Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Πηγή: kathimerini.gr
Πολλοί, μεταξύ φίλων και άλλων, εκφράζουν διαφορετική από εμένα άποψη στο πολύκροτο θέμα του Σκοπιανού. Δεν είναι η πρώτη φορά! Το 2010 πρότεινα ως καλύτερη την οδό της δανειακής συμφωνίας ώστε να διατηρηθεί η χώρα σε κατάσταση «σχεδόν πτώχευσης» αντί της ανοικτής καταστροφής. Το 2014 επισήμανα ότι η προτεινόμενη από τη μείζονα αντιπολίτευση πολιτική της «σεισάχθειας» επί των χρεωστούμενων θα οδηγούσε σε νέα πτώχευση, χειρότερη από εκείνη του 2012. Το 2015 επέμεινα πως ο συμβιβασμός ήταν προτιμότερος τον Μάρτιο και ότι το δημοψήφισμα (που ευτυχώς δεν είχε κάνει ο Παπανδρέου) θα έκανε σκληρότερο το τρίτο μνημόνιο. Σε κάθε περίπτωση, καλοί φίλοι και άλλοι επέμειναν ότι έχω λάθος. Τελικά δεν είχα, αλλά το σημαντικό είναι ότι μείναμε φίλοι και όρθιοι, όσο και να λαβώθηκαν τα πιστεύω μας, το βιοτικό μας επίπεδο και η εμπιστοσύνη μας στο μέλλον.
Πιστεύω ότι για τη συντριπτική πλειονότητα όσων συνηγορούν υπέρ των Πρεσπών, όπως διαπραγματεύθηκαν τη συμφωνία οι Κοτζιάς – Τσίπρας, προτεραιότητα έχει να διαγραφεί από τις εκκρεμότητες του ελληνικού κράτους η ηθική (και διπλωματική) πίεση που επί εικοσαετία ασκούν οι σύμμαχοι στο όνομα μιας ορθής υπεράσπισης του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των πρώην κομμουνιστικών δικτατοριών.
Ως προς αυτό, συμφωνούμε. Ομως, η κυβέρνηση άλλοτε εμφανίζει τη συμφωνία ως συμβιβασμό περί το «μη χείρον» («έτσι κι αλλιώς, όλοι “Μακεδονία” τους λένε») και άλλοτε θέλει να μας πείσει ότι οι πρόνοιες της συμφωνίας ικανοποιούν το φρόνημα μιας κάποιας εθνικής πεποίθησης. Αν όμως έτσι ήσαν τα πράγματα, γιατί η κυβέρνηση δεν συγκάλεσε ούτε μία –αριθμός 1– σύσκεψη για να εξηγήσει τη γραμμή της;
Η κυβέρνηση δεν διαθέτει καμία αυτοπεποίθηση στο θέμα. Οι περισσότεροι βουλευτές της «τυχαίας πλειοψηφίας» βρίσκονται αντιμέτωποι με την απώλεια αυτοεκτίμησης έναντι των συμπολιτών τους ή/και τη βύθισή τους σε έναν εμμονικό δογματισμό που παραπέμπει σε κάποια «δικαίωση» από την Ιστορία.
Παρακολουθήστε πώς η διήμερη συζήτηση στη Βουλή θα κάνει περισσότερο «κακό» παρά «καλό» για έναν έμμεσο λόγο: ήταν ήδη πολύ μικρό το ποσοστό των πολιτών που υποστηρίζουν τη συμφωνία. Ηταν μόλις το 14% του πληθυσμού, και μάλλον θα μείνει το μισό!
Με δύο λόγια, οι «φίλοι μου» και άλλοι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, που θέλουν την Ελλάδα να ασχοληθεί με τα ουσιαστικά, όπως με ενθουσιασμό συμφωνώ, θα καταλάβουν πόσο κακό θα έχει κάνει το θράσος του Τσίπρα να υπηρετήσει μια τακτική έξω από τα όρια των συμφερόντων του κράτους, στο όνομα μιας «ωχαδελφίστικης» διπλωματικής τακτοποίησης. Που καταλήγει όμως σε μια πραγματική και οδυνηρή εσωτερική ήττα.
