Το διήμερο 15 και 16 Φεβρουαρίου του 1999 δεν θα το ξεχάσει κανείς. Από εκείνους που το έζησαν, αλλά και από όσους είχαν την ψυχραιμία και τη νηφαλιότητα, να διαβάσουν, να ακούσουν να συγκρίνουν και να κρίνουν.
Η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, τρία χρόνια μετά το “γκριζάρισμα” του Αιγαίου με την εθνική ταπείνωση των Ιμίων, και τα αποκρουστικά “ευχαριστώ” προς τους Αμερικανούς, πρωταγωνιστεί σε ακόμη μια εθνική ντροπή. Στην παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στους Τούρκους.
Οι εικόνες και τα βίντεο με τον ηγέτη του ΡΚΚ… φασκιωμένο στα χέρια των πρακτόρων της ΜΙΤ, έμειναν στην Ιστορία. Η διακυβέρνηση Σημίτη προσέφερε στην Τουρκία μια δεύτερη, μοναδική ευκαιρία να… τερματίσει τον πονοκέφαλο που της προκαλούσε ο αγώνας των Κούρδων.
Κάπως έτσι, μέσα σε τρία χρόνια, με τον ίδιο Έλληνα πρωθυπουργό, η Άγκυρα διαμόρφωσε τετελεσμένα υπεραξίας, που μέχρι και σήμερα υπονομεύουν την εθνική προοπτική της πατρίδας μας.
Η Ιστορία δεν θα είναι ευγενική με τον Κώστα Σημίτη. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των “ορφανών” του να… ξεχάσουμε.
Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
