Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Για μια φορά ακόμη ας μου επιτραπεί ο προσωπικός τόνος, παρότι δεν μου αρέσει να γράφω σε πρώτο πρόσωπο και για τον εαυτό μου και δεν το έκανα ποτέ ως επαγγελματίας δημοσιογράφος.
Το κάνω γιατί από κάποιους υπονόμους συγκεκριμένα «ποντίκια» -τα οποία γνωρίζω καλά, από παλιά- διακινούν ελεεινότητες σε βάρος μου.
Ότι τάχα είμαι «μισθοφόρος ΣΥΡΙΖΑ», έχω, ή επιδιώκω, απολαβές ή αξιώματα για όσα γράφω και εν πάση περιπτώσει βρίσκομαι σε συναλλαγή με τη σημερινή κυβέρνηση.
Δεν είχα δώσει σημασία στην αρχή, μέχρι που μου άνοιξε τα μάτια παλαιός κοινοβουλευτικός: αυτά έχουν κέντρο εκπομπής.
Απαντάω για τελευταία φορά, προτού αρχίσω να τους κρεμάω στο τσιγκέλι έναν- έναν. Είναι άλλωστε τόσο απεχθή πρόσωπα ώστε πολλοί θα το απολαύσουν.
Από το 2015 που συνταξιοδοτήθηκα, λειτουργώ σαν πολίτης και απλώς καταθέτω τη γνώμη του στο ΑΠ -ή σε όποιο άλλο μέσο μου ζητηθεί.
Κινούμαι στο πεδίο στης ελευθερίας μου -χωρίς καταναγκασμούς. Λέω τη γνώμη μου χωρίς κανένα περιορισμό και δεν απολογούμαι σε κανέναν παρά μόνο στη συνείδησή μου.
Ζω μόνο με τη σύνταξή μου και από το 2016 δεν έχω κανέναν άλλο εισόδημα. Με τα κείμενά μου καταθέτω την πολιτική θέση μου, δεν ασκώ επάγγελμα. Ας πούμε ότι είναι πολιτικός αγώνας, με συμφωνίες και διαφωνίες με άλλους. Η γενιά μου έτσι έμαθε: να συμμετέχει.
Για τη δημοσιογραφική διαδρομή μου δεν έχω να αποδείξω τίποτε. Για την τρέχουσα πολιτική έχω τις απόψεις του, με βάση την πίστη μου στις αξίες της Προοδευτικής Παράταξης- για τις οποίες στον καιρό μου αγωνίσθηκα.
Πιστεύω ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κώστας Καραμανλής -με τον οποίο δεν είχα καμία προσωπική σχέση, όσο ήταν Πρωθυπουργός- είναι τα πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα του δημοσίου βίου τα τελευταία χρόνια. Ανεξάρτητα από τις επιδόσεις των κυβερνήσεων τους ή τα κυβερνητικά λάθη τους.
Είδαν τις πηγές της κακοδαιμονίας του δημοσίου βίου και προσωποποίησαν, ο καθένας από την πλευρά του, την αυτονομία της πολιτικής απέναντι στους «νταβατζήδες», επιχειρώντας να την κατοχυρώσουν στην πράξη.
Ο Καραμανλής απέτυχε, το πλήρωσε και η ΝΔ τελεί πάλι υπό τον έλεγχό τους. Ο Τσίπρας -που δεν δέχθηκε την μιντιακή στήριξη που του προσέφεραν στην πορεία προς την κυβέρνηση -πιέζεται και ενδεχομένως κάποιοι από την κυβέρνησή του αφήνουν αφύλακτες Κερκόπορτες…
Έχοντας τις απόψεις μου για την πολιτική κατάσταση και το δικαίωμα να τις διατυπώνω κριτικά, προσπαθώ να βάλω ένα λιθαράκι στην αποκατάσταση της πολιτικής. Και ταυτόχρονα την δημιουργία της νέας Κεντροαριστεράς. Υπό τον Τσίπρα που είναι ο φυσικός επικεφαλής της σήμερα.
Έτσι θα δημιουργηθεί και μια νέα Κεντροδεξιά και θα λειτουργήσει υγιώς και προς όφελος της χώρας η κοινοβουλευτική εναλλαγή στη διακυβέρνηση.
Κατ’ αντίστοιχο τρόπο πιστεύω ότι το βασικό πρόβλημα στη δημοσιογραφία είναι το σημερινό ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ, που την πνίγει.
Οι νέοι δημοσιογράφοι πρέπει να αγωνιστούν για ελευθερία στη δουλειά τους. Να μην αντιγράψουν όσους έκαναν τη δημοσιογραφία κακόφημο επάγγελμα.
Να την επαναφέρουν στο ρόλο της, χωρίς έξωθεν επιρροές, προσωπικές ιδιοτέλειες και εξάρτηση από συμφέροντα και κόμματα. Για να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.
Δεν έχω σχέση με την κυβέρνηση-ούτε με κανένα κόμμα. Με κανένα υπουργό και με κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχω την παραμικρή επαφή.
Γνωρίζω μόνο την Μαριλίζα από παλιά και την Όλγα Γεροβασίλη που είναι πατριώτισσά μου, αλλά δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ. Μόνο μια φορά συνομίλησα, με πρωτοβουλία του, με τον Νίκο Παππά. Και ο Γιώργος Κατρούγκαλος, με τον οποίο δεν είχα επαφή, με τίμησε με την παρουσία του στο βιβλίο μου τον Δεκέμβριο.
Πλην αυτών, με κανέναν άλλον και ποτέ δεν διασταυρώθηκα- και δεν είχα κανένα λόγο να το κάνω. Ούτε προσωπικό, ούτε επαγγελματικό καθώς πλέον είμαι σχολιαστής και όχι ρεπόρτερ.
Με τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα είμαστε και κοντοχωριανοί και μου κάνει την τιμή να συζητάει καμιά φορά μαζί μου. Εκτιμώ ιδιαίτερα την διαδρομή του και θεωρώ ότι αν ηττηθεί η πολιτική ζωή και η χώρα θα οπισθοχωρήσουν.
Το μόνο που δεν μπορεί να μου προσάψει κανείς είναι ιδιαίτερες σχέσεις, ιδιοτέλεια και προσωπική ατζέντα. Εκτός αν είναι γελοίος, κομπλεξικός ή γελωτοποιός του βασιλέως και διατεταγμένος.
Από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του για τα γραπτά μου και για εμένα προσωπικά. Καλοδεχούμενες και οι επικρίσεις, όσο και η αποδοκιμασία. Όχι όμως τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, ειδικά από κάποιους που γνωριζόμαστε χρόνια -και έχουμε πάρει διαφορετικούς δρόμους από χρόνια. Ή από κάποιους με τους οποίους δεν έχω διασταυρωθεί ποτέ, αλλά «ξέρουν». Και πρωτίστως από κάποιους που δεν θα τους έδινα ούτε το χέρι μου.
Λέω και γράφω αυτά που πιστεύω, στοχοποιημένος από τη σημερινή ΝΔ, που έχει κάνει ωμές παρεμβάσεις σε βάρος μου -στη δουλειά μου- με μεθόδους που θα περιγράψω κάποια στιγμή.
Το τελευταίο διάστημα διαφαίνεται η επιστροφή της πολιτικής στα χέρια όσων τη χειραγωγούσαν επί δεκαετίες, με τη συνδρομή της δημοσιογραφίας.
Η κατάσταση γίνεται τοξική και ο δημόσιος βίος πνίγεται στη ζοφερή ατμόσφαιρα που δημιουργούν μιντιακά συστήματα -δυστυχώς με δημοσιογραφικές υπογραφές.
Σε αυτό το σκηνικό βρίσκομαι συχνά σε δίλημμα- και οι φίλοι μου το γνωρίζουν. Ή πρέπει να τα παρατήσω ή να συνεχίσω να λέω ελεύθερα τη γνώμη μου ως ελεύθερος πολίτης, με λάθη ή κακές εκτιμήσεις για πρόσωπα και πράγματα. Αλλά χωρίς να επιδιώκω το παραμικρό παραμικρό όφελος και καμία συναλλαγή. Αυτό όμως είναι προσωπική επιλογή.
Πάντως την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να μιλήσω για τους ανήθικους ψιθυριστές σε βάρος μου, θα το κάνω με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις.
