Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
Κάθε άλλο παρά τυχαία, η δημόσια συζήτηση για την απαλλαγή της κοινωνίας από τα μέτρα καραντίνας για την πανδημία του κορονοϊού, έχει επικεντρωθεί στο άνοιγμα των σχολείων.
Το εύκολο μέρος της εξίσωσης είναι η Γ’ Λυκείου. Τα παιδιά που προετοιμάζονται για να δώσουν σε μερικές εβδομάδες Πανελλήνιες Εξετάσεις. Για το μέλλον τους. Για να αρχίσουν να παίρνουν στα χέρια τους την ίδια τη ζωή τους. Στο μεταίχμιο της διαδρομής από παιδιά σε… μεγάλα παιδιά. Ενήλικες.
Με αυτές τις ηλικίες, όλα είναι εύκολα. Το πρόβλημα υπάρχει με τις μικρές ηλικίες. Το δημοτικό. Τις πρώτες τάξεις. Εκεί, είναι περίπου αδιανόητο να φανταστεί κανείς ότι θα μπορέσουν τα μικρά παιδιά να μπουν σε κώδικες αυτοπεριορισμού και αυτοπροστασίας.
Υπάρχει λοιπόν λόγος να λειτουργήσουν αυτές οι τάξεις των σχολείων; Αν όμως δεν λειτουργήσουν, ποιοί θα κρατήσουν στο σπίτι τα μικρά παιδιά, εφόσον οι γονείς θα έχουν επιστρέψει στις δουλειές τους;
Γρίφος και σπαζοκεφαλιά. Χωρίς εύκολες και αυτονόητες απαντήσεις.
