Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020
Ένας συνδυασμός βαθιάς άγνοιας των διεθνών εξελίξεων και… ωδής στο μικρόβιο της εθνικής κακοδαιμονίας και του διχασμού. Κάπως έτσι διαμορφώθηκε το κάδρο των αντιδράσεων για την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, τη συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον Ντόναλντ Τραμπ και τις προωθητικές ζυμώσεις σε επίπεδο παρασκηνίου, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Δεν περίμενε φυσικά κανείς από μια χώρα εθισμένη στη γοητεία του να… τσακώνεται με τον εαυτό της, να γυρίσει τόσο γρήγορα και εύκολα σελίδα, και να αφήσει πίσω στρεβλώσεις και κακοδαιμονίες.
Η συγκρουσιακή υποδοχή της παρουσίας Μητσοτάκη στο Οβάλ Γραφείο ωστόσο, επιβεβαιώνει ότι δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι για ένα… άλμα πίστης, και να αφήσουμε πίσω μας όσα μας οδήγησαν εξαρχής στη διαρκή κρίση και την εθνική φτωχοποίηση της μοιραίας για το μέλλον του τόπου εποχής των Μνημονίων.
Μια απέραντη… χουλιγκανοποίηση. Από πολιτικούς, παραδοσιακά ΜΜΕ, και φυσικά τους κομματικούς και προσωπικούς στρατούς των social media. Η μάχη της ατάκας, των εντυπώσεων. Άφθονη τοξικότητα. Μια χώρα εγκλωβισμένη στα απωθημένα της.
Το μωσαϊκό, αποκρουστικό και μελαγχολικό για τις ρεαλιστικές προοπτικές του κοινού μέλλοντός μας. Η εποχή των Μνημονίων έβγαλε στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό μας. Ζήσαμε την επέλαση των άκρων και των ακροτήτων που τα συνοδεύουν, στην πολιτική, τα ΜΜΕ, τη δημόσια σφαίρα.
Η ζημιά που έγινε είναι μεγάλη. Και η θεραπεία των πληγών απαιτεί χρόνο, υπομονή, συνέπεια, μεθοδικότητα και… ξερίζωμα των άκρων. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο.
