Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 24 Αυγούστου 2019
Μια από τις πιο συναρπαστικές «ατέλειες» της Δημοκρατίας, είναι η ανατροφοδοτούμενη παρότρυνση προς το πολιτικό σύστημα αλλά και την κοινωνία, να αναζητούν διαρκώς καινούριες «ταυτότητες».
Στοιχεία προσομοίωσης με τις επικαιροποιημένες προτεραιότητες της συγκυρίας, που να επιτρέπουν στην κοινωνία να θέτει στόχους και επιδιώξεις, και το πολιτικό σύστημα να προσπαθεί να ανταποκριθεί με επάρκεια. Ίσως και να τις εκφράσει.
Στην Ελλάδα μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, οι πρωταγωνιστές παραμένουν ίδιοι, αλλά έχοντας… ανταλλάξει ρόλους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πλέον Πρωθυπουργός και ο Αλέξης Τσίπρας Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αμφότεροι, επιλέγουν πλέον τα καινούρια στοιχεία ταυτότητας που θα παρουσιάσουν στην κοινωνία για το επόμενο διάστημα, και με τελική στόχευση τις «εκλογές της ρεβάνς», είτε στο τέλος της τρέχουσας τετραετίας, είτε νωρίτερα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως κατεξοχήν μετριοπαθής πολιτικός, κατανοεί ότι καλείται να εκφράσει την ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να αφήσει πίσω της τα χρόνια του εθνικού διχασμού, του μίσους και της τύφλωσης. Να αισθανθεί εκ νέου ασφάλεια, και να επανακαλύψει την έννοια της κανονικότητας.
Ο Αλέξης Τσίπρας, καλείται να αντέξει στον πειρασμό του… πεζοδρομίου. Να γίνει θεσμικός και περισσότερο μετριοπαθής, ώστε να εκφράσει την πλατιά κοινωνική δεξαμενή της Κεντροαριστεράς, που στη χώρα μας διατηρεί πλειοψηφικά χαρακτηριστικά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Αν η Δημοκρατία μας είχε ωριμάσει και είχε μετεξελιχθεί, δεν θα στεκόμασταν τόσο στα πρόσωπα, αλλά σε πολιτικές, στρατηγικές, ιδέες. Φυσικά και η Ελλάδα μας έχει ακόμη δρόμο για να φτάσει στο σημείο αυτό.
Μια Δημοκρατία πρωθυπουργοκεντρική. Και γι΄ αυτό, ατελής.
