Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 30 Μαρτίου 2019
Η Δημοκρατία είναι φυσικά το αρτιότερο πολίτευμα που επινόησε η ανθρώπινη σκέψη. Ακριβώς όμως επειδή αποτελεί «τέκνο» του ατελούς δημιουργού που λέγεται άνθρωπος, χρειάζεται κάθε φορά… φροντίδα, ώστε οι ατέλειες του δημιουργού να μην βρίσκουν χώρο έκφρασης στο δημιούργημά του.
Στην εποχή της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης των τελευταίων ετών, η Ευρώπη στο σύνολό της, και όχι μονάχα η ταπεινή γωνίτσα της κοινής ηπείρου, που με τόση γενναιοδωρία μας χάρισαν η Ιστορία και η φύση, βιώνει διαρκή και επιδεινούμενη κρίση Δημοκρατίας. Κρίση θεσμών, αξιών και προτεραιοτήτων. Κρίση αντιπροσώπευσης.
Μπροστά στις κάλπες των εκλογών του Μαϊου για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Ευρώπη καλείται να υπερβεί στρεβλώσεις και παθογένειες που ρίζωσαν, ώστε «να σώσει την ημέρα». Να φρενάρει την περαιτέρω διολίσθηση και τον εγκλωβισμό στην πτώση και την παρακμή, και να διαμορφώσει συνθήκες διόρθωσης του μέλλοντος.
Η αυτονόητη επιδίωξη, περνάει εκ των πραγμάτων και αυτονόητα μέσα από την καινούρια σύνθεση των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από το ποιοι θα είναι εκείνοι που θα συναποφασίζουν για το μέλλον μας. Θα έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας.
Η σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έστω και με τον θεσμικό αυτό-εγκλωβισμό του Οργάνου, αποτελεί μια τέτοια κρίσιμη παράμετρο. Πιο απλά, το ποιούς θα στείλουμε στο πολιτικό κέντρο της Ενωμένης Ευρώπης, ώστε, για τα επόμενα πέντε χρόνια να αποφασίζουν για εμάς, να συνυπογράφουν πολιτικές που θα καθορίσουν τη ζωή μας, να εκφράζουν τις καινούριες προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας.
Από το 2014, στη χώρα μας οι ευρωβουλευτές εκλέγονται μέσω καθολικής ψηφοφορίας στην επικράτεια. Δεν διορίζονται σε θέσεις προτεραιότητας, από τον κάθε «πεφωτισμένο» αρχηγό πολιτικού κόμματος. Αυτονόητη η δημοκρατικότητα της διαδικασίας, έτσι δεν είναι;
Πάμε τώρα στην ουσία. Έμεινε κανείς ευχαριστημένος από την αθροιστική προσφορά των ευρωβουλευτών που στείλαμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν από πέντε χρόνια; Με προφανείς, αυταπόδεικτες και ηχηρές εξαιρέσεις, το συνολικό συμπέρασμα είναι απογοητευτικό.
Η απογοήτευση πολλαπλασιάζεται και εντείνεται, με μια πρόχειρη ματιά στους υποψηφίους που έχουν επιλέξει μέχρι σήμερα, ειδικά τα μεγάλα κόμματα εξουσίας. Ο κίνδυνος να υπερψηφιστούν επώνυμοι και διάσημοι, ακριβώς επειδή είναι… επώνυμοι και διάσημοι (και τίποτα άλλο) είναι ορατός και επαυξημένος, σε σχέση με το 2014.
Αυτή τη φορά, η ζημιά θα είναι μη αναστρέψιμη. Σε ένα περιβάλλον χαλαρής και αντισυστημικής ψήφου, συνολικής καταδίκης του πολιτικού συστήματος και όχι αξιολογικής ιεράρχησης της ταυτότητας διαδρομής και προσωπικότητας που θα πρέπει να συνοδεύει κάθε υποψήφιο ευρωβουλευτή.
Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα για τη μεγάλη απόφαση; Να επανέλθει η λίστα, αντί του σταυρού προτίμησης, για την εκλογή των ευρωβουλευτών, μήπως και… προλάβουμε τα χειρότερα;
