Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020
Η απρόθυμη μετάβαση της κοινωνίας, σε ψυχολογικό τουλάχιστον επίπεδο, σε μια διαφορετική πραγματικότητα, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, ανέδειξε πληθυντικές πτυχές και… εστίες ανησυχίας.
Τα σχολεία κερδίζουν, περίπου δια περιπάτου, την πρωτοκαθεδρία της αγωνίας. Κάτι που είναι απολύτως λογικό, καθώς η έγνοια για τα παιδιά συνιστά περίπου γονιδιακό προσανατολισμό για κάθε άνθρωπο. Πολύ περισσότερο όταν έχει την ευτυχία να είναι και ο ίδιος γονέας.
Το βάρος της ευθύνης, όταν φυσικά δεν είσαι συνειδησιακά αδιάφορος, δεν μπορεί να συγκριθεί, σε στάθμιση προτεραιότητας, με καμία άλλη πτυχή της ζωής και της καθημερινότητας.
Γι’ αυτό και, μετά από σχεδόν 9 μήνες βιωματικής συνύπαρξης με την πανδημία του κορονοϊού, το άνοιγμα των σχολείων, οι χειρισμοί, οι επιλογές, τα κρούσματα και η αγωνία για ανεπιθύμητα συμπτώματα, συνθέτουν το πιο εκρηκτικό μωσαϊκό που καλείται να διαχειριστεί η Πολιτεία.
Η εξίσωση είναι δύσκολη. Σχεδόν καταδικασμένη εκ των προτέρων σε «ήττα», αν συνυπολογίσει κάποιος ότι, η αγωνία ενός γονιού για το αν θα νοσήσει το παιδί του, και οι συνέπειες που θα ακολουθήσουν μια τέτοια εξέλιξη, διαμορφώνει, με όρους κλινικής ψυχολογίας, χαρακτηριστικά γνωρίσματα παγίωσης. Εδραιώνεται μέσα σου.
Αυτό είναι το στρατηγικό αδιέξοδο κάθε Πολιτείας, στο σύνολο του πλανήτη, καθώς παντού καταγράφονται τα ίδια… κρούσματα ανησυχίας. Στο μυαλό των περισσοτέρων, η λειτουργία του σχολείου καθρεφτίζει την απόλυτη ωδή στην κανονικότητα για μια κοινωνία. Αυτή την… ιδεοληψία, δεν θα καταφέρουμε να την παρακάμψουμε. Όχι εύκολα και όχι σύντομα, τουλάχιστον.
