Της Μισλίν Μπιάγκη
Τουριστικός πράκτορας
Τα παιδιά μας είναι ό, τι πολυτιμότερο έχουμε στη ζωή μας. Και κάθε πτυχή της ζωής τους, πρέπει να μας αφορά όλους. Γονείς, δασκάλους, κοινωνία. Γιατί δεν έχουμε τα περιθώρια για λάθη και ρίσκα, που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο το μέλλον τους. Ή ακόμη και την ίδια τη ζωή τους.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, μια ιστορία που με άγγιξε πολύ. Και είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική για τη σημερινή πραγματικότητα.
Η κόρη της φίλης μου είναι τεσσάρων ετών. Τις πρώτες μέρες στο ιδιωτικό σχολείο λοιπόν, και εξαιτίας των νέων συνθηκών που έχουν προκύψει λόγω του κορονοϊού, της έδωσε μαζί ένα κουτί με το κολατσιό της, και ένα μπουκάλι νερό. Όταν η μικρή επέστρεψε στο σπίτι κατά τις 15.00, δεν είχε φάει αλλά ούτε και είχε πιει τίποτα.
Στην αρχή, η μητέρα σκέφτηκε ότι μπορεί να έφταιγε το άγχος του νέου σχολικού περιβάλλοντος, των συμμαθητών, των δασκάλων. Άφησε λοιπόν ένα σημείωμα στον δάσκαλο, να το προσέξει και να τη φροντίσει, τις επόμενες ημέρες. Δεν άλλαξε τίποτα. Και τη δεύτερη μέρα, η κατάσταση ήταν ίδια. Όταν λοιπόν η μητέρα, ανήσυχη πια, ρώτησε τους δασκάλους πού ήταν το πρόβλημα, εκείνοι της απάντησαν ότι το ίδιο το παιδί, και όχι το σχολείο, θα έπρεπε να δείχνει υπευθυνότητα, για να φάει το φαγητό της και να πιεί νερό.
Προσέξτε: Μιλάμε για ένα μικρό παιδί, τεσσάρων ετών. Που αυτή τη στιγμή παραμένει στο σπίτι, άρρωστο και εξασθενημένο, λόγω αφυδάτωσης. Επειδή οι δάσκαλοι, που θα έπρεπε να ασχοληθούν μαζί του και να το φροντίσουν, δεν το έκαναν.
Η ιστορία σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι. Μπορούμε να φροντίζουμε τα παιδιά μας, όταν είμαστε μαζί τους. Όταν βρισκόμαστε δίπλα τους. Στο σχολείο, που είναι μακριά από εμάς, οι δάσκαλοι έχουν την υποχρέωση να βλέπουν τα παιδιά μας, σαν να ήταν το δικό τους παιδί. Να τα προσέχουν και να τα φροντίζουν.
Τα παιδιά μας είναι το μέλλον μας. Και έχουμε όλοι την ευθύνη να τα κρατάμε ασφαλή.
