Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
Μια ιστορική ψήφο εμπιστοσύνης έλαβε ο Κωνσταντίνος Τασούλας, που εξελέγη το πρωί της Πέμπτης Πρόεδρος της Βουλής με τον αριθμό ρεκόρ των 283 βουλευτών.
Ακολουθεί το κείμενο της παρθενικής ομιλίας του Κωνσταντίνου Τασούλα ως Προέδρου της Βουλής:
Πριν απ’ όλα ευχαριστώ τα μέλη της Θ΄Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων, αυτής που προέκυψε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου για την άκρως τιμητική υπερψήφιση της υποψηφιότητός μου, μιας υποψηφιότητος που μου επεφύλαξε τη μεγάλη διάκριση και ευθύνη να υποβάλλει η Νέα Δημοκρατία και ο Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Επιτρέψτε μου όμως να εκφράσω ξεχωριστά τις ευχαριστίες, το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μου προς τους πολίτες της ιδιαίτερης πατρίδος μου, των Ιωαννίνων, που επί εικοσαετία, σε εννέα διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, με επιλέγουν ως εκπρόσωπό τους στο Εθνικό Κοινοβούλιο με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.
Αλλά σε τι τοπίο και με ποιόν ορίζοντα ξεκινά τις εργασίες της η νέα εξακομματική Βουλή της ΙΗ΄ περιόδου; Προφανώς απέχουμε πολύ από την περιγραφή της πατρίδος του, όπως την έκανε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ στο συναρπαστικό βιβλίο του “Τα Νεανικά μου Χρόνια”:
“Εγώ ήμουν παιδί της Βικτωριανής εποχής όταν η θέση της χώρας μου φαινόταν σταθερά διαμορφωμένη, όταν η θέση της στο εμπόριο και στη θάλασσα ήταν ασυναγώνιστη, και όταν η συνειδητοποίηση του μεγαλείου της Αυτοκρατορίας μας και του καθήκοντός μας να το διατηρήσουμε αύξανε διαρκώς.”
Η μεγάλη εικόνα για μας είναι προφανώς διαφορετική, εκτός, ελπίζω, από τη συνειδητοποίηση του καθήκοντος να στερεώσουμε με διάρκεια τη χώρα και τους θεσμούς της. Είναι και αφάνταστα δυσκολότερη, αλλά και προκλητικά απλή: Τα χρόνια της κρίσης σε οικονομικούς όρους, η Ελλάδα πήγε 25% πίσω στο ΑΕΠ της, και η Ευρωζώνη 25% μπροστά. Γι’ αυτό και το κοινό όραμα του λαού μας, του κουρασμένου και εύλογα δύσπιστου λαού μας, είναι η επίτευξη της προκοπής και μιας καλύτερης και ισχυρής Ελλάδος. Αυτή την Ελλάδα καλείται η τρισυπόστατη Πολιτεία να επιδιώξει. Αυτή την Ελλάδα οφείλουμε εμείς, οι αντιπρόσωποι του κυρίαρχου λαού, να χτίσουμε μέσα από τη θεσμική αρματωσιά της νομοθετικής εξουσίας.
Καλωσορίζουμε σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων, τους Έλληνες βουλευτές. Κυρίες και Κυρίους. Επανεκλεγέντες και πρωτοεκλεγέντες. Και τους καλωσορίζουμε ή τους ξαναβλέπουμε στην περιπέτεια του δημόσιου βίου που επέλεξαν αλλά και τους επέλεξαν. Του δημόσιου βίου… Να τι λέει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος που κόσμησε με το πνεύμα του αυτήν την αίθουσα για το δημόσιο βίο προλογίζοντας το έργο του “Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος”:
“Το ιστορικό τούτο δοκίμιο το χρωστούσα στον εαυτό μου. Ήθελα και έπρεπε να γνωρίσω κάπως καλύτερα τον αρχαίον Έλληνα, και ειδικώτερα, τα βήματα που έκαμε στο δρόμο, όπου στήνονται οι πιο πολλές ενέδρες. Ο δρόμος αυτός είναι ο δημόσιος βίος, η πολιτική. Ο Έλλην είναι ακριβώς εκείνος που έκαμε τον βίο του ανθρώπου δημόσιο. Πριν από τον Έλληνα, ούτε ο πανίσχυρος Ένας, ο απόλυτος κύριος μιας χώρας, δεν ήταν δημόσιος. Ο Φαραώ ήταν κρυμμένος.”
Σε αυτή την πορεία δεν είμαστε μοναδικοί, ούτε πρωτοφανείς. Αποτελούμε ιστορικά ένα προσωρινό κομμάτι, εμείς «τα βιαστικά και άπειρα όντα της στιγμής», του κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας, που από πολύ νωρίς, ακόμα και για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, καθιερώθηκε κυρίως μετά το 1844. Η πρόδρομη περιγραφή του κομματικού φαινομένου, ή μάλλον των φατριών που προηγήθηκαν, γίνεται το 1812, όταν ο περιηγητής Χένρι Χόλλαντ ευρισκόμενος εις τα Ιωάννινα πληροφορήθηκε από τον Ιωάννη Βηλαρά την ύπαρξη των τριών ρευμάτων στην Ελλάδα: Οι έμποροι, οι νησιώτες και οι μωραΐτες συμπαθούν τους Άγγλους, οι ρουμελιώτες και οι εγγράμματοι τους Γάλλους, τα λαϊκά στρώματα και ο κλήρος την Ρωσία.
Αξίζει να θυμηθούμε πως η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες στον κόσμο που καθιερώνουν το κοινοβουλευτικό σύστημα και την καθολική ψηφοφορία των αρρένων πολιτών, ασχέτως περιουσίας. Και αυτό το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό καθεστώς εμβολιάσθηκε στο πολύ αρχαιότερο και καλά εδραιωμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα της πατρωνείας… Ο εμβολιασμός γέννησε έτσι ένα ιδιότυπο και εξισωτικό μείγμα δημοκρατίας και πελατειακού συστήματος (Γ. Β. Δερτιλής, Ιστορία της Νεότερης και Σύγχρονης Ελλάδας, σ. 593).
Να γιατί, όταν μιλάμε και επιδιώκουμε την ισχυρή Ελλάδα, κυριολεκτικά δεν ζητούμε επιστροφή στην κανονικότητα, αλλά προσπάθεια κατάκτησης της κανονικότητας, χωρίς φυσικά να αρνούμαστε ένα ιστορικών διαστάσεων έργο εδαφικής επέκτασης και οικονομικής ανόρθωσης της χώρας, που επιτελέστηκε, παρά τους επτά πολέμους, τους τέσσερις εμφυλίους και τις επτά πτωχεύσεις. Το Κοινοβούλιο και η αντιπροσωπευτικότητα, αυτό δηλαδή που ο Αλέξανδρος Σβώλος χαρακτήρισε ως το ύπατο δείγμα της σοφίας των ανθρώπων, το ultimum sapientiae, ωστόσο δεν βγαίνουν αλώβητα από την κρίση. Απεναντίας υπέστησαν τεράστιο πλήγμα κυρίως αποξένωσης του λαού, αλλά και επιπτώσεων από το σφιχταγκάλιασμα της εκτελεστικής εξουσίας.
Κι αν η ομιλία κάθε νεοεκλεγμένου Προέδρου της Βουλής οφείλει να υπογραμμίσει πως θα συνεχισθεί ή θα διορθωθεί και προφανώς θα διευρυνθεί το πολύπτυχο και πολυσήμαντο έργο της Βουλής στις διεθνείς της σχέσεις, στην παρακολούθηση της διπλωματικής διεκδίκησης των οφειλών από τους παγκοσμίους πολέμους, στην παιδευτική της αποστολή, στη διάδοση της γνώσης της πολιτικής μας ιστορίας, στην τηλεοπτική της παρουσία, στους πολύτιμους στόχους του Ιδρύματος της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία και του εορτασμού των δύο αιώνων από το 1821, και όλα αυτά και άλλα πολλά με τη βοήθεια του συγκροτημένου προσωπικού της, άλλο τόσο και περισσότερο σε αυτή τη συγκυρία χρέος μας είναι να συμβάλλουμε, ώστε στα μάτια και στη συνείδηση των πολιτών η Βουλή να ανατρέψει την εικόνα απαξίωσής της, φιλοδοξώντας να γίνει ο κοινοβουλευτικός πυλώνας της ανόρθωσης της χώρας. Στόχος πολύ δύσκολος, τιτάνιος θα έλεγα, αλλά ας φροντίσουμε να μην αποδειχθεί και σισύφειος!
Το έργο της Βουλής έχει μια ιδιοτυπία. Και δεν ομιλώ για τις επιμέρους πολυσχιδείς αρμοδιότητές της, για την εξωστρέφειά της, για την επισκεψιμότητά της, για τα χρήσιμα τεχνικά προγράμματα που είναι εν εξελίξει. Και που πρέπει να τα προσέξουμε και να τα φροντίσουμε για να πάνε ακόμη καλύτερα. Ομιλώ για την πολιτική της υπόσταση, για την συνωνυμία της με το πολιτικό σύστημα και τις καταφορές που αυτή η συνωνυμία προκαλεί. Το έργο της Βουλής, λοιπόν, δεν είναι βασικά ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Η Κυβέρνηση επιδιώκει να βελτιώσει τους ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτό είναι μετρήσιμο. Να αξιοποιήσει περισσότερο το Π.Δ.Ε. Αυτό είναι μετρήσιμο. Να μειώσει την ανεργία. Αυτό είναι μετρήσιμο. Η Βουλή όμως δεν θα κριθεί από τον αριθμό των ερωτήσεων ή επερωτήσεων που θα υποβληθούν, αλλά από μια βαθύτερη ποιοτική διεργασία στη λειτουργία της και στον προορισμό της.
Να γιατί στη Βουλή δεν πρέπει διαχρονικά να έχει θέση καμία αδιάλλακτη εκδοχή του σκληρού πλειοψηφικού κοινοβουλευτισμού! Να γιατί πρέπει να εκφράσουμε, όσο μπορούμε, την έννοια της ελεύθερης εντολής των βουλευτών, να γιατί οφείλουμε να τηρήσουμε κανόνες καλής νομοθέτησης στη νομοπαραγωγική διαδικασία κόντρα στην πολυνομία και στην κακονομία, να γιατί καλούμεθα να αποποιηθούμε την εμπαθή και τυφλή και την προφανώς αβάσιμη, όταν είναι προφανώς αβάσιμη και το ξέρουμε, μετατροπή κοινοβουλευτικών διαδικασιών σε γκιλοτίνες διαβολής ή δικονομικής εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων, να γιατί αξίζει να ασκούμε υπεύθυνο και τεκμηριωμένο Κοινοβουλευτικό Έλεγχο, να γιατί δεν μπορούμε να δεσμεύουμε συστηματικά τις μελλοντικές Βουλές, να γιατί οφείλουμε να ολοκληρώσουμε ως Αναθεωρητική Βουλή με θεσμικό τρόπο τη Συνταγματική Αναθεώρηση που εκκρεμεί!
Αν η Κυβέρνηση μετά την πρόσφατη εντολή του ελληνικού λαού καλείται σε πολλαπλές βελτιώσεις και ανασυγκροτήσεις, η αποκατάσταση του κύρους του Κοινοβουλίου είναι εξίσου, αν όχι επιτακτικότερη, ανάγκη. Καλούμαστε να λειτουργήσουμε ελεύθερα και δημοκρατικά, σοβαρά και υπεύθυνα και οφείλω, διευθύνοντας τις εργασίες του Σώματος, ως Πρόεδρος όλων των πτερύγων της Βουλής, όπως ένας συνεπής Νεοδημοκράτης κάλλιστα μπορεί να είναι, με τη συνεργασία των Αντιπροέδρων που θα εκλεγούν αργότερα, να μεριμνώ για τη διασφάλιση της ανεμπόδιστης διεξαγωγής των συνεδριάσεών του, την κατοχύρωση της ελεύθερης γνώμης και έκφρασης όλων των βουλευτών, και την τήρηση της τάξης. Στο σημείο αυτό οφείλω να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο κ. Νίκο Βούτση για την ενδελεχή ενημέρωση που ο ίδιος και οι συνεργάτες του μου παρείχαν.
Καλούμαστε συνεπώς να είμαστε χρήσιμοι και γόνιμοι, όχι προφανώς συμφωνώντας σε όλα, αλλά μέσα από μια πολιτική αντιπαράθεση που εξελίσσεται σε μορφή ελευθερίας. Και για να θυμηθούμε τον Δημήτρη Τσάτσο:
“Τι σημαίνει όμως “αντίπαλοι”; Η λέξη εκφράζει δύο εξίσου σημαντικά στοιχεία: Πρώτο, σημαίνει αντίθεση πολιτική ή (και) ιδεολογική. Δεύτερο, όμως, σημαίνει και αποδοχή της κοινής διαδικασίας, των κανόνων του παιχνιδιού. Σημαίνει τελικά αποδοχή και αναγνώριση του αντιπάλου! Από την ώρα που η σχέση των αντιπάλων γίνεται σχέση εχθρών, τότε παραμένει βέβαια η αναγκαία για τη δημοκρατία αντίθεση, χάνεται όμως η εξίσου αναγκαία για τη δημοκρατία αποδοχή των διαδικασιών, των κανόνων του παιχνιδιού και τελικά του αντιπάλου. Η αντιπαράθεση αντιπάλων στεριώνει τη δημοκρατία, η σύγκρουση εχθρών μέσα στο χώρο της είναι η αρχή του τέλους.” (Δ. Τσάτσος, Η Κρίση του Πολιτικού Λόγου, Εκδόσεις Θεμέλιο 1983, σ.69).
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πριν 25 αιώνες ένας ταπεινός πωλητής χαλκού ρωτούσε το Δία και τη Διώνη στο μαντείο της Δωδώνης “ει εν λιμένι χαλκοπωλέομεν;”, αν θα πρέπει δηλαδή να ασκήσει το επάγγελμά του στο λιμάνι. Και κάποιος ονόματι Επίλυτος “επερωτήι τον Δία τον Νάιον και ταν Διόναν τι ποιών ευτυχιοί και πότερα ταν Φαινομέναν γυναίκα λάβω ή άλλαν”, δηλαδή ο Επίλυτος ρωτάει τους θεούς για το αν θα έχει ευτυχία και αν θα πρέπει να επιλέξει για γυναίκα του την Φαινομένη ή άλλη. Βλέπουμε πως οι ανάγκες και οι αγωνίες των ανθρώπων είναι οι ίδιες, μόνο που τώρα οι λύσεις βρίσκονται από εμάς τους ίδιους και όχι από τον Κεραύνιο Δία. Γι’ αυτό και πρέπει να εγκαταλείψουμε την πρωταρχία και την αποκλειστικότητα της τεχνολογίας της πολιτικής που αξιοποιεί λυσσωδώς το πολιτικό marketing και να καταφύγουμε στις απαρχές της πολιτικής, στην τέχνη δηλαδή της πολιτικής, στην πράξη, στη δουλειά, στο αποτέλεσμα. Να κάνουμε δηλαδή και ως Κοινοβούλιο πολιτικά πιο βαρύνουσα διαδικασία τον απολογισμό του Κράτους από τον προϋπολογισμό. Αλλά αυτό σημαίνει πως η πολιτική ξαναγίνεται αυτό που ελάχιστοι σήμερα πιστεύουν πως είναι, και αυτό εξαρτάται από την έμπνευση, την αφοσίωση και την πεποίθηση όλων μας, και δεν είναι θέμα Κανονισμού της Βουλής, ούτε καν του Συντάγματος. Διακινδυνεύω τελειώνοντας την ομιλία μου να θεωρηθώ αφελής ή, ακόμη χειρότερα υποκριτής, παραθέτοντας έναν καταγεγραμμένο διάλογο για την αξία και την ουσία της ανάμειξης στην πολιτική, ανάμεσα σε έναν πατέρα και σε ένα γιο, που περιέργως με συγκινεί όσο όταν τον πρωτοδιάβασα στα πολύ νεανικά μου χρόνια:
-« Άκουσε Κώστα
–Δεν είσαι καμωμένος γι’ αυτό το επάγγελμα. Σε ξέρω, έχεις χαρακτήρα: αδιάλλακτος, αλύγιστος, ό,τι χρειάζεται για να σπάσης τα νεφρά σου. Αυτό δεν είναι κατηγόρια, Κώστα, αντίθετα. Μ’ αρέσεις, τέτοιος που είσαι, σε παραδέχομαι, γι’ αυτό ακριβώς… Ή θα συμβιβασθής, θα δεχθής συναλλαγές, κομπίνες, υποκρισίες, και δεν θα είσαι πια ο Κώστας ή θα κρατήσης την ακαμψία σου, την ωραία σου ακαμψία, και θα αποτύχης.
Έχεις, δόξα στο Θεό, ένα επάγγελμα, ένα καλό επάγγελμα όπου μπορείς να πετύχης χωρίς μαζί και να εξευτιλιστής, Κώστα, να μη ξεπέσης στα ίδια σου τα μάτια. Σκέψου το ακόμη πριν του παραδώσης τ’ όνομά σου… τ’ όνομά μας.
Για να απαντήσει ο γιός:
– Αν πιστεύης πως σκέφτηκα τον εαυτό μου. Ποτέ μου δεν υπολόγισα, ποτέ μου δεν λογάριασα ούτε την επαγγελματική επιτυχία, ούτε το γόητρο, ούτε τον καλό γάμο, ούτε τίποτα απ’ αυτά που φαίνεται να πιστεύης. Αν πρόκειται για να τακτοποιηθώ, να αποκατασταθώ, πρέπει να το πάρης απόφασι: δεν θα είμαι ποτέ λογικός – κατά τον τρόπο αυτό. Αν έχω φιλοδοξία, αυτή αποβλέπει αλλού, υπερβαίνει κατά πολύ τον εαυτό μου. Τι αφέλεια, ε; Είμαι αφελής! Στοχάζομαι πως δεν δικαιώνεται η παρουσία του ανθρώπου πάνω στη γή, με το να καλλιεργή μια περιορισμένη προσωπική ευτυχία. Είμαστε ο καθένας ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, το ξέρεις καλά αυτό, το έχεις ο ίδιος αρκετά αποδείξει. Μα ο καθένας αναλίσκεται κατά τον τρόπο του, κατά τον καιρό του, κατά τις περιστάσεις. Σήμερα, και για μένα η πολιτική μου προσφέρει αυτή την τύχη. Θα ήθελα να αφιερωθώ στους ανθρώπους του λαού μου, γι’ αυτούς και διά μέσου αυτών θα ήθελα να δικαιώσω το πέρασμά μου από τον κόσμο αυτό…
Το ζήτημα λύθηκε μεταξύ τους, όχι από μια νέα συζήτησι, ούτε από τη μητέρα, ούτε από κανέναν άλλο, αλλ’ από τον τύφο. Επί δύο μήνες, ο γιος δεν άφησε τις Σέρρες. Μια φορά μονάχα γύρισε στην Πρώτη και ξανάδε τον πατέρα του. Μερικές μέρες αργότερα, χτυπημένος απότομα από την αρρώστεια, ο Γεώργιος Καραμανλής πέθαινε.
-Συχνά, εμπιστεύεται ο Πρόεδρος στον συνομιλητή του, είχα το αίσθημα πως ο πατέρας μου πέθανε μ’ αυτή την πίκρα στην καρδιά. Σκεφτόταν πως τη μια ή την άλλη μέρα, ασφαλώς όμως, θα παράκουγα τις συμβουλές που μου είχε δώσει. Συχνά επίσης, σ’ όλη μου τη ζωή, αναθυμήθηκα τα λόγια του. Και κάθε φορά αναρωτήθηκα αν, από τους δυό μας, δεν ήταν εκείνος που είχε δίκιο».
(Μωρίς Ζενεβουά, Η Ελλάς του Καραμανλή, ή Η Δημοκρατία Δυσχερής;, Αθήνα 1972, σελ.95-101).
Είναι προφανές πως πιστεύω ότι δίκαιο είχε ο γιος, ο μετέπειτα Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά για να γίνει αυτό το δίκαιο αντιληπτό και αποδεκτό πάλι πρέπει ο καθένας από εμάς και κάθε μία ξεχωριστά να το υποστηρίξουμε αναλογιζόμενοι την απαράμιλλη τιμή που μας έκανε ο ελληνικός λαός εκλέγοντάς μας. Για να το πω διαφορετικά και συντομότερα: Τώρα που γίναμε αυτό που θαυμάζαμε, πόσοι άραγε θαυμάζουν αυτό που γίναμε;
Στο χέρι μας είναι να το επιτύχουμε. Καλή επιτυχία, καλή δουλειά, και καλή συνεργασία σε όλες και όλους!
Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων εκλέχθηκε σήμερα ο κ. Κωνσταντίνος Τασούλας, βουλευτής Ιωαννίνων της Νέας Δημοκρατίας, με 283 ψήφους σε σύνολο 298 ψηφισάντων βουλευτών.
Η εκλογή του νέου Προέδρου της Βουλής έγινε με ονομαστική ψηφοφορία, διαδικασία που ακολουθήθηκε για πρώτη φορά (σύμφωνα με το άρθρο 7 του Κανονισμού της Βουλής) και η ευρύτατη πλειοψηφία που συγκέντρωσε ο κ. Τασούλας αποτελεί τη μεγαλύτερη από τη μεταπολίτευση έως σήμερα.
Αμέσως μετά την ψηφοφορία και την ομιλία που απηύθυνε στην Εθνική Αντιπροσωπεία, ο κ. Τασούλας μετέβη στο Γραφείο του Προέδρου της Βουλής, όπου διεξήχθη η τελετή παράδοσης και παραλαβής μεταξύ του απερχόμενου και του νέου Προέδρου και έγιναν οι ακόλουθες δηλώσεις:
Κωνσταντίνος Τασούλας: «Κύριε Πρόεδρε, κύριε Βούτση, χαίρομαι γιατί με καλωσορίζετε στο αξίωμα που τιμητικότατα και με απλοχεριά η Βουλή μου έδωσε μόλις πριν λίγο. Και χαίρομαι, γιατί ενώ εσείς με καλωσορίζετε, εγώ δεν σας ξεπροβοδίζω, γιατί μπορεί να μην είστε Πρόεδρος της Βουλής, αλλά ο λαός της Αθήνας σας εξέλεξε και πάλι βουλευτή Αθηνών, άρα η Βουλή σας κρατάει μέσα στους κόλπους της.
Και θέλω να σας ευχαριστήσω, γιατί όλες αυτές τις μέρες, με τρόπο ενδελεχή, περιεκτικό, ειλικρινή και φιλικό, τολμώ να πω, μου ξεδιπλώσατε όλη την εικόνα των δράσεων της Βουλής, όλων των προσπαθειών που εσείς και οι συνεργάτες σας κάνατε για μια περίοδο πάνω από τέσσερα χρόνια. Και ξέρετε, θεωρώ ότι η διάρκεια την οποία απολαύσατε είναι βασικός παράγων επιδόσεως, πράγμα το οποίο συχνά το ξεχνάμε στη χώρα μας, όπου κυνηγάμε το πρόσκαιρο και το προσωρινό. Αυτή τη διάρκεια την είχατε και μου δείξατε μέσα σ’ αυτήν τη διάρκεια, την πέραν των τεσσάρων ετών, ένα έργο το οποίο αξίζει να συνεχιστεί και να διευρυνθεί.
Η Βουλή έχει δύο πρόσωπα: έχει το συμβολικό πρόσωπο, έχει και το κυριολεκτικό πρόσωπο. Το κυριολεκτικό πρόσωπο είναι οι υπάλληλοί της, η πολυσχιδής δράση της, μια βεντάλια μεγάλη που έχει να κάνει με την παιδεία, την ιστορία, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Έχουμε για πρώτη φορά, μετά από εβδομήντα χρόνια, παρουσία στο Άουσβιτς, επιβεβλημένη παρουσία που τιμά τη μνήμη των θυμάτων του ναζισμού, χάρη στη Βουλή. Υπάρχουν ένα σωρό δράσεις που έχουν να κάνουν με τα κτηριακά, τα ιδιοκτησιακά, τις λαμπρές εκδόσεις, την προεργασία για τα διακόσια χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία. Αυτό είναι το κυριολεκτικό σκέλος της Βουλής, είναι φροντισμένο αλλά μπορεί προφανώς να βελτιωθεί.
Το συμβολικό σκέλος της Βουλής είναι αυτό που οφείλουμε να διορθώσουμε όλοι. Γι’ αυτό έριξα μεγαλύτερο βάρος στην ομιλία που έκανα μετά την εκλογή μου σε αυτό το συμβολικό σκέλος της Βουλής, να καταλάβει ο ελληνικός λαός με τη συμπεριφορά μας, ότι το Ελληνικό Κοινοβούλιο, το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, μπορεί να τον εκφράσει, μπορεί με βελτιώσεις και αυτοκριτική να τον κάνει να αισθάνεται υπερήφανος γι’ αυτό, κι όπως είπα, δεν είμαι τόσο ρομαντικός, είναι δύσκολο έργο, κολοσσιαίο, αλλά δεν είναι έργο σισύφειο ώστε να αποτύχουμε. Και αξίζει τον κόπο, σε συνεργασία η εξακομματική Βουλή, να επιχειρήσουμε αυτό το σημαντικό έργο: την αναβάθμιση της συμβολικής αξίας του Κοινοβουλίου στα μάτια του ελληνικού λαού, γιατί ακριβώς αυτή η συμβολική αξία, ιδιαίτερα τα τελευταία δέκα χρόνια, υπέστη τρομερά πλήγματα.
Εγώ θεωρώ, κύριε Βούτση, κύριε Πρόεδρε, ότι έχουμε περιθώριο καλής δουλειάς εδώ. Προσδιόρισα κάποια πράγματα, αντιλαμβάνομαι ότι άλλα λεν τα γράμματα και άλλα λεν τα πράγματα, είμαι αρκετά έμπειρος για να καταλαβαίνω ότι αρκετοί στόχοι, όταν είναι ρομαντικοί και ενδεχομένως υπερβολικοί, μπορεί να μην επιτυγχάνονται, αλλά υπάρχει μια αφετηρία και επειδή όλα στη δημόσια ζωή και στη Βουλή είναι μια σκυταλοδρομία, εγώ τώρα εδώ, ενώπιον των στελεχών της Βουλής και μπροστά σας, σας λέω ότι τη σκυτάλη που ειλικρινώς και με καλή διάθεση μου παραδώσατε θα επιχειρήσω, με τη βοήθεια όλων, να την πάω όσο μπορώ παραπέρα».
Ο απερχόμενος Πρόεδρος κ. Νικόλαος Βούτσης δήλωσε:
«Αγαπητέ κύριε Τασούλα, νέε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων, που θα ηγηθείτε για όλη την 18η περίοδο της Βουλής, μεταπολιτευτικά, αυτής της μεγάλης προσπάθειας, του μεγάλου δρόμου για τον οποίο μιλήσατε και στην εναρκτήρια ομιλία σας, σας υποδέχομαι με τις καλύτερες ευχές και προσδοκίες.
Σας είχα επισημάνει και προ ημερών ότι θα διαδραματίσουμε το θεσμικό μας ρόλο, συλλογικά αλλά και ατομικά, έτσι ώστε να έχετε τη μεγαλύτερη δυνατή βοήθεια, για να επιτευχθούν οι μεγαλύτερες δυνατές συναινέσεις και συνθέσεις στη διεκπεραίωση του έργου σας.
Αναλαμβάνετε μια Βουλή εξακομματική και με το πλεονέκτημα ότι απουσιάζει μετά από χρόνια το φιλοναζιστικό μόρφωμα, το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Αυτό είναι σημαντικό. Όπως επίσης και με το πλεονέκτημα ότι από τη 17η περίοδο, πλέον, η χώρα μας, τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο, έχει βγει τυπικά, και κάθε μέρα που περνάει και ουσιαστικά, από τη μέγγενη των μνημονιακών δεσμεύσεων και των αγκυλώσεων, τις οποίες επέφεραν και στην ίδια την τακτικότητα της κοινοβουλευτικής λειτουργίας οι δεσμεύσεις από τα σύμφωνα τα οποία έχουν γίνει ενόψει και παρόντος του στοιχείου της χρεοκοπίας της χώρας.
Γνωρίζετε πολύ καλά, διότι συνεργαστήκαμε αυτές τις μέρες, ότι παραλαμβάνετε μια Βουλή που έχει όλες τις προϋποθέσεις και από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού και από πλευράς οντότητας, εξωστρέφειας, επαφών με την κοινωνία, κανονικότητας, με την έννοια ότι υπάρχει ένας ενιαίος Κανονισμός ψηφισμένος από τη Βουλή, διαφανής, και έχουν γίνει όλες οι διαδικασίες που αφορούν το προσωπικό, σημαντικών πρωτοβουλιών που έχουν αναληφθεί για την αναβάθμιση και του Ιδρύματος, στο οποίο και εσείς αναφερθήκατε, και του καναλιού της Βουλής, ενός πολύ μεγάλου έργου εξωστρέφειας αλλά και εκσυγχρονισμού, που θα έπρεπε να γίνει και θα πρέπει να συνεχιστεί, της Βουλής σε σχέση με το κτηριακό απόθεμά της και όχι μόνο.
Παραλαμβάνετε μια Βουλή, λοιπόν, στην οποία έχετε όλες τις προϋποθέσεις και έχω τη βεβαιότητα ότι μπορείτε όλα αυτά και άλλα, στα οποία εσείς θα καινοτομήσετε και θα θέσετε στη Βουλή, να συγκροτήσουν και να συμπυκνωθούν σε ένα αποτύπωμα αδρό από την πλευρά σας, όπως κι εγώ προσπάθησα τα προηγούμενα χρόνια αυτό το αποτύπωμα, με τη συνεργασία όλων, να το πιστοποιήσω.
Και πάλι σας εύχομαι ό,τι καλύτερο και θα είμαστε στη διάθεσή σας, εδώ, θεσμικά, για να προχωρήσουμε μαζί».
Υπό την προεδρία του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, κ. Κωνσταντίνου Τασούλα, συνεδρίασε το μεσημέρι η Ολομέλεια του Κοινοβουλίου με θέμα ημερήσιας διάταξης την εκλογή Αντιπροέδρων, Κοσμητόρων και Γραμματέων του Σώματος.
Σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής, από τη Συμπολίτευση εκλέγονται οι τρεις πρώτοι Αντιπρόεδροι, δύο Κοσμήτορες και τέσσερις Γραμματείς. Από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, εκλέγονται ο Δ΄ Αντιπρόεδρος, ένας Κοσμήτορας και ένας Γραμματέας. Από τη δεύτερη σε δύναμη Κοινοβουλευτική Ομάδα της Αντιπολίτευσης, εκλέγονται ο Ε΄ Αντιπρόεδρος και ένας Γραμματέας. Από τις τρεις επόμενες σε δύναμη Κοινοβουλευτικές Ομάδες της Αντιπολίτευσης, εκλέγονται οι ΣΤ΄, Ζ΄ και Η΄ Αντιπρόεδροι.
Το αποτέλεσμα της ονομαστικής ψηφοφορίας που διεξήχθη έχει ως εξής:
Ψήφισαν συνολικά 295 βουλευτές.
Για το αξίωμα του Α΄ Αντιπροέδρου εξελέγη ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης, ο οποίος έλαβε 290 ψήφους, ενώ 5 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
Για το αξίωμα του Β΄ Αντιπροέδρου εξελέγη ο κ. Χαράλαμπος Αθανασίου, ο οποίος έλαβε 212 ψήφους, ενώ 83 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
Για το αξίωμα του Γ΄ Αντιπροέδρου εξελέγη ο κ. Αθανάσιος Μπούρας, ο οποίος έλαβε 273 ψήφους, ενώ 22 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
Για το αξίωμα του Δ΄ Αντιπροέδρου εξελέγη ο κ. Δημήτριος Βίτσας, ο οποίος έλαβε 282 ψήφους, ενώ 13 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
Για το αξίωμα του Ε΄ Αντιπροέδρου εξελέγη ο κ. Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, ο οποίος έλαβε 214 ψήφους, ενώ 81 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
Για το αξίωμα του ΣΤ΄ Αντιπροέδρου εξελέγη ο κ. Γεώργιος Λαμπρούλης, ο οποίος έλαβε 273 ψήφους, ενώ 22 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
Για το αξίωμα του Ζ΄ Αντιπροέδρου ψήφισαν 294 βουλευτές. Εξελέγη ο κ. Απόστολος Αβδελάς, ο οποίος έλαβε 180 ψήφους, ενώ 114 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
Για το αξίωμα της Η΄ Αντιπροέδρου εξελέγη η κυρία Σοφία Σακοράφα, η οποία έλαβε 243 ψήφους, ενώ 52 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
Για το αξίωμα των Κοσμητόρων εκλέχθηκαν οι βουλευτές:
κ. Βασίλειος-Νικόλαος Υψηλάντης, ο οποίος έλαβε 269 ψήφους, ενώ 26 βουλευτές ψήφισαν «παρών»,
κυρία Άννα Μάνη-Παπαδημητρίου, η οποία έλαβε 268 ψήφους, ενώ 27 βουλευτές ψήφισαν «παρών»,
κ. Μάριος Κάτσης, ο οποίος έλαβε 280 ψήφους, ενώ 15 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
Για το αξίωμα των Γραμματέων εκλέχθηκαν οι βουλευτές:
κ. Ευάγγελος Λιάκος, ο οποίος έλαβε 270 ψήφους, ενώ 25 βουλευτές ψήφισαν «παρών»,
κ. Κωνσταντίνος Κυρανάκης, ο οποίος έλαβε 238 ψήφους, ενώ 57 βουλευτές ψήφισαν «παρών»,
κ. Βασίλειος (Λάκης) Βασιλειάδης, ο οποίος έλαβε 266 ψήφους, ενώ 29 βουλευτές ψήφισαν «παρών»,
κυρία Μαρία-Αλεξάνδρα Κεφάλα, η οποία έλαβε 267 ψήφους, ενώ 28 βουλευτές ψήφισαν «παρών»,
κυρία Ραλλία Χρηστίδου, η οποία έλαβε 282 ψήφους, ενώ 13 βουλευτές ψήφισαν «παρών»,
κ. Απόστολος Πάνας, ο οποίος έλαβε 273 ψήφους, ενώ 22 βουλευτές ψήφισαν «παρών».
