Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, η ιστορική διαδρομή του λαού μας, διευκολύνθηκε πληθυντικά σε επίπεδο αντοχής στη φθορά της εκάστοτε συγκυρίας, λόγω της απρόβλεπτης υπεραξίας του συναισθήματος.
Παραμένουμε μια κοινωνία, γονιδιακά προρισμένη να παραχωρεί στην καρδιά θέση οδηγού στη διαδρομή για μια μεγάλη ή μικρή απόφαση, παραμερίζοντας το μυαλό σε ρόλο ανασταλτικού ρεαλισμού.
Ο συναισθηματισμός ωστόσο, έχει το βαρύ τίμημά του. Σε αναγκάζει να κολυμπήσεις στον πυρήνα ενός θέματος, και εκ των πραγμάτων να γίνεις μέρος του. Συμμέτοχος. Επομένως, να βιώσεις εκκωφαντικά κάθε δύσκολη στροφή της διαδρομής του.
Η Ελλάδα της διαρκούς κρίσης των τελευταίων οκτώ ετών, βιώνει μεταξύ άλλων και πρωτίστως έναν ευμεγέθη αποπροσανατολισμό προτεραιοτήτων, ιδανικών, ηθικών ιεραρχήσεων και αντιπροσωπευτικότητας, σε επίπεδο κοινοβουλευτικών και λοιπών αιρετών αρχών.
Είμαστε μια «χαλασμένη χώρα». Στην Αμερική θα μας περιέγραφαν ως «failed state”, αναφερόμενοι κυρίως σε όσα δεν καταφέραμε να διορθώσουμε την εποχή της μεγάλης κρίσης. Και μάλιστα, εγκώβισμένη στην «προηγούμενη σελίδα». Στο χθες και τις αμαρτωλές εκκρεμότητές του.
Με ιστορικών διαστάσεων πλέον, το παρατράγουδο του εθνικού διχασμού. Της διαίρεσης. Της αέναης εμπόλεμης κατάστασης. Του μίσους.
Την προηγούμενη εβδομάδα, με αφορμή την κοινοβουλευτική συζήτηση για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, το εθνικό δράμα το ζήσαμε στις πιο ζοφερές πινελές του.
Ένα πολιτικό σύστημα, σε ρόλο… κομπάρσων από τους «Μοιραίους» του Βάρναλη. Αδυνατώντας να συνεννοηθεί για τα αυτονόητα. Για τα ελάχιστα. Μη δυνάμενο να παραμερίσει την τύφλωση του εθνικού διχασμού. Τη σύνθεση. Τη συνεννόηση. Τη συναίνεση. Την εθνική συμφιλίωση.
Έτσι, πηγαίνει χαμένη ακόμη μια ευκαιρία να αλλάξουμε το Συνταγμά. Δηλαδή, τη ζωή μας. Δηλαδή, να διορθώσουμε το μέλλον. Όσο προλαβαίνουμε ακόμη.
