Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Να ξέρεις πότε η συγκυρία αγνοεί εκνευριστικά το να σε φλερτάρει. Να έχεις επίγνωση της σπουδαιότητας της διαδρομής και των επιτευγμάτων σου, ώστε να σου λέει κάτι η έννοια της υστεροφημίας. Και να την προασπίζεσαι.
Να κοιτάζεις με θάρρος τον καθρέφτη της καρδιάς σου, και να σε γεμίζουν οι χτύποι της. Επειδή η διαδρομή που προηγήθηκε ήταν μεγάλη. Γεμάτη. Σημαντική.
Να έχεις κερδίσει το να βρίσκονται κοντά σου άνθρωποι που σε αγαπούν, σε εκτιμούν και σε σέβονται. Ώστε να σου λένε την αλήθεια. Όσο “ασήκωτη” κι αν είναι.
Να μην στερείσαι “ομάδας” που θα υλοποιήσει ακόμη ένα όραμά σου. Που θα προσθέσει μια επιλογική πινελιά. Που θα σου επιτρέψει να αισθανθείς και πάλι περήφανη. Ολοκληρωμένη.
Να σε έχουν μάθει οι Έλληνες με το μικρό όνομά σου. Σπάνιο και ιστορικά ζηλευτό. Και η ανάμνηση να παραπέμπει σε στιγμές όπου το φως νικούσε το σκοτάδι. Όπου η λάμψη ήταν ισχυρότερη της φθοράς. Ανθεκτική στην πτώση. Στην παρακμή.
Γιάννα. Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη. Μια εμφάνιση στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ανήμερα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, που όσες και όσοι τη θαυμάζουμε για τη διαδρομή της, θέλουμε να ξεχάσουμε.
Να μην σκεφτόμαστε ότι έγινε ποτέ.
Η Ελλάδα 2021 δεν είναι… Αθήνα 2004. Και εκείνη δεν είναι η ίδια. Δυστυχώς για την ίδια.
Η θλίψη της μνήμης “γεννάει” μονάχα ένα σχόλιο… Κρίμα…
