Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Είμαι λαός βαθιά συναισθηματικός, και σπανίως το κρύβουμε. Ειδικά σε περιόδους σαν και την τρέχουσα εθνική ανάσχεση της κανονικότητας, λόγω της καραντίνας από την πανδημία του κορονοϊού, τα συναισθήματα… καλπάζουν.
Η κατάσταση εθνικής μελαγχολίας που σταδιακά επικρατεί στη χώρα, με την αβεβαιότητα για την ίδια τη ζωή, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, και με την ανασφάλεια για την ατομική επιβίωση, λόγω της οικονομικής κρίσης που έρχεται, επηρεάζει τους περισσότερους και πολύ.
Μια πρώτη σχετική εικόνα, ζήσαμε από το πρωί του φετινού εορτασμού της 25ης Μαρτίου. Οι σημαίες στα μπαλκόνια, πολύ λιγότερες σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Κανείς δεν είχε όρεξη για το κάτι παραπάνω. Και αυτή είναι μια εξαιρετικά δυσμενής εξέλιξη.
