Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η γαλλική “Monde” είχε περιγράψει προ ετών, στο ξεκίνημα της τρέχουσας δεκαετίας της κρίσης, την πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως “παιδική χαρά”.
Η Ιστορία και η εξέλιξη των γεγονότων επιβεβαίωσαν τον χαρακτηρισμό. Μια Ευρώπη εγκλωβισμένη στα αδιέξοδά της, αδυνατώντας να ανταποκριθεί στιις μεγάλες απαιτήσεις και προκλήσεις της συγκυρίας. Αδυνατώντας να παραμερίσει τις ενδογενείς αδυναμίες της.
Μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις, που ξεκίνησαν το βράδυ της Κυριακής, οι Βρυξέλλες αδυνατούν να βρουν κοινούς τόπους για τα πρόσωπα που θα αναλάβουν τα κεντρικά πολιτικά αξιώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Εξωτερικής Πολιτικής.
Μια Ευρώπη που αδυνατεί να κοιτάξει… πέρα από τη μύτη της. Παραχωρώντας ζωτικό χώρο στην κοινωνική απογοήτευση και τις πολιτικές δυνάμεις που σεργιανίζουν στα άκρα.
