Του Μανώλη Κομνηνού
Προφανώς και σε έναν συλλογικό αγώνα, ο καθένας έχει μερίδιο και συμμετοχή. Στα θετικά και στα αρνητικά. Στη νίκη και την ήττα. Το τελικό άθροισμα άλλωστε, είναι εκείνο που κάνει τη διαφορά.
Η πρόσφατη πανηγυρική επανεκλογή της Μαρίας Αντωνιάδου στην προεδρία της ΕΣΗΕΑ, μετά τη σαρωτική επικράτηση της ίδιας και της παράταξης των Ενωμένων Δημοσιογράφων, της οποίας ηγείται, καταγράφεται ως μια προσωπική δικαίωση για την αξιοπρεπή και μετριοπαθή δημοσιογράφο.
Η Μαρία Αντωνιάδου κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια, με τη συνδικαλιστική διαδρομή της, να μην “ιδρυματοποιηθεί”. Να παραμείνει άνθρωπος. Και να δείχνει σε κάθε ευκαιρία τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά που την ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους, και της επέτρεπαν να διατηρεί απευθείας επαφή με κάθε δημοσιογράφο, ειδικά εκείνους που βρίσκονταν σε δύσκολη θέση λόγω της κρίσης, και αναζητούσαν να ακουμπήσουν κάπου για να στηριχτούν.
Αυτός ήταν ο πυρήνας της θριαμβευτικής επανεκλογής της Μαρίας Αντωνιάδου. Ο χαρακτήρας της, ειδικά σε σύγκριση με τον… ανταγωνισμό. Και ειδικά όταν διαπίστωνε κανείς, τον υπόγειο και πισώπλατο πόλεμο που δεχόταν, αντίστοιχο εκείνου που προ ετών της είχε στερήσει την προεδρία, παρά τον εκλογικό θρίαμβό της. Τότε που επικράτησαν οι (ευεργετημένοι) διαδρομιστές και το παρασκήνιο.
Στο τέλος, η Μαρία Αντωνιάδου δικαιώθηκε. Πανηγυρικά.
