα για δήμαρχος Θεσσαλονίκης;
