Ο Τομεάρχης Εξωτερικών της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κατρούγκαλος μιλώντας σήμερα στο συνέδριο του Economist, παρουσία του πρωθυπουργού της Αλβανίας Εντι Ράμα και της Βόρειας Μακεδονίας Ζόραν Ζάεφ με θέμα «Τα Δυτικά Βαλκάνια μετά το 2020», ανέφερε μεταξύ άλλων και τα εξής:
Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που βρίσκομαι στο ίδιο πάνελ με τους Πρωθυπουργούς της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας. Η Ελλάδα ήδη από την ατζέντα της Θεσσαλονίκης το 2003 ήταν βασικός υπέρμαχος της ένταξης των βαλκανικών χωρών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν όμως η εμβληματική Συμφωνία των Πρεσπών που έθεσε ξανά το ζήτημα της ένταξης επί τάπητος, στέλνοντας ταυτόχρονα ένα αισιόδοξο μήνυμα σε όλες τις χώρες της περιοχής, ότι και οι πιο δύσκολες διαφορές μπορούν να λυθούν με διάλογο και με ειρηνικό τρόπο. Θεωρώ δε ιδιαίτερα σημαντική την αναγνώριση της ιστορικής, θετικής σημασίας της Συμφωνίας και από την Κυβέρνηση της ΝΔ, που έχει ξεπεράσει όσα έλεγε κατά την κύρωση της και δεν επικαλείται καν την αδυναμία ακύρωσης της. Δεν μπορώ όμως παρά να παρατηρήσω σημαντικές καθυστερήσεις που υπάρχουν ως προς την εφαρμογή της, ιδίως σε ό,τι αφορά τα σχολικά βιβλία και τα εμπορικά σήματα. Ας ελπίσουμε ότι θα ξεπεραστούν. Χθες, άλλωστε, κατατέθηκαν προς κύρωση στη Βουλή δύο συμφωνίες που είχε συνάψει η δική μας κυβέρνηση για την οικονομική συνεργασία και τις ευρωπαϊκές προοπτικές της Β. Μακεδονίας.
Και με την Αλβανία η κυβέρνηση μας είχε δημιουργικές διαπραγματεύσεις οι οποίες μάλιστα είχαν φτάσει πολύ κοντά στη σύναψη συμφωνίας για όλα τα θέματα, συμπεριλαμβανομένης της ΑΟΖ. Στηρίζουμε επίσης τις ευρωπαϊκές προοπτικές της Αλβανίας. Θυμίζω ότι στο έδαφος της ζει η ιστορική μειονότητα μας, η οποία μπορεί να αποτελέσει γέφυρα φιλίας μεταξύ των δύο κρατών μας, αν και εκκρεμεί η επίλυση σοβαρών της ζητημάτων που δεν πρέπει να καθυστερήσει άλλο.
Βέβαια, ο «ελέφαντας στο δωμάτιο», στα Βαλκάνια και όχι μόνο, είναι η Τουρκία, και οι αναβαθμισμένες επιδιώξεις της να γίνει περιφερειακή δύναμη. Θεμιτές είναι οι φιλοδοξίες αυτές, αρκεί να είναι νόμιμες, να βασίζονται στο διεθνές δίκαιο. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, να πεισθεί η Τουρκία ότι μόνον έτσι θα μπορέσει να έχει θέση στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
