Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Τα όσα συνέβησαν τον Μάιο του 2020 με την επιχείρηση τυμβωρυχίας της κυβέρνησης με την υπόθεση του στυγερού εγκλήματος στη Μαρφιν τον Μάιο του 2010, είναι γνωστά (τα στοιχεία εδώ: imerodromos.gr/ayti-einai-i-timi-quot-stoys-nekroys-tis-marfin-apokalyptika-stoicheia-gia-tin-politiki-tymvorychia-nikos-mpogiopoylos/).
Γνωστή επίσης η μετατροπή της ανάγκης σε φιλοτιμία από την κυβέρνηση, η οποία εξαναγκάστηκε μετά τις αποκαλύψεις να δηλώσει – και μάλιστα διά στόματος του πρωθυπουργού – ότι θα παραιτηθεί, τελικά, το Δημόσιο από την αίτηση αναίρεσης κατά των αποφάσεων των διοικητικών δικαστηρίων που δικαιώνουν τους συγγενείς των θυμάτων.
Κι όμως, τέσσερις μήνες μετά, παρά την παραίτηση από την αναίρεση και την κατάργηση της δίκης στο ΣτΕ στις 1-6-2020, παρότι πλέον δεν υπάρχει καμία δικαιολογία αφού οι σχετικές αποφάσεις πέρα από τελεσίδικες έχουν καταστεί και αμετάκλητες, η αθλιότητα και ο εμπαιγμός συνεχίζονται! Τέσσερις μήνες μετά τις διαβεβαιώσεις του κ,Μητσοτάκη ότι οι συγγενείς των θυμάτων θα λάβουν τις αποζημιώσεις που τους έχουν επιδικαστεί από τα δικαστήρια, και δέκα χρόνια μετά από εκείνο το στυγνό έγκλημα, το κράτος που ποτέ δεν εντόπισε τους στυγνούς δολοφόνους, επιδίδεται σε ένα όργιο ανακολουθίας και πολιτικής ατιμίας.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τις πληροφορίες του «Ημεροδρόμου» το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη σε μια πρωτοφανή κίνηση, ακόμα και μετά τις δεσμεύσεις Μητσοτάκη, έχει παραπέμψει – και πάλι – την υπόθεση της αποζημίωσης των συγγενών των θυμάτων στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους!
Συγκεκριμένα:
Ενώ ο ίδιος ο υπουργός Χρυσοχοίδης δήλωνε μεγαλόστομα ότι επιμελείται του ζητήματος προσωπικώς (ως ένδειξη ευαισθησίας), παραπέμφθηκε από το Υπουργείο του στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους το ερώτημα εάν θα πρέπει να καταβληθούν τα αμετακλήτως πλέον επιδικασθέντα ποσά από το Δημόσιο προς τους δικαιούχους, εν όψει της εισπράξεως από εκείνους τον Αύγουστο 2020 των αποζημιώσεων που επιδικάστηκαν από τα αστικά δικαστήρια εις βάρος της Marfin για το δικό της μερίδιο ευθύνης!
Δηλαδή, παρά τις υποσχέσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, και παρά το γεγονός ότι ουδεμία συσχέτιση μπορεί να γίνει μεταξύ των διοικητικών με τα αστικά δικαστήρια, το υπουργείο ζητά από το ΝΣΚ να αποφανθεί αν θα πρέπει, τελικά, να υλοποιηθεί η δέσμευση του πρωθυπουργού και να αποζημιωθούν από το Δημόσιο οι συγγενείς ή, μήπως, θα πρέπει η υπόσχεση του πρωθυπουργού να κριθεί… παράνομη, αφού οι συγγενείς ενδεχομένως αποζημιωθούν και από την Τράπεζα για τις δικές της ευθύνες. Το ζήτημα εισήχθη μάλιστα στην Ολομέλεια λόγω σπουδαιότητας…
Εντούτοις, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ούτε υπουργός, ούτε νομικός για να γνωρίζει ότι είναι διαφορετικοί οι λόγοι ευθύνης του Δημοσίου για την πρόκληση του τραγικού θανάτου των θυμάτων και διαφορετικοί της εργοδότριας Marfin. Ότι εφαρμόζεται διαφορετική νομοθεσία. Ότι οι υποθέσεις δικάζονται από διαφορετικά δικαστήρια και γι’αυτό επιδικάζονται και διαφορετικές αποζημιώσεις. Παρ’ όλα αυτά, το κράτος φαίνεται να παίζει – ακόμα και τώρα – το παιχνίδι του εμπαιγμού των συγγενών και της προσβολής της μνήμης των θυμάτων.
Συγκεφαλαιώνοντας:
Α) Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε δεσμευτεί δημοσίως (αλλά και κατ’ιδίαν στους συγγενείς των θυμάτων) ότι θα μεριμνήσει προσωπικά για τη διευθέτηση της εκκρεμότητας, αναγνωρίζοντας έτσι εμπράκτως από τα πλέον επίσημα χείλη την ευθύνη του Δημοσίου.
Β) Παρ΄όλα αυτά στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη εκτυλίσσεται η κύρια φάση του δράματος του εμπαιγμού των οικογενειών των θανόντων και των επιζώντων υπαλλήλων και τούτο διότι η Διεύθυνση Υποστήριξης (πρώην Διεύθυνση Οικονομικών) της Ελληνικής Αστυνομίας παραπέμπει στη Διεύθυνση Ελέγχου και Εκκαθάρισης Πληρωμής Δαπανών, η οποία πρέπει να εκδώσει τα χρηματικά εντάλματα. Η τελευταία δηλώνει έτοιμη να τα εκδώσει αυθημερόν μόλις λάβει εντολή από τη Γενική Διεύθυνση Οικονομικών Υπηρεσιών του Ελεγκτικού Συνεδρίου στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, πλην όμως η τελευταία αδιαφορεί. Κι ενώ ο πρωθυπουργός έχει δεσμευτεί, ενώ ο ΓΓ του Υπουργείου Προ.Πο δηλώνει έτοιμος να εφαρμόσει την δέσμευση, ενώ ο Υφυπουργός Επικρατείας (αρμόδιου μεταξύ άλλων για ζητήματα Δικαιοσύνης) διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, ενώ τα χρήματα υπάρχουν και είναι δεσμευμένα στο αποθεματικό του Υπουργείου Οικονομικών, εντούτοις το Υπουργείο παραπέμπει την υπόθεση στο ΝΣΚ…
Σημειώνεται ότι το ΝΣΚ ασκεί και γνωμοδοτικό έργο στην εκτελεστική εξουσία. Είναι οι δικηγόροι του Ελληνικού Δημοσίου, τους οποίους κάθε Υπουργός μπορεί να ερωτήσει επί διαφόρων ζητημάτων νομιμότητας, χωρίς όμως να είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί τη γνώμη του ΝΣΚ. Μάλιστα μπορεί να μην την υιοθετήσει και χωρίς ειδική αιτιολόγηση.
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν ήταν καν απαραίτητο να απευθυνθεί ερώτημα στο ΝΣΚ. Τι να υποθέσουμε; Ότι το Δημόσιο ενδεχομένως προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από μια απόφαση του ΝΣΚ για να μην εκτελέσει μια αμετάκλητη δικαστική απόφαση;
Σε κάθε περίπτωση τρία τινά συμβαίνουν: Είτε κάποιοι προσπαθούν να εκθέσουν τον πρωθυπουργό που είχε δεσμευθεί προσωπικά για τη λήξη της θλιβερής εκκρεμότητας αναγνωρίζοντας εμπράκτως την ευθύνη του Δημοσίου, είτε θύλακες εντός του Υπουργείου έχουν αυτονομηθεί εκφεύγοντας κάθε πολιτικού ελέγχου και λογοδοσίας, είτε όλοι μαζί εξαπατούν και τους συγγενείς των θυμάτων και ολόκληρη την κοινωνία.
Σε τελική ανάλυση, οι δικαστικές αποφάσεις γίνονται σεβαστές από το κράτος; Πολιτικά και ηθικά, το Δημόσιο αναγνωρίζει την ευθύνη των οργάνων του; Ποιος κυβερνά στο πολυδιαφημιζόμενο κράτος δικαίου; Και πότε επιτέλους θα επέλθει ειρήνευση των παθών των οικογενειών των θυμάτων;
