Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Μας συμβαίνει το χειρότερο: μένουμε παγιδευμένοι σε μια νεομνημονιακή λογική. Ενώ έχουμε αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κρίση και ενόσω έχει περάσει η διεθνής κρίση. Πληρώνουμε τώρα το ότι όταν η Ζώνη του Ευρώ ανέβαινε, εμείς σερνόμασταν από τους, κατά Χάρι Πότερ, παράφρονες. Μην ξεχνάμε πως μέχρι και τα μέσα του 2017, οι επιλογές Τσίπρα παρέμεναν σταθερά αντίθετες προς το ρεύμα που παρέσυρε τα κράτη της Ζώνης σε μια γρήγορη ανάκαμψη των οικονομιών τους.
Το άλλο τραγικό χαρακτηριστικό της δημοσιονομικής πολιτικής στην οποία επιμένει η (μισοδιαλυμένη) πλειοψηφία, αλλά θα εγκρίνει με τον προϋπολογισμό της αυτή την εβδομάδα, είναι η εμμονική λιτότητα με τους τεράστιους φόρους και την περικοπή των δαπανών για τις στοιχειώδεις δομές του κράτους. Θα περίμενε κανείς, αφού το ’14 και ξανά το ’16, ’17 και ’18 το φοροστύψιμο έβγαλε πλεονάσματα μεγαλύτερα από όσα απαιτεί η εξυπηρέτηση του χρέους, να προσαρμοστεί η φορολογία, μήπως και καταλάβουμε καμιά διαφορά «εκτός» μνημονίων. Αντιθέτως, ο προϋπολογισμός έχει ξεχαστεί σε βαριά μνημονιακή πίεση.
Ανάκαμψη με επενδύσεις, μείωση φορολογικής σύνθλιψης και μέτρα κοινωνικής ανάταξης είναι το τρίπτυχο που περιμένει η οικονομία από τη νέα κυβέρνηση. Στην πράξη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να αραδιάσει αμέσως (ώστε να σοκάρει θετικά τις προσδοκίες) τα 2/3 όλων των ενεργειών που σκοπεύει να ολοκληρώσει τα τρία πρώτα χρόνια. Και μέσα στους τρεις πρώτους μήνες, η νέα Βουλή πρέπει να εγκρίνει τους σχετικούς νόμους. Είναι προφανές πως όσο γρηγορότερα γίνουν οι βουλευτικές εκλογές, τόσο καλύτερα θα αναστραφεί το βαρύθυμο κλίμα, που ρίχνει την οικονομία σε βάλτο και τους πολίτες σε απόγνωση. Αν πάλι φθάσουμε στον Μάιο, αφού προτιμούν το μπάχαλο μιας τετραπλής εκλογικής διαδικασίας, ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να κρατήσει την Ολομέλεια και το υπουργικό συμβούλιο όλο το καλοκαίρι στην Αθήνα. Εχουμε χάσει τόσο πολύ χρόνο!
Θα χρειαστούν, επιπλέον, ειδικά μέτρα ανάταξης της ψυχολογίας ενός λαού που νιώθει πως έχει χαθεί για πάντα η προοπτική. Σε αυτή την κατεύθυνση, μεταξύ παρόμοιων μέτρων που προωθεί ο κ. Μητσοτάκης ξεχωρίζω την ενίσχυση κάθε μίας γέννησης παιδιού με το ποσό των 2.000 ευρώ. Τέτοια μέτρα, παράλληλα με την ήδη δηλωμένη υπόσχεση να υπάρχουν θέσεις για όλα τα παιδιά στους βρεφονηπιακούς και την αύξηση του αφορολογήτου παιδιών μέχρι την ενηλικίωσή τους, μπορούν να αναστρέψουν τη δημογραφική κατολίσθηση. Οι πληθυσμιακές εξελίξεις απαιτούν μακρόπνοο σχεδιασμό, όπως άλλωστε και το συνταξιοδοτικό σύστημα, το οποίο επηρεάζεται καθοριστικά από την ανανέωση του πληθυσμού. Η εξαγγελία του κ. Μητσοτάκη να αλλάξει το ασφαλιστικό, δίνοντας κίνητρα στους νέους εργαζομένους που θα διασφαλίζουν και δεν θα φορολογούν τη μακρόχρονη αποταμίευση σε ατομικό συνταξιοδοτικό λογαριασμό, είναι η άλλη σπουδαία ενέργεια υπέρ της ανάπτυξης.
Τα στοχευμένα μέτρα είναι αποδοτικά επειδή υπηρετούν μακροχρόνιους στόχους, εξυπηρετούν τα υπόλοιπα κρατικά συστήματα, όπως το ασφαλιστικό και επιπλέον έχουν άμεσες θετικές συνέπειες στο οικονομικό κλίμα. Οι αγορές κεφαλαίου περιμένουν τους Ελληνες «να ξαναβρούν το θάρρος τους», αναλαμβάνοντας επιχειρηματικό κίνδυνο και αυξάνοντας την αποταμίευσή τους. Τέλος, είναι απαραίτητο να αντιληφθούμε ότι εισερχόμαστε σε μια νέα, άμεσα πολιτική και κοινωνική και δευτερευόντως χρηματοοικονομική, κρίση της Ευρώπης. Η πολιτική κατάσταση σε Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Βέλγιο και Ολλανδία είναι ασταθής. Ο ευρωλαϊκισμός θα κερδίσει απροσδόκητα μεγάλο μερίδιο μεταξύ των 751 ευρωβουλευτών. Η νέα ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δράσει αυτόνομα και με σωφροσύνη. Η οδός διαφυγής για την Ελλάδα είναι να πείθει τις αγορές, αντί του «εκλεκτού κ. Μοσκοβισί». Η Ελλάδα θα μείνει στην Ευρωζώνη αν δώσει τη μάχη και σταθεί όρθια στον διεθνή ανταγωνισμό. Μπορεί να το επιτύχει. Εκτός αν φοβηθεί και επιλέξει να κλειστεί πίσω από τα σύνορά της.
