Γράφει ο Μανώλης Καψής
Πηγή: capital.gr
Ήταν το πρώτο υπουργικό συμβούλιο μετά την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Οι έπαινοι των ξένων ηγετών κατέκλυζαν τη ροή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων. Το κλίμα ήταν εορταστικό. Πόσο μάλλον που ο Πάνος Καμμένος τούς είχε αδειάσει τη γωνιά και στη θέση του βρίσκονταν “προσωπικότητες” της κεντροαριστεράς, όπως η Κατερίνα Παπακώστα. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας -μιλώντας στους πάντα σιωπηλούς και απόλυτα πειθαρχημένους υπουργούς του- θα άρπαζε την ευκαιρία να εξηγήσει, με απλά λόγια για να το καταλάβουν… στους “ακροδεξιούς” και σε αυτούς που δεν έχουν “κριτική σκέψη” πολίτες, σε αυτούς τέλος πάντων που διαμαρτύρονται, τα οφέλη της Συμφωνίας. Άλλωστε η ομιλία του μεταδιδόταν live.
Παραδόξως, όμως, όχι. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν φειδωλός. Λακωνικός. Αυτός που τόσο πολύ αρέσκεται στις μεγαλοστομίες, σε μια ομιλία που διήρκεσε πάνω από μισή ώρα, σε μια ομιλία 2.500 λέξεων σύμφωνα με το word counter της Google, αφιέρωσε στη μεγάλη του επιτυχία μόλις 133 λέξεις. Μετρημένες μία μία. 133 λέξεις, ούτε μία λέξη παραπάνω.
Προφανώς, κάτι δεν πήγε καλά. Προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας δεν ποντάρει πολλά στη Συμφωνία. Κάτι στράβωσε στον σχεδιασμό. Μάλλον θέλει να ξεχάσει τη μεγάλη του επιτυχία… Γιατί, άραγε;
Υποψιάζομαι ότι ο λόγος είναι η εκλογική αριθμητική. Ότι δηλαδή αυτοί που δεν “ασκούν κριτική με το μυαλό τους”… είναι μάλλον πολύ περισσότεροι απ’ όσο εξήγησε, με τα σπαστά αγγλικά του, στον Εμανουέλ Μακρόν. Υποψιάζομαι ότι μάλλον έχουν δίκιο εκείνοι που υποστηρίζουν ότι στις μετρήσεις που έχουν τα κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ, στις περιφέρειες πάνω από τη Λάρισα, κινείται σε μονοψήφια ποσοστά. Και ότι μάλλον έχουν δίκιο εκείνοι που μας λένε ότι στις μυστικές δημοσκοπήσεις που διαθέτουν τα κομματικά επιτελεία, όλη η Ελλάδα βγαίνει μπλε. Ακόμα και σε εκείνες τις περιφέρειες που μέχρι πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρατούσε κάπως τις δυνάμεις του, τώρα καταρρέει. Λογικό…
Ναι, προφανώς κάτι δεν πήγε καλά στον σχεδιασμό. Σίγουρα ο κ. Τσίπρας υποτίμησε τις αντιδράσεις. Δεν έπιασε όμως καθόλου το συναίσθημα του κόσμου; Ή μήπως πόνταρε σε αυτό, για να εκμεταλλευτεί προς ίδιον όφελος τις αντιδράσεις του συντηρητικού κόσμου; Για να διχάσει την αξιωματική αντιπολίτευση και να αποκομίσει οφέλη;
Υποψιάζομαι το δεύτερο. Ότι χρησιμοποίησε ένα μείζον θέμα της εξωτερικής πολιτικής, για λόγους πολιτικής και κομματικής σκοπιμότητας. Και του γύρισε μπούμερανγκ…
Μη μας εκπλήσσει. Τα ίδια έκανε άλλωστε και με το άλλο μεγάλο θέμα, στο οποίο αφιέρωσε -στην τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου- το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του. Την αύξηση του κατώτατου μισθού.
Με μια πρωτότυπη οικονομική “θεωρία”, που δανείστηκε από τις προπαγανδιστικές μπροσούρες της εποχής του στην ΚΝΕ, ότι δηλαδή η αύξηση των μισθών ειναι “προϋπόθεση για την οικονομική ανάπτυξη”, αγνόησε επιδεικτικά το γεγονός όη αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας βασίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στη μείωση των μισθών, αδιαφόρησε για τις μελέτες για την καθηλωμένη παραγωγικότητα, ούτε έδωσε σημασία στις προτάσεις για μείωση των εισφορών εργοδοτών και εργαζομένων -που θα έδινε ανάσα και στην οικονομία και στους εργαζόμενους- και προχώρησε σε μια αύξηση μισθών, στο απώτατο όριο κάθε είδους μελέτης σκοπιμότητας. Ο λόγος;
Μα για να χρησιμοποιήσει το μέτρο για τις προεκλογικές ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ. Για να μπορέσει να το “πουλήσει” στα προεκλογικά μπαλκόνια. Οι θεσμοι δυσφορούν, οι εργοδότες εκφράζουν φόβους για απολύσεις. Αδιάφορο. Το μέτρο ακούγεται “αριστερό” και θα αξιοποιηθεί καταλλήλως από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που μάλλον ειναι αργά. Πολύ αργά. Η διαφορά των 12 έως 14 μονάδων που φαίνεται να αποτυπώνουν οι τελευταίες μετρήσεις πολύ δύσκολα θα ανατραπεί από τα προεκλογικά δώρα του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά φυσικά υπονομεύουν το τοπίο για την επανεκκίνηση της οικονομίας, που ελπίζει -και ελπίζουμε- να προκαλέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ενώ τα σύννεφα συσσωρεύονται πάνω από την ευρωπαϊκή οικονομία…
