Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 31 Αυγούστου 2019
Το ιστορικό βάρος της σκυτάλης που περνάει από γενιά σε γενιά Ελλήνων, έγινε… ασήκωτο στα χρόνια της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων. Και… νωρίτερα, θα προσέθετε κάποιος περισσότερο ρεαλιστής, αν συνυπολογίσουμε πόσο στραβά πήραμε την εθνική διαδρομή μας ως χώρα, τη στιγμή που βιώναμε την πλέον αβλαβή δημοκρατική διέλευση στη νεώτερη Ιστορία του τόπου μας.
Ένα ιστορικό παρελθόν τόσο πλούσιο και θαυμαστό, που εκ των πραγμάτων ρίχνει μια βαριά σκιά στο παρόν, και μια ακόμη βαρύτερη στο μέλλον. Γιατί η χώρα μας δεν ξεκινάει από κάποιο κενό στον χρόνο και τη συγκυρία, αλλά συγκρίνεται διαρκώς με τις προηγούμενες εκδοχές της. Τις γενιές που προηγήθηκαν, και όσα αξιομνημόνευτα πέτυχαν.
Εκεί βρίσκεται κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος, το διαρκές εθνικό πρόβλημα. Η στρέβλωση. Η ατροφική ανάλυση της πραγματικότητας. Συνεχίζουμε να ζούμε με την ανάμνηση των… Παρθενώνων, αντί να προσπαθούμε να χτίσουμε καινούριους. Από την αρχή.
Σχηματικά, πρόκειται για την εθνική κακοδαιμονία που είχε εντοπίσει πρώτος και τόσο ξεκάθαρα ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν μιλούσε για… εκείνη την πέτρα στους Δελφούς, που θα έπρεπε να πετάξουμε στη θάλασσα, για να πάρουμε βαθιές εθνικές ανάσες.
Να σταματήσουμε να κοιτάζουμε προς το χθες. Γιατί ξεχνιόμαστε, χανόμαστε και δυσκολευόμαστε να εστιάσουμε στο παρόν. Πολύ περισσότερο, δεν επιτρέπουμε στη ματιά μας να ταξιδέψει προς το μέλλον. Πόσο μάλλον, να το ζωγραφίσουμε από την αρχή.
Αφήστε που, έτσι όπως τρέχουμε προς το μέλλον, κοιτάζοντας διαρκώς πίσω, στο παρελθόν που έμεινε στο χθες, κινδυνεύουμε διαρκώς να… σκοντάψουμε. Και να βρεθούμε σωριασμένοι στο έδαφος, με τα άλλα έθνη να μας προσπερνούν.
