Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Είναι αλήθεια ότι, τα τελευταία χρόνια, στην εποχή της παρακμής που συνόδευσε τη μνημονιακή καταστροφή, η πατρίδα μας βιώνει τις χειρότερες στιγμές του πολιτικού συστήματος, τουλάχιστον στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Πολιτικοί από το… κάτω ράφι, προσωπικότητες χωρίς ειδικό βάρος, και αρκετοί… τέκνα μιας μοιραίας και αχρείαστης συγκυρίας για τον τόπο μας. Χωρίς ουσιαστικό και ενδιαφέρον όραμα για το μέλλον. Βλέποντας τον ρόλο του βουλευτή περίπου ως… βιοπορισμό.
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019, πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευσαν να… χειροκροτήσουν τον εαυτό τους. Να… αυτοαποθεωθούν για το γεγονός ότι είναι βουλευτές. Να πανηγυρίσουν για το… status υπεροχής έναντι ημών των κοινών θνητών, που θεωρούν ότι τους προσφέρει το Κοιινοβούλιο. Να προσπαθούν να μας πείσουν ότι… μας σώζουν με την καθημερινή παρουσία τους στον “ναό της Δημοκρατίας”.
Μια θλιβερή εικόνα. Αλλά απολύτως αναμενόμενη. Δεν ωριμάσαμε ποτέ ως λαός και ως εκλογικό σώμα. Με αποτέλεσμα να στέλνουμε στη Βουλή κατά πλειοψηφία τους… χειρότερους. Εκείνοι να έχουν… δουλειά, και η κοινωνία να βρίσκεται αντιμέτωπη με τον τρόμο της ανεργίας ή την εργασία για μισθούς πείνας.
