Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 11 Μαϊου 2019
«Καληνύχτα και καλή τύχη». Η θρυλική φράση με την οποία ο εμβληματικός Εν Μάροου ολοκλήρωνε τις εκπομπές του κατά του μακαρθισμού στην Αμερική, σεργιανίζει στην Ελλάδα της κρίσης, ως μελαγχολικό συμπέρασμα του τραγικού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα μας.
Στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Τσίπρα, η αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών έπεσε πολύ χαμηλά. Μας θύμισε, ότι η κρίση της τελευταίας δεκαετίας είναι πρωτίστως και κυρίως κρίση Δημοκρατίας.
Στη χώρα-μαιευτήριο της Δημοκρατίας, το… λιγότερο προβληματικό πολίτευμα το οποίο επινόησε η ανθρωπότητα, δοκιμάζει κατά ασυγχώρητο τρόπο τα όριά του.
Φρασεολογία πεζοδρομίου, αντίστοιχη αποκρουστική αισθητική, και μια συνολική εικόνα αποστροφής, που οδηγεί την κοινωνία σε αποχή. Από τη συμμετοχή στα κοινά, από τις εκλογές, από τη συμβολή στον κοινό αγώνα για να διορθώσουμε το μέλλον μας.
Αυτή είναι η… αισιόδοξη προοπτική. Γιατί υπάρχει και μια ακόμη περισσότερο τραγική, μοιραία και επικίνδυνη. Η περαιτέρω ενίσχυση των άκρων. Και όλα αυτά, επειδή την τελευταία δεκαετία, αφήσαμε χώρο σε τσιρίδες υστερίας και διασκεδαστές, που καμία σχέση δεν έχουν με την ουσία της πολιτικής και της Δημοκρατίας. Σε συνδυασμό μάλιστα με τη φυσική χυδαιότητα των social media, η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο.
Διεκδικούμε με πάθος το διόλου ζηλευτό προνόμιο να είμαστε η μοναδική χώρα η οποία παρέμεινε για τόσο μεγάλο διάστημα σε κρίση, και «εξέρχεται»… χειρότερη. Με το μέλλον της να καθορίζεται από τους χειρότερους.
Όπως ακριβώς το είχε περιγράψει ο Κασοβιτς στην ταινία «Το Μίσος». Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Εμείς βιώνουμε μια μετωπική με την παρακμή. Την ηθική παρακμή. Και τον ξεπεσμό της Δημοκρατίας, με υπαίτιους εκείνους που είναι ταγμένοι να την υπηρετούν και να την προστατεύουν.
Όχι να συμπεριφέρονται ως… κακοπληρωμένα τρολ.
