Του Μάνου Οικονομίδη
Είναι φυσικά η πιο προσωπική μέρα στη ζωή του καθενός. Τα γενέθλιά μας. Η στιγμή της εκκίνησης για μια διαδρομή ζωής, συναρπαστική ακόμη και στην ατέλειά της. Σε πείσμα των απογοητεύσεων. Των ακυρωμένων προσδοκιών. Των αναμνήσεων που, όσο περνούν τα χρόνια, γίνονται περισσότερο επώδυνες και φρενάρουν την ξεθωριασμένη ροή της ρουτίνας. Σε κάνουν να κοντοσταθείς, να θυμηθείς, να σκεφτείς. Να αφήσεις τα δάκρυα να δροσίσουν τα μάτια, μήπως και μείνει καμιά σταγόνα για να δροσίσει και την καρδιά.
Τα γενέθλια είναι η πρώτη, αυθόρμητη και συνειδησιακή πράξη… αντίστασης. Μπαίνουμε “με το έτσι θέλω” στη ζωή, και διεκδικούμε σταδιακά τον δικό μας ζωτικό χώρο. Το δικαίωμα να ζήσουμε κάποια έστω από τα όνειρα που κάνουν παρέα στην καρδιά, κάθε μοναχικό βράδυ.
Γι’ αυτό και τα γενέθλια δεν μπορεί να μας τα στερήσει κανείς. Και η ψυχή συνεχίζει να γιορτάζει, ακόμη και μετά την τελευταία πινελιά στη ζωή κάποιου. Ακόμη και μετά το τέλος.
Ο Μιχάλης Ζαφειρόπουλος θα γιόρταζε σήμερα τα γενέθλιά του. Κάπου αλλού, συνεχίζει να το κάνει. Οι σφαίρες εκείνου του καταραμένου απογεύματος άλλωστε, τον έβγαλαν βίαια και σοκαριστικά από δίπλα μας. Όχι από τη ζωή, το μυαλό και την καρδιά μας.
ΥΓ: Λείπεις φίλε. Ξέρω ότι εδώ και έναν χρόνο τα λέτε με τη μαμά. Αλλά δεν αρκεί να σας ακούω σε παγωμένα όνειρα. Δεν βοηθάει να καταλάβω…
