Του Μάνου Οικονομίδη
Η εξέλιξη της διαδρομής του ανθρώπου, ειδικά τα τελευταία χρόνια στηρίχτηκε εν πολλοίς στην επανάσταση των νέων τεχνολογιών. Που βοήθησαν να γίνει η ζωή μας περισσότερο εύκολη, και άνοιξαν δρόμους για την αναζήτηση νέων συνόρων στο ταξίδι της ανθρωπότητας.
Με την καρδιά ωστόσο, τι γίνεται; Με τη διαχείριση των συναισθημάτων, που σε συνδυασμό με τις σάλπιγγες του μυαλού παράγουν περισσότερες ιστορίες από όσες μπορεί να καταναλώσει ο καθένας από εμάς, ανάλογα με τη συγκυρία της ζωής του, στην οποία σεργιανίζει.
Η καρδιά και το μυαλό. Αν τα εκπαιδεύσεις να λειτουργούν συμβιωτικά, η ζωή γίνεται περισσότερο ενδιαφέρουσα. Όχι καλύτερη φυσικά. Συμβιωτική με την πραγματικότητα, η οποία ανατροφοδοτείται από συναισθηματικά υπερτροφικές εμπειρίες. Όχι ευχάριστες, τις περισσότερες φορές.
Γι’ αυτό και, σε αντίθεση με τις νέες τεχνολογίες, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την επανάσταση των γνωστικών επιστημών. Με την εξέλιξη της ιστορίας της γνώσης, ως παρακαταθήκη και βάλσαμο για κάθε καρδιά που δακρύζει. Για κάθε μυαλό που βασανίζεται. Για κάθε χαμόγελο που βρίσκει λιγότερους λόγους και νόημα για να εκδηλωθεί. Να μην κοντοσταθεί και τα παρατήσει.
Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιεί κανείς ότι η ζωή γίνεται μικρότερη. Λιγότερη. Και όχι μόνο λόγω της αντιστροφής στο ισοζύγιο χρόνων ζωής και προσδοκιών. Αλλά επειδή είναι φυσιολογικό να μετράς απώλειες. Ανθρώπους, όνειρα, προσδοκίες, όνειρα. Φως. Να γίνονται όλα λιγότερα. Μικρότερα.
Και την ίδια στιγμή, να πρέπει να ζήσεις. Να διαχειριστείς το προνόμιο του δώρου της ζωής, όσο καλύτερα μπορείς. Με αξιοπρέπεια και σύνεση. Έχοντας συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι, τα καλύτερα δεν έρχονται. Δεν είναι μπροστά. Τα καλύτερα πέρασαν. Περιφέρονται γύρω σου ως ανάμνηση, κάποια μάλιστα ως ανάμνηση μακρινή και επώδυνη.
Αν καταφέρεις να… συνάψεις ειρήνη με την παραδοχή μιας ζωής με λιγότερο φως, θα διεκδικείς διαρκώς την ευκαιρία για κάτι περισσότερο. Για περισσότερο φως. Και λιγότερα δάκρυα…
