Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το πολιτικό σύστημα στάθηκε στο ύψος του, τιμώντας τη μαύρη επέτειο της Marfin. Με τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα και σοκαριστικά. Και της αγέννητης ψυχούλας που δεν πρόλαβε να έρθει στον κόσμο, έστω για να γνωρίσει τη βαρβαρότητά του.
Μια άβολη συζήτηση για τους περισσότερους. Οι δράστες δεν βρέθηκαν ποτέ. Και έτσι, δεν αποδόθηκε Δικαιοσύνη. Στην πραγματικότητα όμως, δεν θα μπορούσε να αποδοθεί επαρκής Δικαιοσύνη.
Οι ψυχές δεν γυρίζουν πίσω. Οι ζωές δεν διορθώνονται. Μια διαρκής ανάμνηση του μίσους και του διχασμού, που φώλιασε στην ελληνική κοινωνία καθόλη τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας. Με τα γνωστά, επώδυνα αποτελέσματα για την πατρίδα μας.
Με τη χώρα να πηγαίνει πίσω. Τη μετριοπάθεια και τον ήπιο λόγο να υποχωρούν. Και να ζούμε την επέλαση των άκρων και των ακροτήτων που τα συνοδεύουν. Με καλοπληρωμένες καριέρες που χτίστηκαν πάνω στη διαρκή αναζοπύρωση του μίσους.
Η μνήμη λοιπόν δεν ξεχνά. Και δεν συγχωρεί.
